Η προσχεδιασμένη (πριν ακόμη το ξέσπασμα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών του 1999) συμπερίληψη της σημερινής Ενωσης Σερβίας/Μαυροβουνίου στα τσιφλίκια δράσης του ΝΑΤΟ είναι πλέον γεγονός από τις 18 του Ιούλη... Την προπερασμένη Δευτέρα, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Ζάαπ Ντε Χουπ Σέφερ, και ο υπουργός Εξωτερικών της Ενωσης, Βουκ Ντράσκοβιτς (μετά από εξουσιοδότηση του Ομοσπονδιακού Υπουργικού Συμβουλίου στις 15 του μήνα) υπέγραψαν στο Βελιγράδι το επαίσχυντο (τουλάχιστον για τα χιλιάδες θύματα των φονικών επιδρομών του '99) κείμενο συμφωνίας για την ελεύθερη διέλευση (και όχι μόνον!) των ΝΑΤΟικών δυνάμεων - συμπεριλαμβανομένης και της δύναμης KFOR στο Κοσσυφοπέδιο - σ' όλη την επικράτεια της Ενωσης Σερβίας -Μαυροβουνίου!

Μολονότι οι πληροφορίες για τη συμφωνία ΝΑΤΟ - Βελιγραδίου, που υποτίθεται πως έγινε για την αποτροπή βίαιων εξελίξεων στο Κοσσυφοπέδιο, ρέουν με το σταγονόμετρο...

Μολονότι τα ευρωπαϊκά και βαλκανικά ΜΜΕ υποβαθμίζουν τη σημασία της συμφωνίας, εξαφανίζοντας την είδηση κάτω από τις γνωστές πιέσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ κλπ. για άμεση σύλληψη των πρώην ηγετών των Σερβοβόσνιων, Ράτκο Μλάντιτς και Ράντοβαν Κάρατζιτς.

Μολονότι η κυβέρνηση του Σέρβου πρωθυπουργού, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, καμώνεται την ανήξερη δηλώνοντας άγνοια για την «τελική μορφή της συμφωνίας», επικαλούμενη «ασυνεννοησία και κακή συνεργασία» με τα αρμόδια θεσμικά όργανα της Ενωσης...

...αποκαλύφθηκε πριν λίγες μέρες ότι:

• Τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα θα μπορούν ελεύθερα να περνούν όποτε και από όποιες περιοχές της επικράτειας της Ενωσης Σερβίας/Μαυροβουνίου κριθεί (εξυπακούεται από το στρατηγείο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου στις Βρυξέλλες)...
• Θα κάνουν χρήση (έναντι κάποιων «ανταλλαγμάτων») κτιρίων και υπηρεσιών της Ενωσης.
• Θα μπορούν «να αντιδράσουν γρήγορα, εάν χρειαστεί, οπουδήποτε στην περιοχή τεθούν σε κίνδυνο δικαιώματα του ανθρώπου, άνθρωποι και ειρήνη»(βλέπε δηλώσεις Ντράσκοβιτς στους «Southeast European Times», 19/7/05).

Με άλλα λόγια, η συμφωνία (που ακόμη δεν έχει παρουσιαστεί στο σύνολό της, ούτε καν στα πολιτειακά κοινοβούλια της Σερβίας και του Μαυροβουνίου), ανοίγει την κύρια είσοδο της Ενωσης Σερβίας/Μαυροβουνίου στα αφεντικά και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Πράγμα που η Μαντλίν Ολμπράιτ (υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί της δεύτερης θητείας της προεδρίας Μπιλ Κλίντον) επιδίωκε (τουλάχιστον...) κατά τη διάρκεια των σημαδεμένων συνομιλιών μεταξύ αξιωματούχων της τότε κυβέρνησης του προέδρου της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς με τους αρχηγούς των Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ, στον πύργο του Ραμπουγέ της Γαλλίας! Τότε (Γενάρης 1999) που οι Αμερικανοί και ΝΑΤΟικοί διαπραγματευτές απαιτούσαν από την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς να παραδώσει τη χώρα του στο πιάτο, στο όνομα αποτροπής της... «ανθρωπιστικής καταστροφής» στο Κοσσυφοπέδιο από τις δυνάμεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου! Το τίμημα που πλήρωσε ο Μιλόσεβιτς και ο σερβικός λαός για το «ΟΧΙ» το Γενάρη του 1999, στις εξωφρενικές απαιτήσεις του ΝΑΤΟ, ήταν οι εφιαλτικοί βομβαρδισμοί των 78 ημερών, την άνοιξη της ίδιας χρονιάς...

Σήμερα, έξι χρόνια μετά, το ΝΑΤΟ όχι μόνον δεν ξέχασε τα σχέδιά του αλλά σέρνει κυριολεκτικά από τη μύτη τη σημερινή ηγεσία του Βελιγραδίου (και σε επίπεδο Ενωσης, και σε επίπεδο Σερβικής Δημοκρατίας και Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου...), προωθώντας με μαθηματική ακρίβεια τα γεωστρατηγικά σχέδιά του στην περιοχή! Με την (τετριμμένη μεν, αποδοτική δε...) τακτική του μαστιγίου (πχ οικονομικός «στραγγαλισμός», πολιτικο-διπλωματική απομόνωση, ανακοπή των φιλοδοξιών της φιλοδυτικής ηγεσίας της Ενωσης Σερβίας/Μαυροβουνίου για ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ κ.α.) και του καρότου (αύξηση των ξένων «επενδύσεων» - δηλαδή επιτάχυνση της επέλασης του ξένου κεφαλαίου στη χώρα -, χορήγηση οικονομικής βοήθειας, ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, επιφανειακώς σώσιμο του γοήτρου του Βελιγραδίου κατά την επικείμενη διαδικασία καθορισμού του «στάτους κβο» στο Κοσσυφοπέδιο...).

Η συνενοχή της σερβικής κυβέρνησης του Βόισλαβ Κοστούνιτσα (που προβάλλεται τάχα ως φιλολαϊκή και αντιτιθέμενη στην πλήρη ικανοποίηση των καπρίτσιων ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ) δεν μπορεί να κρυφτεί από τις δηλώσεις των Σέρβων υπουργών περί άγνοιας της συνολικής συμφωνίας, ή της κακής επικοινωνίας με τα θεσμικά όργανα και την κυβέρνηση της Ενωσης, αφού ακόμη και το φιλοδυτικό σερβικό δίκτυο «Β92» αποκάλυψε την περισσή υποκρισία δίνοντας την περασμένη Τρίτη στη δημοσιότητα την πληροφορία, πως από τον περασμένο Φλεβάρη είχαν ενημερωθεί επακριβώς τα υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Οικονομικών της Σερβικής Δημοκρατίας για το σχέδιο της συμφωνίας για την ελεύθερη διέλευση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην επικράτεια της Σερβίας!

Υπό την κρίσιμη, για το Βελιγράδι, γεωπολιτική συγκυρία καθορισμού του «στάτους κβο» στο Κοσσυφοπέδιο, η σιωπή ακόμη και δυνάμεων της αντιπολίτευσης δε βοηθά τον ταλανιζόμενο (από χίλια μεταπολεμικά προβλήματα) σερβικό λαό, που είτε θα δώσει την «απάντησή» του στις κάλπες, όταν θα διεξαχθούν εκλογές (ενδεχομένως μέσα στον επόμενο χρόνο), είτε θα ξεσηκωθεί όταν θα διακρίνει τα (αρχικώς «καμουφλαρισμένα» καραβάνια) του ΝΑΤΟ στις οδικές αρτηρίες της χώρας του...

Η συμφωνία του Βελιγραδίου με το ΝΑΤΟ δεν είναι ασφαλώς η μόνη κίνηση υποταγής της φιλοδυτικής ηγεσίας στους επιδρομείς του '99 και στις δυνάμεις διαμελισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ωστόσο, θεωρείται πως η υπογραφή της θα επιταχύνει τη διαδικασία ένταξης της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, αρχικά, στο ΝΑΤΟϊκό πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» (PfP). Διόλου τυχαία, ο υπουργός Εξωτερικών της Ενωσης, Βουκ Ντράσκοβιτς, αναφέρθηκε την προπερασμένη Δευτέρα σ' αυτό, λέγοντας πως το «Μαυροβούνιο έχει ήδη εκπληρώσει όλα τα κριτήρια για την ένταξή του στο πρόγραμμα PfP και πως ανάλογα θα κάνει σύντομα η Σερβία»... Προχτές, δε ο Ντράσκοβιτς, με αφορμή την απροθυμία της κυβέρνησης Κοστούνιτσα να παραδεχτεί πως συναίνεσε ανοιχτά στη συμφωνία με το ΝΑΤΟ, «προειδοποίησε» πως αυτές οι ταλαντεύσεις «ίσως κοστίσουν στην ευρωατλαντική πορεία της Σερβίας»...

Βέβαια, οι κινήσεις υποταγής και ενσωμάτωσης του Βελιγραδίου στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς δεν είναι καινούρια υπόθεση...

Το Βελιγράδι έχει αρχίσει - σταδιακά... για την αποφυγή έντονων λαϊκών αντιδράσεων - να παραδίδει «γην και ύδωρ» στο ΝΑΤΟ σχεδόν αμέσως μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τον Οκτώβρη του 2000. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 20 Ιούνη του 2003, η Ενωση Σερβίας/Μαυροβουνίου υπέβαλε επίσημα την αίτησή της στο ΝΑΤΟ για ένταξη στο πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη». Οπως το ότι οι ακούσιες «συνταξιοδοτήσεις» Σέρβων στρατηγών και άλλων υψηλόβαθμων στρατιωτικών αξιωματούχων από τις Ενοπλες Δυνάμεις, τις Μυστικές Υπηρεσίες και την Αστυνομία έγιναν σαρωτικά από το 2001 μέχρι περίπου τα μέσα του 2003. Πως δραστικό ρόλο στην προσέγγιση των Σέρβων με το ΝΑΤΟ έπαιξε (μεταξύ άλλων) και ο Ελληνας Γιώργος Κατσιρδάκης, με την ιδιότητα του υποδιευθυντή της Επιτροπής Αμυντικού Σχεδιασμού (DPC) στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (βλέπε δελτίο Τύπου του υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων της Σχολής Πολέμου του ΝΑΤΟ, Ντίτερ Βανγκάρντεν, στις 25 Ιούνη 2003), όταν, από τότε, διοργάνωνε σεμινάρια «γνωριμίας» των Σέρβων υψηλόβαθμων στρατιωτικών αξιωματούχων με τη ΝΑΤΟική Σχολή Πολέμου και τις διασυνδέσεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου με ΕΕ, ΟΑΣΕ και ΟΗΕ...

Οι «προϋποθέσεις» που είχαν τεθεί στο Βελιγράδι πριν δύο χρόνια για ένταξη στο πρόγραμμα PfP ήταν κωδικοποιημένα τέσσερις:

• Πλήρης και απόλυτη συνεργασία των σερβικών αρχών με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη.
• Αναστολή περαιτέρω οικονομικής βοήθειας στο σερβοβοσνιακό στρατό.
• Σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στην ηγεσία και στην υποδομή των σερβικών στρατιωτικών δυνάμεων, ώστε «να αποκατασταθεί ο έλεγχος της πολιτικής κυβέρνησης στις Ενοπλες Δυνάμεις»...
• Απόσυρση της προσφυγής της τότε κυβέρνηση Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης κατά 10 ΝΑΤΟικών χωρών για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχτηκαν κατά τις ΝΑΤΟικές επιδρομές του 1999...

Αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές τις «προϋποθέσεις» έχουν ήδη εκπληρωθεί. Το πότε ακριβώς θα κολυμπήσει το Βελιγράδι στην ευρω-ατλαντική «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» είναι απλώς θέμα χρόνου...

Ομως, τα σχέδια αυτά μέλλει - μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα...- να ανατραπούν στην πράξη από τους ίδιους τους λαούς της περιοχής, που θα εναντιωθούν όταν θα νιώσουν ακόμη βαθύτερα στο πετσί τους τις πρακτικές των πολεμοκάπηλων επιτελείων.