Τα τραντάγματα από το φιάσκο της Συνόδου Κορυφής της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης συνεχίζονται σε πλάτος και σε βάθος. Πολλοί οι εκκολαπτόμενοι «τακτοποιητές» προσπαθούν να δώσουν την ορθή κατ' αυτούς κατεύθυνση για την υπέρβαση της κρίσης. Ομως αυτή εξακολουθεί να υπάρχει πεισματικά και να προκαλεί ιδιαίτερα τις αριστερές Ιερεμιάδες. Ωστόσο, πέρα απ' όλες αυτές τις προσπάθειες κατευνασμού, το πρόβλημα υπάρχει και θα υπάρχει ως ανεξίτηλη βούλα να χαρακτηρίζει τον ευρωενωσίτικο δρόμο.

Στο πλαίσιο των ευρωαντιφάσεων παρατηρείται η έντονη τάση κάθε χώρα - μέλος να λειτουργήσει ως ανεξάρτητη προκειμένου να τακτοποιήσει τις εσωτερικές της αντιδράσεις. Αυτό σημαίνει κατά μία πλευρά την επιβολή στο λαό της θέλησης του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Η επιβολή γίνεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την ιδιαιτερότητα της κάθε χώρας. Η άλλη πλευρά είναι η προσπάθεια τακτοποίησης των έντονων διαφορών στο εσωτερικό του ευρωκαπιταλισμού. Παρουσιάζονται δηλαδή δύο βασικές πλευρές που η οριστική τακτοποίησή τους δείχνει να είναι ανέφικτη. Το φιάσκο του δημοψηφίσματος σε Γαλλία και Ολλανδία φαίνεται να υπήρξε η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των ισχυρών ευρωενωσίτικων καπιταλιστικών κρατών. Μετά το άνοιγμα στο απόστημα ερωτάται πόσο το περιεχόμενό του θα δηλητηριάσει το ευρωενωσίτικο σώμα. Πόσο δηλαδή θα μπορέσουν να τακτοποιηθούν οι εσωκαπιταλιστικές διαφορές και πόσο θα επιβληθούν στους ευρωπαϊκούς λαούς. Το εγχείρημα είναι τεράστιο και το φινάλε αμφίβολο.

Αυτή είναι η ρίζα των ευρωενωσίτικων καπιταλιστικών ανταγωνισμών που η οξύτητά τους τείνει να οδηγήσει στην εγκατάλειψη των βασικών πλευρών οργάνωσης και λειτουργίας έως και τη διάλυση. Το πρόβλημα επομένως ήταν αναμενόμενο σε κάποια κατάλληλη συγκυρία για εκείνους που γνωρίζουν την επαναστατική διαλεκτική. Αυτό που μένει να προσέχεται βήμα - βήμα είναι η εξέλιξη του φαινομένου και οι λαϊκές αντιδράσεις. Στην Ελλάδα η ευρωενωσίτικη κρίση και η προσπάθεια επιβολής της θέλησης του κεφαλαίου εκδηλώνεται με το ξεκίνημα που άρχισε για τη διάλυση των υπόλοιπων εργασιακών σχέσεων και την ανοιχτή επιβολή καθεστώτος εργασίας του 19ου αιώνα. Με αιχμή τον ΟΤΕ και τις τράπεζες σήμερα κι αύριο τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ επιχειρείται το εργατικό κίνημα να τοποθετηθεί στην κλίνη του Προκρούστη. Η μανία της κυβέρνησης θα γίνεται πιο σκληρή, αποφασιστική κι επικίνδυνη όσο οι οικονομικές δυσκολίες μεγαλώνουν με επιπρόσθετη δυσκολία την οικονομική δυσπραγία των Βρυξελλών. Ο ελληνικός καπιταλισμός σε άρρηκτη ζεύξη με το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο δείχνει αποφασισμένος να επιβάλει το νέο καθεστώς σε συνθήκες που θεωρεί κατάλληλες. Εάν θα μπορέσει τελικά να το πετύχει είναι ένα στοίχημα που αφορά και το εργατικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα.