Εμανουέλ Ντεβός

Η Ελίζα, η γυναίκα του Ζιλ, λοιπόν, μητέρα δυο παιδιών και ενός τρίτου, που θα γεννηθεί στη διάρκεια της ταινίας, βλέπει τον άντρα της να γλιστράει σιγά σιγά στην αγκαλιά της μικρότερης αδερφής της. Ατομο «εσωτερικό», δεν παρεμβαίνει. Δεν παρεμβαίνει και αργότερα, όταν αυτή η παράνομη σχέση θα ολοκληρωθεί. Αντίθετα στέκεται στο πλευρό του συζύγου της, ο οποίος υποφέρει από τη συμπεριφορά της άστατης ερωμένης του! Αδύναμη η Ελίζα να παρέμβει, να προσπαθήσει να οδηγήσει αυτή τη ζωή της, περιμένει στωικά το χρόνο, για να αποκαταστήσει αυτός, όπως ελπίζει, την τάξη.

Η ιστορία της ταινίας ηχεί παράξενα! Ακόμα και για την περίοδο του 1930, που διαδραματίζεται. Τότε που η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν, βέβαια, υποδεέστερη, απ' ό,τι σήμερα. Δε δέχεσαι, εύκολα, ακόμα και για τότε, τόση υποχωρητικότητα, τέτοια ηττοπάθεια. Παρότι η λογοτεχνία, η φιλολογία, αλλά και η ίδια η ζωή, και στη χώρα μας και στον υπόλοιπο κόσμο, επίσης, έχει να επιδείξει αρκετά τέτοια ή παρόμοια παραδείγματα. Τέτοιες ή παρόμοιες ηρωίδες έχει σκιαγραφήσει άριστα ο Παπαδιαμάντης, ας πούμε. Αλλά και η δημοτική μας ποίηση κάνει τέτοιες αναφορές.

Αν, όμως, αποδεχτείς και συμφωνήσεις με τη λογική του σκηνοθέτη, ο οποίος δηλώνει ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει στην ταινία δεν είναι να δώσει απάντηση στο «πώς και γιατί» συμβαίνουν τα γεγονότα, αλλά να κινηματογραφήσει τα συναισθήματα όπως αυτά βιώνονται από την ηρωίδα, τότε, πράγματι, θα μεταφερθείς σε έναν «άλλο» κόσμο. Στον κόσμο της συγγραφέα του ομώνυμου μυθιστορήματος, της Μαντλέν Μπουρντού, από το οποίο προέρχεται το σενάριο. Στον κόσμο του σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφου. Σε έναν κόσμο κλειστό, αδιέξοδο. Σε έναν κόσμο της σιωπής και της «αιώνιας» αναμονής. Εναν κόσμο που, τελικά, θα συντρίψει και θα καταπιεί αυτόν που τον διανύει!

Πράγματι, ενώ όλα δείχνουν πως η Ελίζα, με τη συμβολή του χρόνου, τελικά, νίκησε, στην ουσία ο χρόνος επέδρασε καταλυτικά στην ψυχή της. Την αποστέγνωσε από κάθε χυμό. Στο τέλος, πια, έχασε κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Η κατάληξη της ηρωίδας είναι, ας το πούμε έτσι, και η άποψη της ταινίας. Αφού η ηρωίδα δε βγήκε δυναμωμένη από την περιπέτειά της, είναι φανερό πως ο σκηνοθέτης δε συναινεί με την παθητική συμπεριφορά της.

Ομως, πέρα από τα όποια διδάγματα, η ταινία καταφέρνει, σε ικανοποιητικό βαθμό, το ακατόρθωτο. Να κινηματογραφήσει το συναίσθημα, το οποίο, ως γνωστόν, δε «φαίνεται» και επομένως δε «φωτογραφίζεται». Να κινηματογραφήσει τις αργές και βασανιστικές μεταλλαγές, που γίνονται στο «εσωτερικό» της ηρωίδας, από τις νυχιές που προκαλεί η σκληρή, για εκείνη, πραγματικότητα.

Παίζουν: Εμανουέλ Ντεβός, Κλοβίς Κορνιγιάκ, Λόρα Σμετ.