Οταν οι βιομήχανοι θέλουν περισσότερα κέρδη, σχεδιάζουν απολύσεις, εξαναγκάζουν σε υποχώρηση από κεκτημένα δικαιώματα, ή εκβιάζουν για χρηματοδοτήσεις και φοροαπαλλαγές, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους και τους φορείς ως πολιορκητικό κριό. Αυτό γίνεται μέχρι και σήμερα.

Η ιστορία δεν είναι καινούρια. Ερχεται από πολύ παλιά.

Το 1924 στη Νάουσα, η εταιρία «Λαναρά - Κύρτση και ΣΙΑ» και η Νέα Ανώνυμος Ελληνική Υφαντουργική Εταιρία «ΕΡΙΑ», απειλούσαν ότι θα κλείσουν τα εργοστάσια και θα πετάξουν στην ανεργία χιλιάδες εργάτες, επειδή δεν προτιμήθηκαν από το στρατιωτικό διαγωνισμό για την προμήθεια 630.000 μέτρων χακί. Στην πραγματικότητα είχαν τρεις στόχους: Αφ' ενός σε πρώτη φάση να πάρουν τη δουλιά, αφ' ετέρου να μειώσουν τα μεροκάματα, αφού ταυτόχρονα πρόβαλαν το επιχείρημα πως δεν μπορούν να πληρώνουν τους εργάτες για να κάθονται, αφού δεν έχουν παραγγελίες. Κυρίως όμως να απαλλαγούν από τη φορολογία που τους επέβαλε ο Δήμος. Παράλληλα, προωθούσαν και τα σχέδιά τους για μεταφορά των εργοστασίων στην Αθήνα, όπου θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα φθηνά εργατικά χέρια των προσφύγων που είχαν έρθει κατά χιλιάδες.

Τελικά, κάτω από την απειλή της ανεργίας για 3.000 εργάτες, το 1933 απαλλάχτηκαν οι βιομήχανοι από τη φορολογία. Η ανεργία όμως χτύπησε την πόλη, αφού ταυτόχρονα μέρος των δραστηριοτήτων μεταφέρθηκε στην Αθήνα.