Την Πρυτανεία του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, διεκδικεί μέσα από τις εκλογές που θα γίνουν την Τρίτη 30 Μάη, η «Κίνηση για το Δημοκρατικό και Δημόσιο Πανεπιστήμιο». Μια «Κίνηση» που απηχεί τη συνένωση δυνάμεων της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, με στόχο τη δράση για τη διατήρηση και την αναβάθμιση του δημοκρατικού και δημόσιου πανεπιστημίου, απέναντι στις σημαντικές και αρνητικές εξελίξεις που σημειώθηκαν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας, σύμφωνα με τις οποίες τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια μεταλλάσσονται σταδιακά σε δημόσιες επιχειρήσεις, καθώς εισάγονται ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στις δομές λειτουργίας τους.

Στις πρυτανικές εκλογές του ΑΠΘ φέτος μετέχουν δύο σχήματα. Αυτό της «Κίνησης για το Δημοκρατικό και Δημόσιο Πανεπιστήμιο» με υποψήφιους για το αξίωμα του πρύτανη τον Γεώργιο Στάμου, καθηγητή στο Τμήμα Βιολογίας της Σχολής Θετικών Επιστημών και για τα αξιώματα των αντιπρυτάνεων τον Λεωνίδα Αγγέλη αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής και τον Σταύρο Πανά αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής. Επίσης μετέχει το σχήμα «το ΑΠΘ του 2000» με υποψήφιο για το αξίωμα του πρύτανη τον Μιχάλη Παπαδόπουλο (απερχόμενο Πρύτανη) και υποψηφίους αντιπρυτάνεις την Ολυμπία Γκίμπα Τζιαμπίρη και τον Ιωάννη Αντωνόπουλο.

Οι φετινές πρυτανικές εκλογές, σύμφωνα με τους υποψήφιους της «Κίνησης», μπορούν να αξιοποιηθούν αφενός για την αναζήτηση των αιτιών της ύπαρξης των προβλημάτων των Δημόσιων ΑΕΙ και των αναγκαίων λύσεων, αφετέρου να τεθούν τα ζητήματα που αφορούν ιδιαίτερα το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και χρειάζονται ξεχωριστή αντιμετώπιση. Οπως διαπιστώνεται μέσα από τη διακήρυξη της «Κίνησης» που στηρίζεται και από τις Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας του ΑΠΘ, «με την προωθούμενη νομοθετική μεταβολή για την «οικονομική αυτοτέλεια» των ΑΕΙ, η λειτουργία τους θα εξαρτάται ακόμη περισσότερο από ιδιωτικούς πόρους ή από κοινοτικές επιχορηγήσεις κάθε μορφής, όπως το ΕΠΕΑΕΚ. Αντί λοιπόν να επιδιώκεται η βαθμιαία αύξηση των δημοσίων δαπανών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, συρρικνώνεται μέχρις ασφυξίας η ήδη καχεκτική δημόσια χρηματοδότηση των ελληνικών ΑΕΙ. Ως αποτέλεσμα έρχεται η υποβάθμιση της προσφοράς των πανεπιστημιακών δασκάλων στο εκπαιδευτικό έργο, την έρευνα και την κοινωνία και η ανάδειξη ενός νέου μοντέλου, αυτό του καθηγητή - μάνατζερ. Η έρευνα υπαγορεύεται από την προτεραιότητα εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων. Ατροφεί η έρευνα στις επιστήμες του ανθρώπου, της κοινωνίας και του πολιτισμού. Συνεχίζεται η απορύθμιση της ανώτατης παιδείας και η υπονόμευση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της με τα μη συμβατικά μεταπτυχιακά προγράμματα που λειτουργούν με δίδακτρα, τα προγράμματα σπουδών επιλογής, την ίδρυση του «ανοιχτού πανεπιστημίου», με την ίδρυση νέων τμημάτων μη συμβατικού χαρακτήρα που λειτουργούν με ανύπαρκτη υποδομή προχειρότητα και ανευθυνότητα».

Απέναντι σ' αυτά η «Κίνηση» προβάλει τη δική της θετική αντιπρόταση για την αναβάθμιση του δημοκρατικού και δημόσιου πανεπιστημίου. Ειδική αναφορά γίνεται στις αρχές που θα πρέπει να διέπουν την ερευνητική πολιτική, που θα στέκεται απέναντι στην οπισθοδρόμηση που προωθείται πίσω από τη ρητορεία του «εκσυγχρονισμού» και της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Ειδικά για το ΑΠΘ, απαιτούνται η επανεξέταση του προσανατολισμού της Επιτροπής Ερευνών και η βελτίωση της λειτουργίας της. Οι ερευνητές να δίνουν λόγο και στο πανεπιστήμιο και όχι αποκλειστικά στον εκάστοτε χρηματοδότη καθενός ερευνητικού έργου.

Αναφορά γίνεται ακόμη στην απαραίτητη αύξηση του διοικητικού προσωπικού του Πανεπιστημίου και στην άμεση κατάργηση του συστήματος των εργολαβιών. Για τη φοιτητική μέριμνα προτείνεται η αναβάθμιση της Λέσχης των Φοιτητικών Εστιών και της Πανεπιστημιακής Κατασκήνωσης, ώστε να εξυπηρετούν περισσότερους φοιτητές και με καλύτερη ποιότητα, δωρεάν σίτιση και στέγαση. Τέλος, για το μεγάλο θέμα της προάσπισης του Πανεπιστημιακού Ασύλου, που πέρσι βρέθηκε στο στόχαστρο με ευθύνη και της απερχόμενης Πρυτανικής Αρχής, η «Κίνηση» τάσσεται υπέρ της απαρέγκλιτης τήρησης του πανεπιστημιακού ασύλου με παράλληλη μέριμνα για αντιμετώπιση των όποιων κρουσμάτων εγκληματικότητας με ήπια μέσα, δίχως αστυνόμευση. Ως πιο προφανή τρόπο διαφύλαξης και ενίσχυσης του Πανεπιστημιακού Ασύλου αναφέρει τη δυνατότητα διαρκούς χρήσης των χώρων του από τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.