ΒΕΡΟΛΙΝΟ.--

Η «αμοιβαία θυσία» των Αγγελα Μέρκελ και Γκέρχαρντ Σρέντερ θα πρέπει να θεωρείται πλέον μάλλον δεδομένη, ενώ σύμφωνα με τις εκτιμήσεις η πρόθεση της CDU να αποδεχτεί τον πρόεδρο του SPD, Φραντς Μιντεφέρινγκ, στη θέση του αντικαγκελάριου αποτελεί μία πολύ σοβαρή βάση για τη συμφωνία σχηματισμού «μεγάλου συνασπισμού», παρότι παραμένει, ωστόσο, το ερώτημα ποιος θα είναι καγκελάριος...

«Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τον "Μίντε" ως αντικαγκελάριο», δήλωσε στη γερμανική εφημερίδα Bild στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, που μετείχε στη δεύτερη Συνάντηση Κορυφής με τους Σοσιαλδημοκράτες για το σχηματισμό κυβέρνησης ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο Μιντεφέρινγκ μπορεί να αναλάβει το υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με επικεφαλής τους Χριστιανοδημοκράτες.

Οι εκλογές, μεθαύριο, στη Δρέσδη δεν έχουν ουσιαστική σημασία για τα παγγερμανικά αποτελέσματα, το πολύ να κερδίσει το ένα από τα ανταγωνιζόμενα κόμματα - SPD και CDU - μια έδρα και μερικές χιλιάδες ψήφους. Θα έχει όμως για «λόγους γοήτρου», επειδή θα χρησιμοποιηθεί σαν ατού ότι «ο λαός» επιθυμεί να κυβερνήσει το κόμμα που πλειοψήφησε στη Σαξονική πρωτεύουσα.

Ανεξάρτητα από τη φιλολογία, σχετικά με άλλους πολιτικούς του ενός ή του άλλου κόμματος, που ενδεχόμενα θα αναλάμβαναν την ηγεσία της Καγκελαρίας, είναι ενδεικτική η δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Μιντεφέρινγκ, για το συμβιβασμό που γίνεται. Θα συμφωνούσε, είπε, σε αύξηση του φόρου πρόσθετης αξίας, όπως προτείνεται από τη Χριστιανοδημοκρατία (CDU) και ότι όταν γίνουν οι σωστές διαπραγματεύσεις των δύο κομμάτων για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης είναι «αναγκαίοι οι συμβιβασμοί, για το σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης».

Αλλά, άλλωστε, και στις δύο σχεδόν τετραετίες της Καγκελαρίας Σρέντερ - Φίσερ, πέρα από τις αψιμαχίες με τους πολιτικούς αντιπάλους τους στο Μπούντεσταγκ, υπήρξε στην πραγματικότητα, αλλά όχι και τυπικά, ένας «μεγάλος συνασπισμός». Αυτή τη φορά επιδιώκεται να γίνει και τυπικά με όλους τους κοινοβουλευτικούς κανόνες. Είναι αυτό που λέγεται «πολλά κόμματα», αλλά πραγματικά «δύο πολιτικές» - η μία υπέρ των μονοπωλίων και η άλλη υπέρ των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό διαπιστώνεται στους διάφορους τομείς της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, στα μέτρα που ψηφίστηκαν με διάφορα ονόματα, όπως Ατζέντα 2010, Χαρτζ 1-4, στη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων και ανέργων, κατά των συνταξιούχων όπως και στους τομείς της Παιδείας, Υγείας κλπ.