Το Σάββατο το βράδυ, ο σοσιαλδημοκράτης (ακόμα) καγκελάριος έκανε μια δήλωση στο πρώτο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι ARD, που αποτελεί ένα βήμα υποχώρησης, χωρίς να λύνει την παρατεινόμενη κυβερνητική κρίση. Ο Σρέντερ είπε επί λέξει: «Είμαι υπέρ του να συσταθεί ο συνασπισμός (και) θα κάνω το παν για να συσταθεί».

Αυτό σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατία συμφωνεί να συγκροτηθεί συγκυβέρνηση με τη χριστιανοδημοκρατία, αλλά υπό τον όρο καγκελάριος να είναι ο Σρέντερ, που στη συνέχεια της τηλεοπτικής συνέντευξής του το είπε ρητά: «Αλλά δε σκέφτομαι καθόλου να αφεθώ υπό την πίεση μερικών επαρχιακών πολιτικών της CDU σε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις». Μ' αυτό εννοούσε καθαρά ότι δε θα αποδεχτεί καγκελαρία της χριστιανοδημοκράτισσας κομματικής αντιπάλου Αγγελας Μέρκελ.

Η συνέχεια της δήλωσή του υπήρξε πραγματικό Μαντείο των Δελφών. Γιατί, όταν ο συνεργάτης του ARD τον ρώτησε, αν μπορεί να σκεφτεί τη μελλοντική κυβέρνηση, χωρίς να είναι αυτός καγκελάριος, απάντησε ότι πρώτα πρέπει να ξεκαθαριστεί μεταξύ των δύο κομμάτων το περιεχόμενο της συμφωνίας: «Το ζήτημα της (σ.σ. κυβερνητικής) ηγεσίας θα λυθεί, πρέπει να λυθεί, αλλά θα έχει νόημα πρώτα, αν ξεκαθαριστεί ότι (σ.σ. τα δύο κόμματα) θέλουν να συνασπιστούν».

Ο πρόεδρος της σοσιαλδημοκρατίας Φράνζι Μιντεφέρινγκ δήλωσε ότι η απόφαση για τις διαπραγματεύσεις συνασπισμού με την CDU θα ληφθεί μετά την εκλογή στην 1η εκλογική περιφέρεια της Δρέσδης στις 2 Οκτώβρη.

Η απάντηση της Χριστιανοδημοκρατίας (CDU) επακολούθησε αμέσως. Ηγετικά στελέχη του κόμματος - ο γενικός γραμματέας του Φόλκερ Κάουντερ, χριστιανοδημοκράτες πρωθυπουργοί ορισμένων κρατιδίων, δήλωσαν την Κυριακή, όπως το ίδιο προηγούμενα και η Αγγελα Μέρκελ, ότι πριν την έναρξη των διαπραγματεύσεων πρέπει να αποφασιστεί το ζήτημα της καγκελαρίας, και αυτό σημαίνει καγκελάριος της κυβέρνησης του «μεγάλου συνασπισμού» πρέπει δικαιωματικά να είναι η Μέρκελ.

Στα διάφορα σενάρια, που αναφύονται σαν ενδεχόμενες λύσεις στα ΜΜΕ, είναι και η κρυφή ελπίδα του SPD και προσωπικά του Σρέντερ, όταν έρθει το ζήτημα της εκλογής του καγκελάριου στο νέο Μπούντεσταγκ - με μυστική ψηφοφορία - να τον ψηφίζουν και μετρημένοι στα δάχτυλα βουλευτές του Αριστερού Κόμματος, που ανήκαν προηγούμενα στο SPD ή στα συνδικάτα. Ωστόσο, τόσο ο πρόεδρος του Αριστερού Κόμματος, Λόταρ Μπίσκι, όσο και οι δύο εκλεγέντες ισότιμοι πρόεδροι της κοινοβουλευτικής ομάδας του (με το όνομα «Η Αριστερά») Γκρέγκορ Γίζι και Οσκαρ Λαφοντέν, απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο. Οι δύο συμπρόεδροι δήλωσαν την Παρασκευή, μετά την εκλογή τους, ότι είναι πρόθυμοι να συγκυβερνήσουν, αλλά «δεν υπάρχει εταίρος», επειδή «όλοι οι άλλοι ασκούν νεοφιλελεύθερη πολιτική». «Δεν είμαστε από άποψη αρχής αντιπολίτευση, αλλά όλα τα άλλα κόμματα θέλουν να συνεχίσουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κοινωνικής αποψίλωσης», είπε ο Γκίζι.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες προβλέπεται ότι αν την επόμενη βδομάδα (ίσως, μάλιστα, τις επόμενες βδομάδες) δεν καταστεί δυνατή η λύση του «μεγάλου συνασπισμού», τότε το λόγο θα έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χορστ Κέλερ. Θα προτείνει στο Μπούντεσταγκ έναν υποψήφιο Καγκελάριο (μάλλον την Αγγελα Μέρκελ) και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν μέχρι τρεις ψηφοφορίες, οπότε στην τελευταία ψηφοφορία αρκεί απλή πλειοψηφία. Αυτή μπορεί να προσφέρει «λύση» και με την όχι άγνωστη στα ελληνικά χρονικά αποστασία βουλευτών. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αποδεχτεί το αποτέλεσμα της εκλογής αυτής ή να καλέσει τους ψηφοφόρους σε νέες εκλογές. Παράγοντες και των δύο κομμάτων αναζητούν για κάθε ενδεχόμενο άλλες «λύσεις ανάγκης»: Να αποσυρθούν και οι δύο διεκδικητές της καγκελαρίας και να προταθούν άλλοι υποψήφιοι καγκελάριοι από τα δύο κόμματα, που να κυβερνήσουν εναλλάξ - για ένα συμφωνημένο διάστημα ο καθένας.

Το κόκαλο της κυβερνητικής εξουσίας δεν το εγκαταλείπουν χωρίς σκληρή μάχη. Πάντως, είναι ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί, πώς ξαφνικά τα δύο μεγαλύτερα αστικά κόμματα διαπιστώνουν τώρα ότι μπορούν να συγκυβερνήσουν, ενώ ως πριν τις εκλογές κονταρομαχούσαν, με τον ισχυρισμό ότι έχουν δύο διαφορετικές πολιτικές μεταξύ τους. Αποδείχνεται ότι η πολιτική και των δύο είναι η ίδια, μόνο ο μανδύας τους έχει λίγο διαφορετικό χρώμα.

Με τις περιγραφόμενες διαδικασίες οι εκλογείς έχουν μεταβληθεί σε απλούς κομπάρσους. Παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν, χωρίς να διαφαίνεται για την ώρα κάποια κίνηση επέμβασής τους.

Λόγοι γι' αυτό θα υπήρχαν αρκετοί. Ενας απ' αυτούς, και ο σοβαρότερος, είναι οι συνεχείς εξαγγελίες νέων ομαδικών απωλειών θέσεων εργασίας. Η Μερσεντές π.χ. σκοπεύει να απολύσει έως το τέλος του έτους 5.000 εργαζόμενους, η Ζίμενς έως 10.000 έως το 2008 ενώ απολύσεις αναμένονται και στη γερμανική Τελεκόμ.

Απαισιόδοξος για το μέλλον είναι ο πρόεδρος του Ερευνητικού Οικονομικού Ινστιτούτου HWWI, Τόμας Στράουμπχερ, που δήλωσε στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (24/25 Σεπτ.): «Η Γερμανία είναι στάσιμη». Είμαι απαισιόδοξος ότι με τη νέα κυβέρνηση στα επόμενα τέσσερα χρόνια μπορεί να σημειωθεί σημαντική βελτίωση στην αγορά εργασίας... Οι άνεργοι θα έχουν άσχημους καιρούς μπροστά τους», είπε. Αλλά όχι μόνο οι άνεργοι, και οι συνταξιούχοι, είπε ο πρόεδρος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Ερευνας (DIW) Κλάους Τσίμερμαν: «Πρέπει να ξεκινάμε από το γεγονός ότι το 2006 και περισσότερο τα άλλα χρόνια θα έχουμε κύκλους (ανόδου) μηδέν. Και αν δεν παρατείνουμε τον εργασιακό χρόνο της ζωής, χρειαζόμαστε περικοπές στις (σ.σ. συνταξιοδοτικές) παροχές».

Μάλλον στην ανησυχία των πολιτών από παρόμοιες ανακοινώσεις θα οφείλεται η πρωτοβουλία τηλεοπτικών μίντια, από 1 Οκτώβρη να ξεκινήσουν καμπάνια αναπτέρωσης του ηθικού με τον τίτλο «Είσαι Γερμανία». Ονομαστοί και μη ονομαστοί ομιλητές με 2λεπτα σποτ θα διαβάζουν από ένα «Μανιφέστο για τη Γερμανία» με το οποίο θα γίνεται προσπάθεια ανύψωσης της «αυτοπεποίθησης και των κινήτρων ατομικής ενεργοποίησης».