Το έχω φυλάξει αυτό το το ημερολόγιο του 2003 που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» με το γενικό τίτλο «Τόποι της λογοτεχνίας». Που και που το ανασύρω από το συρτάρι μου και διαβάζω ένα από τα κείμενα, την επιλογή των οποίων είχε κάνει ο Στρατής Πασχάλης. Σήμερα την προσοχή μου τράβηξε το «οδοιπορικό» του Φώτη Κόντογλου.

Πέδρο Καζάς και Βασάντα. «Αστήρ», 4η έκδοση 1995.

Μυτιλήνη

«Τι έκπληξη, τι αναπάντεχο κατιτίς μπορεί να περιμένει κανένας, βάζοντας το πόδι του στο μουράγιο μιας πόλης σαν τη Μυτιλήνη; Ολα είναι προεξοφλημένα! Λες; δεν είναι ανάγκη να δουλεύουν όλα τα αισθητήριά μου. Πέφτεις ψόφιος απάνου σε μια καρέκλα, σα να μην ήθελες σηκωθείς ποτές, κοιτώντας ό,τι γίνεται μπροστά σου, σαν ένας γέρος απόμαχος, κουρασμένος απ' τις παράτες. Καν η σκέψη πώς ένας λωποδύτης σου φερμάρει την τσέπη δε σε δροσίζει με την ευχάριστη ανησυχία της. Τίποτε από αυτά τα κίντυνα δε θέλει να 'ρτει σε βοήθειά σου, να σου διώξει τη νύστα, να σε γλιτώσει απ' το μούδιασμα. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από ασφάλεια.

Ο ήλιος είναι η μόνη θέληση που λιώνει κάθε άλλη, αναβρύζοντας έναν καταρράχτη από φλόγες. Απορείς βλέποντας γύρω σου το κάθε τι, σπίτια, καράβαια, μαγαζιά, εμπόρια, υποθέσεις που μαρτυρούν πώς μια φορά είχαμε θέληση. Τώρα, πάει. Το χέρι μου μοιάζει πως δεν είναι σε θέση να μετατοπιστεί για να διώξει τις μύγες που μου βόσκουν το μούτρο. Ποιος να έχει φτάσει, όλα αυτά τα βαριά πράματα που μου ψήνουν το μυαλό να τα κοιτάζω! Από το αντικρινό μουράγιο, κάτι μεγάλα γράμματα πάνω στους τοίχους μου φωνάζουν τη χαμένη ενέργεια των ανθρώπων. Του κάκου! Στο παραλυμένο μυαλό μου χειρονομούν σαν κωφάλαλα και δίχως έννοια».