Ενα από τα ζητήματα που απασχόλησε το κίνημα ειρήνης τη δεκαετία του 1980 ήταν η σχέση μεταξύ των καθαυτό προβλημάτων της ειρήνης (εξοπλισμοί, πυρηνικά, βάσεις, μιλιταριστικοί συνασπισμοί, πόλεμοι, πυρηνική απειλή ολοκαυτώματος, κλπ.) και των καθαυτό κοινωνικών προβλημάτων (ατομικές, δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες, ανεργία, προσωπική και ταξική καταπίεση, γυναίκα και παιδί, δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην επιλογή, εναλλακτική στρατιωτική θητεία κι εναλλαγή στον τρόπο και στις μορφές έκτισης ποινών από τους φυλακισμένους, κλπ.).

Το θέμα είναι τεράστιο για να ασχοληθεί κανείς διεξοδικά σε ένα άρθρο. Ομως η μεγάλη ποικιλία των αλληλοεξαρτώμενων προβλημάτων παραμένει ανοιχτή. Ιδιαίτερα σήμερα που μετά την επιβολή της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων επιχειρείται όλα να μοιάσουν αποκομμένα από το σοσιαλιστικό όραμα. Θα 'λεγε κανείς ότι αυτό το φαινόμενο είναι ιστορικά προσωρινό κι ότι οι ντελάληδες της αγοραίας ατομικής, δηλαδή καπιταλιστικής, πρωτοβουλίας θα σιωπήσουν τρομαγμένοι από το βουητό της επερχόμενης νέας επαναστατικής πλημμυρίδας. Ομως, σήμερα, η φωνή του ντελάλη σκεπάζει όλες τις άλλες φωνές. Γι' αυτό κι η σκέψη πρέπει να καθαρίσει από τα ψεγάδια του παρελθόντος, να μπει στο λαβύρινθο της αλληλουχίας των περιστάσεων και να βρει την άκρη του μίτου της Αριάδνης. Περισσότερο αυτό δεν αρκεί να γίνεται μια φορά. Η φορά των πραγμάτων υποχρεώνει να γίνεται ξανά και ξανά κρατώντας σφιχτά το νήμα που οδηγεί στην απάντηση έχοντας ως μοναδικό έρμα το προαιώνιο τρίπτυχο: Παρατήρηση - Ερευνα - Απόδειξη.

Να επιλέξει και να κατανοήσει το επαναστατικό του παρόν ως ιστορική συνέχεια. Αυτό θα του δώσει τη δυνατότητα να συγχρωτιστεί και να συμβαδίσει με τα τωρινά λαϊκά προβλήματα και το λαό που τα υπομένει. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία και ανεξάρτητα από το μέγεθος της επιτυχίας της, το κίνημα ειρήνης εξακολουθεί, μαχόμενο δίπλα και μέσα στα άλλα κοινωνικά κινήματα, μέσα στον καταπιεσμένο και προδομένο λαό, να γράφει πεισματικά στην προμετωπίδα του: Πολεμάμε την πείνα και το φόβο.