Η Ηρώ Μπαρτζιώτα, σύντροφος για 50 χρόνια του Βασίλη Γ. Μπαρτζιώτα (Φάνη) στη ζωή και στον αγώνα, απεβίωσε την Πέμπτη 8 Σεπτέμβρη 2005, σε ηλικία 87 ετών. Γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μ. Ασίας στις 20 Απρίλη 1918 και μετά την καταστροφή η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Βύρωνα. Σπούδασε στην Πάντειο.

Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 έγινε εθελοντικά νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού και εθελόντρια αιμοδότρια μέχρι την ηλικία των 55 ετών και αργότερα δωρητής σώματος. Το χειμώνα του 1941 ξεκίνησε αυτόνομη αντιστασιακή δράση φτιάχνοντας δικές τις προκηρύξεις τις οποίες και μοίραζε, ενώ το Γενάρη του 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ, και παρέμεινε μέχρι το θάνατό της. Το Μάη του 1943 έγινε σύνδεσμός της ΚΟΑ με το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με προτροπή του Βασίλη Μπαρτζιώτα, τον οποίο παντρεύτηκε στις 20 Νοέμβρη 1943.

Στην απελευθέρωση δούλεψε στην 7η ΑΚΤΙΔΑ της ΚΟΑ και με την επιστροφή του Ν. Ζαχαριάδη ανέλαβε καθήκοντα τεχνικής γραμματέως του στα γραφεία της ΚΕ του ΚΚΕ.

Από τις 8 Γενάρη 1948 ως την υποχώρησή του, στις 29 Αυγούστου 1949, ήταν μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος.

Από το Σεπτέμβρη του 1949 ως τον Ιούνη του 1976 υπήρξε πολιτικός πρόσφυγας μαζί με τους περισσότερους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού. Κατά την περίοδο 1950 - 1956 συμμετείχε ενεργά στο μηχανισμό του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι. Τον Οκτώβρη του 1950 ήταν αντιπρόσωπος στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ.

Μετά την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ (Μάρτης 1956) και την καθαίρεση της μέχρι τότε ηγεσίας του Κόμματος, έζησε στη Μόσχα για ένα χρόνο. Από το Νοέμβρη του 1957 ως το Σεπτέμβρη του 1974 έζησε μαζί με τον Βασίλη Μπαρτζιώτα και τα δύο παιδιά τους στο Σαράτοβ της Ρωσίας, όπου εργάστηκε ως οικονομολόγος. Επειτα και μέχρι το Μάη του 1976 δούλεψε στο Ινστιτούτο Ιστορίας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν.

Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούνη του 1976 και μέχρι το 1983, που βγήκε στη σύνταξη, εργάστηκε στην ομάδα μετάφρασης της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας. Από το 1974 είχε επανασυνδεθεί με το ΚΚΕ και μετά την επιστροφή της δούλεψε στην ΚΟΒ Ν. Σμύρνης.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έγραψε μερικά άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη». Παρόλη την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της παρευρέθη σε εκδηλώσεις του ΚΚΕ, όπως το 17ο Συνέδριο του Κόμματος, στο οποίο ήταν επίσημη προσκεκλημένη.

Η ίδια έγραψε στην αυτοβιογραφία της: «Τη ζωή μου τη διάλεξα μόνη μου. Δε μετανιώνω για τίποτα. Αν την ξανάρχιζα θα ακολουθούσα τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Είμαι τυχερή που γαλουχήθηκα με τα ιδανικά της Δημοκρατίας και ανδρώθηκα με τα ιδανικά του Κομμουνισμού».