Και πάλι οι ίδιες φωνές! Ο κόσμος να ζητωκραυγάζει κάτω από τη μαύρη σκιά του Λευκού Πύργου, απέναντι από τον Παρθενώνα και τα βιολιά να παίζουν στο χωριό του αρχηγού, οι συγγενείς να θυμούνται τα παιδικά του χρόνια και από δίπλα οι γείτονες να ψελλίζουν τις δικές τους αναμνήσεις και να λένε, συγκινημένοι κι αυτοί, μπροστά στην αδυσώπητη τηλεοπτική κάμερα, πως θυμούνται τον αρχηγό με την μπάλα στα χέρια, στην πλατεία της γειτονιάς να δείχνει πως μια μέρα θα γίνει μεγάλος και πως θα κάνει περήφανους όλους τους Ελληνες. Εκτός από μένα, ίσως και εκτός από σένα, που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή και σκέφτεσαι το μεροκάματο, την άνεργη κόρη σου, τον παππού που περιμένει μήνες στην ουρά για το φτηνό γιατρικό του, το χειμώνα που έρχεται και το βαρέλι του «μαύρου χρυσού» ν' ανεβαίνει, την «Κατρίνα» να σαρώνει τη μαύρη Ορλεάνη. Φυσικά, όλοι οι άλλοι πρέπει να είναι υπερήφανοι, γιατί η Ελλάδα μεγαλουργεί και η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να συσχετίσει τη δική της πολιτική με τις μεγάλες νίκες του Εθνους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και από κοντά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπερήφανοι, χαρούμενοι και ειλικρινά συγκινημένοι.

Και μόνο εγώ; Μόνο εγώ, βρε αδερφέ, δύστροπος και μίζερος, γκρινιάρης και «αυχαρίστητος», όπως έλεγε και η κυρα-Αναστασία, η μάνα μου, θεός σχωρέσ' τη. Δε λέω, βέβαια, πως δε χάρηκα, συγκινήθηκα κιόλας, γιατί θυμήθηκα τα δικά μου μικράτα. Να τρέχω, λέει, με μια μπάλα πάνινη, κι από πίσω να με κυνηγάει ο Γρηγόρης, ο Μακεδονικός, θεός σχωρέσ' τον κι αυτόν. Και δώσ' του ντρίπλες, και δώσ' του φιγούρες, για να με καμαρώνει η Χρυσαυγή από το παράθυρο, αιώνια ερωμένη, γλυκιά και απείραχτη, καλή της ώρα. Ως εδώ όμως. Ούτε λέξη παραπάνω. Ούτε για εθνική υπερηφάνεια, για εθνική ενότητα, ούτε αναφορές στο Μεγαλέξαντρο και στο έπος της Αλβανίας. Μόνο εκείνη η τραγική φωνή του εκφωνητή «Βάλ' το αγόρι μου», να πλανιέται στο σέρβικο ουρανό, όπου άστραφταν πριν από λίγα χρόνια οι έξυπνοι πύραυλοι και κορυφώνονταν οι φωνές των ενωμένων Γιουγκοσλάβων, αποφασισμένων να ηττηθούν, όχι γιατί ήτανε αυτοί οι αδύνατοι, αλλά γιατί οι άλλοι έτσι είχαν αποφασίσει γι' αυτούς, χωρίς αυτούς... Ούτε λέξη παραπάνω, γιατί δεν την αντέχω τη φλυαρία της νίκης. Δεν την αντέχω την κακή συνήθεια να ξεχνάμε κάτω από το βάρος της εθνικής «κούπας», που μας έκανε ένα απόγεμα πρώτους, όλες τις άλλες εθνικές μας ήττες που επιμένουν να μας κρατάνε τελευταίους «στου κακού τη σκάλα», που έγραψε και ο ποιητής.

Δεν την αντέχω όλη αυτή την αμετροέπεια των δηλώσεων, τις αναφορές στο «θεό» που μας βοήθησε, λες και δεν είχε άλλη δουλιά να κάνει κι αυτός ο πολυάσχολος εκείνο το βράδυ και κατηφόρισε στο Βελιγράδι, για να σταθεί δίπλα μας, κάτι που λησμόνησε να το κάνει εκείνο το άλλο βράδυ που καιγότανε η πόλη και οι σειρήνες του πολέμου έστηναν το δικό τους χορό. Ναι, δεν τις αντέχω όλες αυτές τις επινίκιες υπερβολές, γιατί ξεπερνάνε το γεγονός, ξεφεύγουν από τη σημασία την ευτελή και την εφήμερη που έχει αυτό και στο τέλος καταντούν να φαντάζουν σαν τα «αποκαΐδια» των βεγγαλικών μιας γιορτής που τέλειωσε κάποια στιγμή, όπως τελειώνουν όλες οι γιορτές, όσο μεγάλες και αν είναι και μας άφησε μόνους και ξεχασμένους στις κερκίδες. Κι ας λένε πως όλη η Ευρώπη μιλάει για την Ελλάδα. Για μπλουζάκια της Κίνας μιλάει η Ευρώπη. Αυτά φοβάται και όχι τα τρίποντα του Διαμαντίδη.