Του Πάνου Μαραγκού από το «ΕΘΝΟΣ»

Την ίδια ώρα, «ελεύθερος» ο Τύπος, η «σοβαρή» πλευρά της δημοσιογραφίας, σου λέει - μιλώντας δήθεν στην κυβέρνηση - ότι η μόνη σου επιλογή είναι να σκας και να σκάβεις!

Τι άλλο, εκτός από μάθημα υποταγής και μάλιστα αθλιότατο, είναι αυτά που γράφονται στο κύριο άρθρο της «Ελευθεροτυπίας» περί «απαγορεύεται να αγνοείς τις οδηγίες και αποφάσεις της ΕΕ»; Γιατί, ρε παλικάρια, χάθηκε ό ίσιος δρόμος; Τόσο πολύ κοστίζει στην τάξη που εκπροσωπείτε το όχι;

Και καλά να δίνει εντολές ο τραπεζίτης για «πάγωμα» μισθών. Δουλιά του είναι. Οπως δουλιά δική μας είναι να απαντάμε κάθε φορά στην αυθαιρεσία ότι φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό, να δείχνουμε πως δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια τιμαριθμική προσαρμογή μισθών, ότι οι μισθοί είναι πλέον ισοδύναμοι με επιδόματα ανεργίας.

Αλλά να θεωρείς εαυτόν εργαζόμενο στον Τύπο και να γράφεις ότι οι εργοδότες δεν πρέπει να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, ότι οι νέοι πρέπει να μπαίνουν στη δουλιά δεμένοι, ότι πρέπει να καταργηθούν νόμοι που κάνουν «άκαμπτη» την εργασία, ε, αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Εκλαΐκευση της εντολής του εργοδότη ναι, δημοσιογραφία όχι.

Και μην έρθεις αύριο να κλάψεις γιατί ως «εργατικό κόστος» απολύθηκες. Εχεις ήδη βάλει το κεφάλι στον ντορβά.

Τα ωραία και πάλι από τη Γερμανία: Βγήκαν πρώτα τα βιομηχανικά τραστ και διέταξαν να γίνει κοινή κυβέρνηση των δύο κομμάτων. Προχώρησαν οι διαπραγματεύσεις, αποφασίστηκε η απόσυρση Σρέντερ και χτες ήρθε η δημοσκόπηση να πείσει ότι αυτό που διέταξαν οι βιομήχανοι είναι ήδη λαϊκή απαίτηση. Ε, δε χρειάζεται να περιμένουμε να μάθουμε τι θα κάνει ο καγκελάριος.

Απορεί και ο γέροντας για τον «Αλέκο» και δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο τυχοδιωκτισμός έχει αναχθεί σε υπέρτατη αξία για την «αριστερά» των Βρυξελλών. Και πού να διαβάσει όσα γράφουν οι σύγχρονοι κυνηγοί κομμουνιστών στην εισήγηση για το κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς...

Τέτοιες απορίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο δεν αναγορεύεται σε κυρίαρχη αξία - κριτήριο για το μέτρημα κάθε θέσης που διατυπώνεται, το δικαίωμα της ίδιας της εργατικής τάξης να διεκδικεί όλη την εξουσία για τον εαυτό της και να παίρνει τα αναγκαία οργανωτικά μέτρα για να γίνει αυτό πράξη.