Ο αγρότης έστεκε γυρτός στην άκρη του χωραφιού του. Τι χωράφι, ένας βαλτότοπος ήταν. Το νερό, το χαλάζι και ο άνεμος το είχαν βυθίσει. Ο καπνός είχε κλαριστεί. Χωμένος στη λάσπη, κοιτούσε μακριά, σεριανώντας το βλέμμα του στον πνιγμένο θεσσαλικό κάμπο. Στα μάτια του, ζωγραφισμένη η πίκρα. Κι οι ρυτίδες ν' αυλακώνουν βαθιά το ξερακιανό, ηλιοκαμένο μέτωπό του. Δίπλα του, οι αρμόδιοι των υπηρεσιών του κράτους, της Αυτοδιοίκησης και τοπικοί βουλευτές - οι «επιτόπου» - μιλούσαν συνεχώς και κάπου - κάπου ακούγονταν επιφωνήματα έκπληξης για το μέγεθος της καταστροφής, που προκάλεσε η θεομηνία. Φαινόταν να μην τους ακούει και παρέμενε σιωπηλός. Κάποιες στιγμές γύριζε και τους κοίταζε και σπίθες θυμού πετιούνταν απ' τα μάτια του.

Τις υποσχέσεις άρχισαν οι «επιτόπου». «Θα καταγραφούν εγκαίρως οι ζημιές και θα δοθούν γρήγορα οι αποζημιώσεις». Φούντωσε. Τους κοίταξε άγρια, αλλά κρατήθηκε. Μόνο το τρίξιμο των δοντιών του ακούστηκε. Εσκυψε και πήρε ένα σπασμένο φυτό. Το έδειξε σε έναν από τους «επιτόπου» και του είπε: «Ξέρεις, μωρέ, τι τράβηξα εγώ για να αναστήσω αυτό το φυτό; Με τον ιδρώτα μου πότισα τη γη. Με τα χέρια μου παραμέρισα το χώμα για να φυτρώσει. Κι όταν το έβλεπα να μεγαλώνει, χαιρόμουν λες και μου έδιναν το καλύτερο δώρο. Ξέρεις πώς νιώθω, τώρα, που το βλέπω νεκρό; Σα να πέθανε άνθρωπος της οικογένειάς μου. Αϊ σιχτίρ, που θα μου πείτε εμένα για αποζημιώσεις. Αποζημιώνεται, μωρέ, με ψίχουλα, ο πόνος στην καρδιά;»

Σα ...θιγμένη παρθένα πετάχτηκε ο κυβερνητικός βουλευτής. «Και ποιος σου φταίει; Με το Θεό να τα βάλεις κι όχι με μας. Το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να σε βοηθήσει». Ποιος είδε το Θεό και δεν το φοβήθηκε. Αστραψε και βρόντηξε ο αγρότης. «Ξέρω πόσο ενδιαφέρεται το κράτος σας για μένα. Προγραμμένο μ' έχει. Οχι μόνο δε με βοηθάει ποτέ, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να με ξεκληρίσει και να με διώξει από τον τόπο μου. Κι εσύ το ξέρεις καλά αυτό. Εσύ ψηφίζεις τους νόμους στη Βουλή και συμφωνείς με τα αντιαγροτικά μέτρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αϊ στο διάβολο, που θα μου πεις να τα βάλω με το Θεό. Με τις κυβερνήσεις σας θα τα βάλω κι έχω τον τρόπο μου».

Κάτι πήγε ν' απαντήσει ο βουλευτής, αλλά ο αγρότης δεν του έδωσε σημασία. Ξαναγύρισε το βλέμμα του στον πνιγμένο κάμπο και μαύρα σύννεφα σκοτείνιασαν τα μάτια του. Σκεφτόταν ότι φέτος θα μείνει χωρίς εισόδημα κι αναρωτιόταν πώς θα ξεπληρώσει τις δόσεις του δανείου στην τράπεζα, πώς θα πληρώσει για τα φροντιστήρια των παιδιών, πώς θ' αγοράσει τα φάρμακα των παππούδων. Ενα ρίγος πέρασε από τη ραχοκοκαλιά του, σαν συλλογίστηκε ότι μπορεί ν' αναγκαστεί να πουλήσει τα χωράφια του. «Οχι, ρε κερατάδες», ψιθύρισε. «Εμένα δε θα με αποκληρώσετε. Τη γη που κληρονόμησα από τον πατέρα μου θα την κρατήσω και θα την παραδώσω στο γιο μου. Είναι χρέος μου. Κι έχω τα όπλα να σας πολεμήσω. Με τον αγώνα και την ψήφο μου».