Ο συμβολισμός είναι προφανής: Την ημέρα - την περασμένη Τρίτη - που οι εργαζόμενοι απεργούσαν και διαδήλωναν ενάντια στο νομοσχέδιο για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», σύμφωνα με τις ανάγκες της εργοδοσίας, στο Μέγαρο Μαξίμου η Κυβερνητική Επιτροπή συνεδρίαζε με θέμα την «ανταγωνιστικότητα», προκειμένου να διαπιστώσει ότι η χώρα υστερεί σε όλους τους δείκτες που αφορούν στη Στρατηγική της Λισαβόνας!

Αν και από τους κυβερνώντες δε δόθηκαν περισσότερες «λεπτομέρειες» για το πώς και με ποια μέτρα θα αντιμετωπιστεί αυτή η «υστέρηση», ωστόσο από μόνη της η παραπάνω διαπίστωση αρκεί για να καταδειχτεί ότι τα αντιδραστικά νομοσχέδια που έχει περάσει μέχρι τώρα από τη Βουλή - ασφαλιστικό τραπεζών, ωράριο καταστημάτων, εργασιακές σχέσεις - «δεν κλείνουν τον κύκλο» της αντιλαϊκής επέλασης, αλλά θα τον συνεχίσουν εντατικά.

Ασφαλώς το νομοσχέδιο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας κατέχει δεσπόζουσα θέση στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που έχουν μπει σε φάση υλοποίησης, ακριβώς γιατί αυξάνει άμεσα και σημαντικά το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων και συνάμα την υπερκερδοφορία των μονοπωλίων. Η κυβέρνηση δεν παραδέχτηκε ποτέ ευθέως ότι στόχος του νομοσχεδίου είναι η μείωση του «κόστους εργασίας», ωστόσο το ομολόγησε έμμεσα όταν χαρακτήρισε τις αντεργατικές διατάξεις του αναγκαίες, προκειμένου να συγκρατηθεί η «φυγή» των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου προς τις γειτονικές χώρες, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι επιδίωξή της είναι να δημιουργηθεί καθεστώς που να αυξάνει ολοένα την απλήρωτη δουλιά των εργαζομένων, να αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης. Με το νομοσχέδιο αυτό μπήκε πραγματικά το απαραίτητο «θεσμικό πλαίσιο», το οποίο βέβαια δεν έρχεται σε αντίθεση με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», το ακριβώς αντίθετο.

Ωστόσο, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αγγίζουν όλες τις πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και η κυβέρνηση «έχει πολύ μαλλί να ξάνει». Είναι αστεία από την άποψη αυτή η κριτική που ασκείται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ ότι τάχα η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει ούτε σχέδιο ούτε την τόλμη να προχωρήσει σε σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, αν και τελευταία έχουν σταματήσει να το πολυλένε.

Μπορεί ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής να μην έχει εμφανιστεί τελευταία στη Βουλή να υπερασπιστεί τα αντεργατικά νομοσχέδια, προφανώς γιατί θέλει να προφυλάξει όσο μπορεί την «εικόνα» και το «πολιτικό κεφάλαιο» για τη συνέχεια, αλλά στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης πριν από έναν περίπου μήνα είχε περιγράφει το πλέγμα των «διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων». Τότε, ο πρωθυπουργός είχε αναφερθεί σε τουλάχιστον 11 τομές και μεταρρυθμίσεις, από τις οποίες έχουν υλοποιηθεί οι τρεις (ωράριο καταστημάτων, Ασφαλιστικό τραπεζών, ωράριο εργασίας). Απομένουν, λοιπόν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το νομοσχέδιο για τη λειτουργία των ΔΕΚΟ, για τις συμπράξεις μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου, η νέα γενιά αποκρατικοποιήσεων, η κατάρτιση εθνικού χωροταξικού σχεδίου, η αναμόρφωση του Πτωχευτικού Δικαίου, καθώς και - αποκορύφωμα -θεσμικό πλαίσιο με το οποίο θα αξιολογούνται οι επιπτώσεις όλων των νόμων που θα περνάνε από τη Βουλή με κριτήριο την «ανταγωνιστικότητα»! Δεν είχε παραλείψει, βέβαια, ο Κ. Καραμανλής να κρατήσει ανοιχτό το ζήτημα της επίλυσης συνολικά του Ασφαλιστικού «στα επόμενα χρόνια», δείχνοντας το δρόμο για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων.

Ομως η «λίστα» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων δεν τελειώνει με τα προαναφερθέντα από τον Κ. Καραμανλή. Πρέπει να συμπληρωθεί με τις πολιτικές που προωθούνται στην Παιδεία («αξιολόγηση», πανεπιστήμια -παραμάγαζα των πολυεθνικών), την Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια, τις αναδιαρθρώσεις στην αγροτική οικονομία, κ.ο.κ. Τον ίδιο στρατηγικό στόχο, της γιγάντωσης δηλαδή των μονοπωλίων και της υπονόμευσης της κατάστασης της εργατικής τάξης, υπηρετούν και οι γενναίες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου και η μετακύληση των βαρών στις πλάτες των λαϊκών μαζών με την ενίσχυση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, φόροι σε ποτά και τσιγάρα, κ.ά.).

Μόνο ανυποψίαστοι και αφελείς εκπλήσσονται από την έκταση και το βάθος της αντιλαϊκής επίθεσης. Τα παραπάνω έχουν αποφασιστεί και δρομολογηθεί σε επίπεδο ΕΕ και υλοποιούνται συντονισμένα από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών. Η «στρατηγική της Λισαβόνας», όπως ανανεώθηκε με τις πρόσφατες αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής και τις «24 ολοκληρωμένες κατευθύνσεις» αποτελούν τη «μαύρη βίβλο» της επίθεσης των μονοπωλίων.

Η κυβέρνηση είχε ανακηρύξει το 2005 «έτος ανταγωνιστικότητας». Στα μέσα περίπου του χρόνου μπορεί να καυχηθεί ότι δεν έμεινε άπραγη και οι διακηρύξεις συμβαδίζουν με τις πράξεις... Οπως, όμως, δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Σιούφας μετά τη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, η κυβέρνηση ανακήρυξε όχι μόνο το 2005 «αλλά και τα επόμενα χρόνια μέχρι το 2010 ως έτη ανταγωνιστικότητας»(!). Το «εθνικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», που συντάσσει η κυβέρνηση της ΝΔ με βάση τις στρατηγικές της Λισαβόνας δείχνει ότι η αντιλαϊκή λαίλαπα δεν έχει φραγμούς και ημερομηνία λήξης. Η ταχύτητα στην επιβολή των διαρθρωτικών αλλαγών, η ίδια η επιβολή τους, θα εξαρτηθεί από την αντίσταση που θα συναντήσουν από τους «αποκάτω». Αν οι ίδιοι εργαζόμενοι δεν απορρίψουν τη λογική της «ανταγωνιστικότητας», αν κυριαρχήσει πνεύμα ηττοπάθειας, αν δεν υπάρξει μαζικός απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από το δικομματισμό, δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η επιτυχία της τελευταίας απεργίας με το ΠΑΜΕ κινητήριο μοχλό, έδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες που μπορούν να αξιοποιηθούν.