«Η παραδείσια πληρότητα ενός ροκοκό και ενός πρώιμου μπαρόκ τους ένωσε για πάντα. Αλλά ακόμα και το μεγάλο όραμα από ζωγραφικά χρώματα, μουσικούς ήχους και από έρωτα ζωής» («Βατό και Μότσαρτ»).

Στον Επίλογο, ο Ηλίας Λάγιος πιάνει το σφυγμό της νέας δημιουργίας του ζωγράφου - ποιητή κι εραστή της μουσικής Τάκη Σιδέρη: «Και πρώτα απ' όλα η αισθησιακή ποιότητα με την οποία ο Τ. Σιδέρης ανιχνεύει τον πέριξ κόσμο - για να τον πιστοποιήσει... Ακολουθεί η τρυφερή, διακριτική ειρωνεία... Αυτή η ειρωνεία είναι το κατ' εξοχήν ιδίωμα του Σιδέρη... Και κατά τρίτο λόγο η βεβαιότητα του Σιδέρη για την ορατή πραγματικότητα».

Η ομορφιά που η Τέχνη γνωρίζει καλά τη γοητευτική ομιλία της είναι εδώ παρούσα και διαρκής:

«Οταν είδε η μουσική

και άκουσε τη μυρωδιά των λουλουδιών

γεύτηκε την επαφή»

(Εκδόσεις «Εριφύλη» Ιπποκράτους 65, Αθήνα).