Κρατάμε στα χέρια μας ένα εξαιρετικό βιβλίο. Χρήσιμο, εύληπτο, που μας λύνει πολλές απορίες. Πρόκειται για «Το Χρονικό των επιστημονικών ανακαλύψεων», του Ισαάκ Ασίμοφ, από τις «Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης» (Ηράκλειο 1997).

Ο τόμος αυτός, που αριθμεί τις 837 σελίδες, χωράει μέσα του ό,τι έγινε από το 4000 π.Χ. μέχρι σήμερα. Ανοίγουμε στην τύχη τη σελίδα 511 και διαβάζουμε:

«Από τότε που χαρτογράφηκαν τα παράλια της Νότιας Αμερικής, τρεισήμισι αιώνες περίπου πριν, πολλοί είχαν προσέξει ότι οι ακτές της Νότιας Αμερικής και της Αφρικής ταιριάζουν μεταξύ τους, όπως τα κομμάτια ενός παζλ. Το 1912, ο Γερμανός γεωλόγος Αλφρεντ Λόταρ Βέγκενερ (1880-1930) υποστήριξε ότι η Αφρική και η Νότια Αμερική σχημάτιζαν κάποτε μια ενιαία ξηρά, η οποία έχει χωριστεί στα δυο και τα δύο τμήματά της έχουν απομακρυνθεί από ένα φαινόμενο μετατόπισης των ηπείρων. Ο Βέγκενερ υποστήριξε γενικότερα ότι όλες οι ήπειροι αποτελούσαν κάποτε μια ενιαία χερσαία έκταση (την Παγγαία), που περιβαλλόταν από έναν ενιαίο ωκεανό (την Πανθάλασσα). Η γρανιτική μάζα της Παγγαίας είχε διαρραγεί σε τμήματα τα οποία διαχωρίστηκαν σταδιακά, "επιπλέοντας" πάνω στο βασάλτινο πυθμένα, με αποτέλεσμα, μετά από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, να προκύψει η σημερινή διάταξη των κερματισμένων ηπείρων.

Δυστυχώς η υπόθεση ότι ο γρανίτης θα μπορούσε να επιπλέει πάνω στο βασάλτη δε θεωρήθηκε πειστική και, έτσι, ελάχιστοι επιστήμονες πήραν σοβαρά υπόψη τους τις ιδέες του Βέγκενερ εκείνη την εποχή».

Αυτά τα συναρπαστικά διαβάζουμε, και έτσι μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της ώρας, εντελώς άκοπα, μάθαμε τόσα πράγματα.