Η επιπλέον αποστολή εκστρατευτικής μονάδας στο Αφγανιστάν φέρνει ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα της μόνιμης παρουσίας ελληνικού στρατού εκτός των ελληνικών συνόρων. Στην αρχή με αφορμή το γιουγκοσλαβικό πρόβλημα ειπώθηκε ότι οι στρατιωτικές μονάδες σε Κοσσυφοπέδιο, Σερβία, Αλβανία στέλνονται για να διαφυλάξουν την ειρήνη. Μάλιστα, αφήνονταν να διαρρέει ανεπίσημα ότι έτσι υποστηριζόταν το σερβικό χριστιανικό στοιχείο από τους μουσουλμανικούς βανδαλισμούς. Δηλαδή, σαν να λέμε «μία με ολίγη»...

Το μόνο υπαρκτό και δηλωτό είναι ο πακτωλός εκατομμυρίων ευρώ που πληρώνει ο ελληνικός προϋπολογισμός για την καθημερινή συντήρηση των στρατευμάτων. Αυτό προς δόξα και για λογαριασμό της ελληνικής κεφαλαιοκρατικής διείσδυσης στα Βαλκάνια. Ομως το ζήτημα της περίφημης «διείσδυσης» δε σταματά στο βαλκανικό χώρο που η ελληνική αστική τάξη φιλοδοξεί να παίξει επικυρίαρχο ρόλο. Επεκτείνεται και στο μεσανατολικό χώρο του πετρελαίου. Η ελληνική στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν παρουσιάζεται ως περίπου ανθρωπιστική για την κατασκευή δρόμων, κτιρίων, γεφυρών, νοσοκομείων, όλων δηλαδή εκείνων που βομβάρδισε ο ευρωατλαντικός μηχανισμός. Αναρωτιέται κανείς εύλογα γιατί να σταλεί ελληνικό στρατιωτικό σώμα μηχανικού γι' αυτή τη δουλιά και να μην σταλεί παραδείγματος χάρη μονάδα της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ και κατασκευαστικά συνεργεία που αφθονούν στην Ελλάδα.

Η επιπλέον τωρινή απιστολή μονάδας υγειονομικού του στρατού επιβεβαιώνει την απορία γιατί να μην σταλούν οι άνεργοι γιατροί ως κλιμάκια των κρατικών υγειονομικών υπηρεσιών. Γιατί να μην αναλάβει δραστηριότητα ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός. Οι αναπάντητες αυτές απορίες οδηγούν στο κυρίαρχο ζήτημα της εκτός ελληνικών συνόρων παρουσίας ελληνικών στρατιωτικών μονάδων. Στο ζήτημα, δηλαδή, της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο ακρογωνιαίος λίθος της επαναδιαμόρφωσης του χαρακτήρα και της δομής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Οταν μάλιστα αυτή η επιδίωξη συνοδεύεται από τη δημιουργία μισθοφορικού στρατού, γίνεται φανερή η πολλαπλή δέσμευση των ελληνικών κυβερνήσεων των εξουσιαστικών κομμάτων έναντι του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Οι ελληνικές εκστρατευτικές μονάδες βρίσκονται εκεί ως αντίτιμο του δικαιώματος της ελληνικής αστικής τάξης να συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική λεία. Στα Βαλκάνια ως δικαίωμα στη διεισδυτική εκμετάλλευση των βαλκανικών χωρών. Στο Αφγανιστάν ως υποθήκη για την επί μακρόν εκμετάλλευση της Μέσης Ανατολής κι όχι μόνο. Εντάσσεται στην ιμπεριαλιστική επιδίωξη της διάλυσης εθνών, χωρών και λαών στο όνομα της Νέας Τάξης της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού. Μάλιστα, ιδιαίτερα για την καθ' όλα χαμερπή ελληνική αστική τάξη της βούτας και της αρπαχτής αυτή η εκμεταλλευτική διάλυση δεν έχει σημασία αν γίνεται ακόμη και μέσα στην ίδια την Ελλάδα. Νυν υπέρ πάντων ο λουφές...