Περισσότερα από ένα στα πέντε νοικοκυριά της χώρας - με στοιχεία 2003 - ζει κάτω από τα όρια της επίσημα καθορισμένης φτώχειας. Τα φτωχά νοικοκυριά σε ποσοστό αντιστοιχούν στο 21% του πληθυσμού, ενώ σε απόλυτους αριθμούς ξεπερνούν τα 2.310.000 άτομα. Φτωχό εμφανίζεται το 23,1% των παιδιών ηλικίας 0-15 ετών, το 25,2% των ατόμων ηλικίας 16-24 ετών, το 28,1% των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω και το 26,2% των ανέργων. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν στοιχειώδεις οικονομικές ανάγκες. Το 46% δήλωσε οικονομική αδυναμία αντιμετώπισης έκτακτων αλλά αναγκαίων δαπανών, το 52% δεν ήταν σε θέση να πληρώσει μιας βδομάδας διακοπές, το 37% δήλωσε οικονομική δυσκολία να πληρώσει πάγιους λογαριασμούς (ενοίκιο, τηλέφωνο, ηλεκτρικό), ενώ ένα 19% εξέφρασαν αδυναμία να πληρώσουν δαπάνες για οικιακή θέρμανση! Κίνδυνο φτώχειας (θολός και ασαφής ορισμός της ΕΕ) αντιμετώπιζε το 2003 το 32,8% των μονογονεϊκών οικογενειών με ένα παιδί, το 32,5% των οικογενειών με 3 ή και περισσότερα παιδιά(!) και το 27,8% των διμελών οικογενειών άνω των 65 ετών.

Τα στοιχεία, τα οποία αποτελούν προϊόν δειγματοληπτικής έρευνας της στατιστικής υπηρεσίας (ΕΣΥΕ) για «το Εισόδημα και τις Συνθήκες Διαβίωσης των Νοικοκυριών το 2003» - στο πλαίσιο σχετικού στατιστικού προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης - είναι εντυπωσιακά και επιβεβαιώνουν τη γενική αρχή ότι ο καπιταλισμός μαζί με την αφθονία πλούτου «παράγει» σε μαζική κλίμακα και φτώχεια που καλύπτει εκατομμύρια κατοίκους της χώρας. Οτι η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη, ανάμεσα στους κατόχους των μέσων παραγωγής, τους κάθε μορφής μερισματούχους που συσσωρεύουν τον παραγόμενο πλούτο και σε εκατομμύρια εργαζόμενους - παραγωγούς του πλούτου, οι οποίοι όμως δεν ιδιοποιούνται το παραγόμενο αποτέλεσμα.

Ισως όμως και αυτά τα στοιχεία να είναι και μετριοπαθή και να μην απεικονίζουν σε όλη του την έκταση το οξύ πρόβλημα της εξαθλίωσης που δημιουργεί ο σύγχρονος ευρωενωσιακός καπιταλισμός με τις πολιτικές απορύθμισης των αγορών εργασίας, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας και της κοινωνικής ασφάλισης και τη μεταφορά στους ιδιώτες των κερδοφόρων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Και η μη απεικόνιση της πραγματικότητας οφείλεται στη σχετική μεθοδολογία που ακολουθεί η έρευνα. Ετσι, στο κείμενο αναφέρεται ότι το χρηματικό όριο της φτώχειας ανέρχεται στο ετήσιο ποσό των 4.741,12 ευρώ για κάθε άτομο και σε 9.956,35 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ανήλικα παιδιά. Σύμφωνα με τις λογικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φτωχό θεωρείται κάθε άτομο που ζει με 395 ευρώ το μήνα και τετραμελής οικογένεια που ζει με 826 ευρώ μηνιαίως! Είναι εμφανές ότι έχουν κατεβάσει πολύ τον πήχη για τον προσδιορισμό της έννοιας του ποιος είναι και ποιος δεν είναι φτωχός. Σύμφωνα με τη σχετική μεθοδολογία, τετραμελείς οικογένειες που ζουν με 800-1.000 και 1.200 ευρώ μηνιαίως δε θεωρούνται φτωχές. Στο σχετικό κείμενο η γραμμή της φτώχειας υπολογίζεται σχετικά και ορίζεται στο 60% του μέσου συνολικού διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών. Το τελευταίο προκύπτει μετά την αφαίρεση των φόρων και των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης από το ακαθάριστο εισόδημα. Το κείμενο, μάλιστα, παίζοντας με τις λέξεις, κάνει λόγο όχι για σχετική φτώχεια (σε σχέση δηλαδή με όσους έχουν εισοδήματα μεγαλύτερα από το 60% του μέσου όρου), αλλά για κίνδυνο σχετικής φτώχειας! Διαφοροποιείται έτσι από τον όρο του κινδύνου της απόλυτης φτώχειας, όπου «ο φτωχός στερείται βασικών μέσων επιβίωσης».

Αμφισβητούμενα είναι και τα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού, σε σχέση με το φτωχότερο 20%, κατέχει εισοδήματα 6,6 φορές υψηλότερα. Γεγονός είναι ότι στην Ελλάδα αποφεύγουν να δώσουν στοιχεία για την κατανομή του εισοδήματος, όπου η κατάσταση τις δύο τελευταίες δεκαετίες, λόγω των ασκούμενων αντιλαϊκών πολιτικών, έχει χειροτερεύσει σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Η οικονομική ανέχεια πλήττει περισσότερο τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, μεταξύ των ατόμων που θεωρούνται φτωχά, το 72,4% αφορά γυναίκες και το 27,6% άνδρες, ενώ με κριτήριο την ηλικία το 65,8% αφορά άτομα άνω των 65 ετών και 34,2% μικρότερα των 65.