Ο ΣΥΝ έχει θέσει σαν στόχο να συμμετέχουν στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ όσο το δυνατόν περισσότερα συνδικάτα και η Τοπική Αυτοδιοίκηση: «Δεσμευόμαστε στο συνέδριό μας να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα προκειμένου τα μέλη μας στους κοινωνικούς χώρους - ιδίως στα συνδικάτα και την Αυτοδιοίκηση - να ενεργοποιηθούν στο πλαίσιο του ΕΚΦ. Να συμβάλλουμε ώστε το Κοινωνικό Φόρουμ να καταστεί χώρος συνάντησης όλο και περισσότερων κοινωνικών δυνάμεων, προσώπων, συλλογικοτήτων, για να διευρυνθούν οι παρεμβάσεις του, να απλωθεί στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα να αγκαλιάσει τη νεολαία».

Πρωτοστατεί στην καθιέρωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ με τη σύγκλησή του το 2006 στην Ελλάδα και παίρνει πρωτοβουλίες για τη δημιουργία περιφερειακής εκδοχής του (Μεσογειακού Κοινωνικού Φόρουμ).

Για τις δυνάμεις του Κοινωνικού Φόρουμ, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση αποτελεί μια νέα κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα, ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, που έχει δήθεν ξεπεράσει και αντικαταστήσει τον ιμπεριαλισμό. Σφραγίζεται από την «αυτοκρατορική ηγεμονία», το «μονοπολισμό των ΗΠΑ που υπονομεύει τις προσπάθειες για να βρεθούν πολυμερείς λύσεις σε παγκόσμια προβλήματα» ¹. Η σημερινή αυτή πραγματικότητα υπερβαίνει δήθεν τα εθνικά πεδία πάλης, καθορίζει νέα (σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο) για το ξεδίπλωμα της πάλης του λαϊκού κινήματος. Σύμφωνα με μια εισηγητική εκτίμηση στην τελευταία πανελλαδική συνάντηση του Ελληνικού Φόρουμ, «το Κίνημα είναι επιτυχημένο γιατί μπορεί να συγκροτείται στο ίδιο πεδίο με το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Στην περίπτωσή μας στην ευρωπαϊκή ήπειρο» ².

Οι πολιτικές αυτές προτάσεις ταυτίζονται μέχρι κεραίας με τη στρατηγική της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας που, κάτω από την ομπρέλα του συνθήματος για «ρύθμιση της παγκοσμιοποίησης και παγκοσμιοποίηση της ρύθμισης», προβάλλει την ανάγκη για «αναδιάρθρωση της παγκόσμιας ανισορροπίας μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής οικονομικής εξουσίας» και την εξειδικεύει με μια σειρά προτάσεις («κανόνες του παιχνιδιού») πολιτικού ελέγχου - ρύθμισης των παγκόσμιων οικονομικών οργανισμών και συναλλαγών⁵.

Οι αντιλήψεις αυτές, μέσα από την επιλεκτική προβολή τους από τα αστικά μέσα μαζικής χειραγώγησης, επιχειρούν να συσκοτίσουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων την πραγματική φύση του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Πρόκειται, στον πυρήνα τους, για «εκμοντερνισμένες» επαναλήψεις παλιότερων ιδεολογημάτων, που είχαν στο παρελθόν αντιμετωπιστεί, πολιτικά και ιδεολογικά, από τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες έδωσαν στις αντιλήψεις αυτές μια νέα παράταση ζωής.

«Είχαμε επισημάνει, ότι η ίδρυση του ΠΑΜΕ ήταν μεγάλο λάθος, γιατί από τη φύση του εμπεριείχε το σπέρμα της διασπαστικής δράσης, η οποία τελικά μεταφέρθηκε από τα πάνω προς τα κάτω, εξασθενίζοντας και την αποτελεσματικότητα, αλλά και την αξιοπιστία των συνδικάτων. Ετσι οι αγώνες που το ΠΑΜΕ ανέπτυξε την προηγούμενη περίοδο, ήταν περιχαρακωμένοι και η στάση του δε βοήθησε, ώστε να δημιουργηθούν οι όροι ευρύτερων συσπειρώσεων και κινητοποιήσεων. Σήμερα το ΠΑΜΕ όλο και περισσότερο περιχαρακώνεται και ασκεί μια λειτουργία, με βάση την οποία, η πλήρης αντιστοίχισή του με την τακτική του ΚΚΕ, προκαλεί ασφυξία σε μικρές δυνάμεις που συνεργάζονται μαζί του... Εμείς ασκούμε αυστηρή κριτική στην ηγεσία του ΠΑΜΕ για την αδιέξοδη γραμμή της και απαντάμε αποφασιστικά στις επιθέσεις που μας γίνονται από αυτή... θα πρέπει να ηττηθεί η αντιενωτική γραμμή του ΠΑΜΕ μέσα στις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και να βελτιωθεί ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ της αυτόνομης-ενωτικής-αγωνιστικής γραμμής! Η νέα στρατηγική προϋποθέτει τέλος, την ήττα του κυβερνητικού συνδικαλισμού και των συνοδοιπόρων του, αλλά και την αποδυνάμωση της σεχταριστικής, δήθεν ταξικής, δήθεν επαναστατικής γραμμής μέσα στα συνδικάτα και τη δραστική αλλαγή των συσχετισμών».

Διακηρύσσει ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να έχει συνολική στρατηγική κατά του νεοφιλελευθερισμού, και να μην περιορίζεται σε επιμέρους ζητήματα και χώρους. Διατυπώνει πλαίσιο στόχων για το συνδικαλιστικό κίνημα όπου «δανείζεται» και κάποιους παλιότερους ή τωρινούς στόχους του ΠΑΜΕ, μετατοπίζοντας όμως την υλοποίησή τους μετά μια τριετία (π.χ. 1.100 ευρώ κατώτατο μεροκάματο) είτε τους υποβαθμίζουν αφαιρώντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά (π.χ. τάσσεται υπέρ του δημόσιου δωρεάν συστήματος υγείας, κατά της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών του, όμως αποδέχεται την ύπαρξη του ιδιωτικού τομέα με «έλεγχο, όρους και «προδιαγραφές»).

Η ΑΠ διακηρύσσει ότι ακολουθεί διμέτωπη αντιπαράθεση απέναντι στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό και στον απομονωτικό και διασπαστικό σεχταρισμό του ΠΑΜΕ.

Διατυπώνει δε το εξής πλαίσιο στόχων για διεθνή δράση: Φόρο Τόμπιν 1 τοις χιλίοις στη βραχυπρόθεσμη κίνηση κεφαλαίων, 0,7% του ΑΕΠ των αναπτυγμένων χωρών βοήθεια στις φτωχές, κατάργηση των χρεών, κοινωνική ρήτρα στο παγκόσμιο εμπόριο, απαγόρευση της παιδικής εργασίας.

Πολύ σημαντική θεωρεί την αξιοποίηση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας ως μόνου θεσμού τριμερούς συμμετοχής με κοινή δράση των συνδικάτων.

Διατυπώνει σειρά εκλεκτικών θέσεων που φαινομενικά μπορεί να δημιουργήσουν την εντύπωση σύγκλισης σε στόχους:

Να παρέμβει πιο αποφασιστικά κατά του πολέμου, για το Κυπριακό, Παλαιστινιακό, κατάργηση των πυρηνικών, απομάκρυνση των στρατιωτικών βάσεων, μείωση των εξοπλισμών, απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και διάλυσή του, απόκρουση της τρομοϋστερίας και παραβιάσεων των ατομικών δικαιωμάτων, ενίσχυση των διεθνών θεσμών ΟΗΕ και ΟΑΣΕ.

1.«Εκκληση των Κοινωνικών Κινημάτων», Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Πόρτο Αλέγκρε, 2002.

2.«Εισήγηση για τη διοργάνωση του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ», 3η Πανελλαδική Συνάντηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, Αθήνα, 2004.

3.«Εκκληση των Κοινωνικών Κινημάτων», Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Πόρτο Αλέγκρε, 2002.

4.«Κάλεσμα των κοινωνικών κινημάτων για κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο, το νεοφιλελευθερισμό, την εκμετάλλευση και τον αποκλεισμό», Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Πόρτο Αλέγκρε, 2005.

5.«Συνάντηση του Συμβουλίου Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δηλώσεις και αποφάσεις» (Γενεύη, 1998).

• Από το κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα: «Η ταχτική του ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ. Η πρόταση για την "ενότητα της Αριστεράς" και για "κοινή δράση στοπρόβλημα"»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ