Κιμ Τάε Γιέον

Οι καλές προθέσεις, πάντα, και ιδιαίτερα στην τέχνη, πρέπει να μετατρέπονται σε καλά αποτελέσματα, για να είναι καλές! Αν τα αποτελέσματα δε δικαιώνουν τις προθέσεις, τότε ο καλλιτέχνης μένει έκθετος. Γιατί, η τέχνη δεν είναι ακορντεόν, για να την ανοιγοκλείνεις, κατά το δοκούν! Εχει συγκεκριμένο έργο και συγκεκριμένη αποστολή να επιτελέσει.

Ο Γιανγκ Σουν Γου ισχυρίζεται πως έφτιαξε μια ταινία, με την οποία θέλει να χτυπήσει την κοινωνία της υποκρισίας και της κατανάλωσης της πατρίδας του - και όχι μόνον! Και διάλεξε έναν τρόπο, ο οποίος έχει δοκιμαστεί ιστορικά και, βέβαια, έχει αποτύχει. Σαράντα χρόνια μετά το χιπισμό, ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης έβαλε τους ήρωές του (μια μαθήτρια λυκείου και έναν σαραντάρη άντρα) να μιμηθούνε (κακέκτυπα) την Γιόκο Ονο και τον Τζον Λένον. Τους πέταξε πάνω σε ένα κρεβάτι και τους άφησε να «διαμαρτύρονται». Μόνο που ο Γιανγκ Σουν Γου δεν αρκέστηκε στο γνωστό «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο» (έχουν περάσει τόσα χρόνια, άλλωστε). Αυτός θεοποίησε την ίδια τη σεξουαλική πράξη και της έδωσε διαστάσεις πολυ-παυσίπονου, για να γιατρεύει όλες τις κοινωνικές αρρώστιες.

Ο Γιανγκ Σουν Γου, έστω και αν δεχτούμε πως δεν ήταν στις προθέσεις του, υπέκυψε στην ίδια τη «φιλοσοφία» του. Αντί να κάνει τους ήρωές του να ευχαριστιούνται τον έρωτά τους, αφού αυτός (ο έρωτας) είναι το όπλο τους, εναντίον της καταναλωτικής κοινωνίας, αντί οι ήρωες να χαίρονται τη δική τους επιλογή, το δικό τους τρόπο ζωής, αφού δε συμφωνούν με τον μικροαστισμό και την ηθικολογία, τους μετέτρεψε σε άρρωστα άτομα, που για να ηδονίζονται, πια, πρέπει να χρησιμοποιούν τεχνητά μέσα (βασανιστήρια, σοδομισμό κλπ.).

Οι προθέσεις, λοιπόν, (αν και εφόσον υπήρχαν) τελικά μετατράπηκαν σε μπούμερανγκ. Πρέπει να δείξεις μεγάλη καλλιτεχνική ανοχή, για να μην κατατάξεις την ταινία κατ' ευθείαν, στο καθαρό πορνό. Κρυφοπορνό είναι σίγουρα. Το είδος αυτό του κινηματογράφου έχει δικά του χαρακτηριστικά. Η επιμονή του φακού πάνω στα κορμιά, η άνευ λόγου επανάληψη της ερωτικής πράξης, η έλλειψη κάθε ποίησης στην εικόνα, η χυδαιότητα και η κενότητα των ερωτικών διαλόγων, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους του κινηματογράφου. Χαρακτηριστικά, που ο Γιανγκ Σουν Γου δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να αποφύγει στην ταινία του.

Δεν είναι μακριά η Ιαπωνία από τη Νότια Κορέα (ο Οσιμα είναι, πάντως, από τον Γου). Θυμίζουμε την περίφημη «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» του Ιάπωνα σκηνοθέτη. Και εκεί υπήρχε η καθαρή ερωτική πράξη, υπήρχε το πάθος, που έφτανε μέχρι το θάνατο, όμως όλα αυτά στην «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» ήταν άρτια καλλιτεχνικά δοσμένα, φιλοσοφικά πλήρως δικαιολογημένα.

Αν σταθήκαμε αρκετά στην ταινία, δεν το κάναμε για την ίδια και την καλλιτεχνική της αξία. Παρότι η ίδια φέρει πολλές περγαμηνές (συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, άριστες κριτικές από παγκόσμια γνωστές εφημερίδες και παγκόσμια γνωστά περιοδικά). Το κάναμε για τον σκηνοθέτη της, ο οποίος στο παρελθόν έδειξε πως ήταν ενεργός πολίτης (φυλακίστηκε για πολιτικούς λόγους). Αν, και τα τελευταία χρόνια, ο ερωτισμός (λες και ανακάλυψε την πυρίτιδα) τού έχει γίνει έμμονη ιδέα. Ο ερωτισμός (ο ερωτισμός και όχι ο έρωτας) είναι μικροαστική συμπεριφορά.

Παίζουν: Λι Σανγκ Χιούν, Κιμ Τάε Γιέον.