Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι πως στο βάθος όλης αυτής της στρεβλής ενημέρωσης δεν υπάρχουν θέματα τα οποία μας απασχολούν. Οχι. Υπάρχουν, αλλά ούτε τη σημασία που τους δίνεται έχουν, ούτε και η πραγματική τους ουσία αποκαλύπτεται. Γι' αυτό και το κοινωνικό υποκείμενο, ο ταλαιπωρημένος εργαζόμενος, με άλλα λόγια, που θέλει να μάθει τι ακριβώς είναι αυτό που τον περιβάλλει και του υπονομεύει την ηρεμία, αποπροσανατολίζεται. Χάνεται μέσα σε έναν εφιαλτικό κυκεώνα λέξεων και περιγραφών. Ετσι, όταν βρεθεί μπροστά στο δημοσιογραφικό μικρόφωνο που τον απειλεί ξαφνικά, ρωτώντας τον «ποια είναι η γνώμη σου» για τις ταυτότητες, π.χ., δίνει την απάντηση που του έχουν υποβάλει με όλη αυτή την καλοστημένη πλύση του κεφαλιού του!

Και όλη αυτή η περιπέτεια της ενημέρωσης χαρακτηρίζεται από μια εκπληκτική ευρηματικότητα. Είναι αδύνατο, δηλαδή, να προβλέψει κανείς από ποιο κοινωνικό χώρο θα προκύψει το καινούριο θέμα. Περιμένατε, π.χ., ότι θα γίνονταν πρώτη είδηση η επίσκεψη του Μπους στην Ελλάδα, η δίκη του Ρουσέλ για την περιουσία της Αθηνάς Ωνάση, η αποχώρηση του Βαρδινογιάννη από τον «Παναθηναϊκό»; Και την ίδια στιγμή να μην ακούγεται ούτε να γράφεται λέξη για τους πολεμοχαρείς ελιγμούς του ΝΑΤΟ στη Βόρεια Ελλάδα και την απόβαση του Ιμπραΐμ στην Πελοπόννησο; Και γίνεται αυτό, γιατί μια τέτοια επεξεργασία της ενημερότητας δε θεμελιώνεται πάντα σε μια συγκεκριμένη και προβλέψιμη σκοπιμότητα. Πολλές φορές προκύπτει από την άγνοια, από την αδυναμία σύλληψης του πραγματικού και της ουσίας, από την απειρία και την εσφαλμένη εκτίμηση του αντικειμενικού.

Και, δυστυχώς, το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με όλη αυτή την πανικόβλητη συζήτηση που άνοιξε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Φοβούμαι πως και γι' αυτό το θέμα θ' αρχίσουν να κυκλοφορούν του κόσμου τα υποπροϊόντα, μεταξύ κουτσομπολιού και σκανδαλοθηρίας και η ουσία θα χάνεται. Και το λέω αυτό, με αφορμή το σχέδιο νόμου του ΥΠΠΟ για τα «θέματα Προετοιμασίας Ολυμπιακών Αγώνων»... που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή. Ενα «σχέδιο», που σε λίγο θα γίνει νόμος και που δε φαίνεται, δυστυχώς, να οδηγεί προς την κατεύθυνση της πραγματοποίησης των αγώνων αυτών μακριά από την εμπορευματοποίηση και το ντοπάρισμα της ανθρώπινης προσπάθειας, μακριά από την κραυγαλέα αισθητική της επίδειξης και του αφελούς θαυμασμού των πυροτεχνημάτων και του πολύχρωμου «χαβαλέ». Ούτε φαίνεται να δίνει στο 2004 έναν ιδιαίτερο ελληνικό χαρακτήρα για να το φέρει, έστω και συμβολικά, πιο κοντά στην Ολυμπία του 8 π.Χ. αιώνα, μέσα από την ηρεμία και τη γαλήνη της ειρηνικής άμιλλας, όπως τουλάχιστον παραδηλώνει το απέριττο στεφάνι της ελιάς που κυκλοφορεί ως λογότυπος των αγώνων. Για να το φέρει, ας πούμε, πιο κοντά στο πανελλήνιο νόημα που έπρεπε να πάρει αυτή η διοργάνωση.

Γιατί αυτό το νόημα είχαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαιότητα. Και όχι αυτό το άκρως αθηναιοκεντρικό περιεχόμενο είναι που θα πάρουν οι Ολυμπιακοί του 2004. Οι αρχαίοι Μακεδόνες αποδείκνυαν την ελληνικότητά τους, γιατί ο βασιλιάς τους είχε πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά σήμερα για να γευτείς κάποιο από τα προνόμια, οικονομικό ή ηθικό, των αγώνων του 2004, πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι «Αθηναίος». Και όμως, φοβούμαι πως ο καυγάς που θα ξεσπάσει θα είναι γύρω από το μιναρέ του ισλαμικού τεμένους που προβλέπεται να χτιστεί από το άρθρο 7 του νόμου. Αφεριμ!