Μετά την κρίση της ονοματολογίας εν «είδη τεταρταίου πυρετού» για την FYROM, πολλοί είχαμε επισημάνει την ανάγκη καταλαγιασμού του προβλήματος. Την ανάγκη ανάπτυξης ολόπλευρων σχέσεων μεταξύ Ελλάδας - FYROM σε βάθος χρόνου, ώστε το εν πολλοίς πλαστό ζήτημα του ονόματος να διευθετηθεί σε κλίμα ανεπτυγμένων διμερών σχέσεων με νηφαλιότητα και σεβασμό. Υπήρξε μια κάποια εξομάλυνση, εν πολλοίς όμως πλαστή, που στην πραγματικότητα ακόνιζε μαχαίρια. Η ολόπλευρη ανάπτυξη σχέσεων των δύο χωρών μεταφράστηκε σε εφαρμογή του δόγματος της ελληνικής αστικής τάξης περί «διείσδυσης στα Βαλκάνια» αναδεικνύοντας την ελληνική κεφαλαιοκρατία σε πρώτη δύναμη επενδύσεων στη FYROM. Οι Ελληνες καπιταλιστές πίστεψαν στην οικονομική εξάρτηση της FYROM, που θα έφερνε και την πολιτική εξάρτηση.

Ομως, όντας η Ελλάδα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα οι επιδιώξεις της αστικής τάξης συναντιούνται και ταυτόχρονα συγκρούονται με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες διά των κυβερνήσεών τους πίστεψαν ότι αναγνωρίστηκαν ως οι αποκλειστικοί κι ως ένα βαθμό ανεξέλεγκτοι κουμανταδόροι των Βαλκανίων, στο όνομα της συγκατάθεσης των Ευρω-ατλαντιστών. Με τη νοοτροπία τού «άρπαξε και βούτα», που τους διακρίνει στην εσωτερική ζωή της Ελλάδας, δεν υπολόγισαν ως φαίνεται ότι η όποια ευρωατλαντική αναγνώρισή τους σημαίνει ότι ευθυγραμμίζονται άνευ αντιρρήσεων με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κελεύσματα. Ετσι, ενώ, βαυκαλίζονταν στην ηρεμία των σχέσεων της Ελλάδας με τη FYROM και στο αυγάτισμα των υπερκερδών τους από τα εξευτελιστικά μεροκάματα που προσφέρει η γειτονική χώρα, οι κεφαλαιοκράτες τρώνε τις δυο απανωτές αμερικανικές «σβουριχτές». Η μια με την αναγνώριση της FYROM ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» την επομένη της επανεκλογής του Τζ. Μπους ως Προέδρου των ΗΠΑ. Η άλλη, τωρινή, με το σχέδιο του εντεταλμένου από τις ΗΠΑ Αμερικανού διαμεσολαβητή του ΟΗΕ κ. Νίμιτς για την ονομασία της FYROM στα μέτρα της κυβέρνησης των Σκοπίων.

Παρατηρείται δηλαδή επανειλημμένη αμερικανική υποδαύλιση της ονοματολογίας, που από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έγινε το δόκανο παγίδευσης της Ελλάδας. Η ελληνική αστική τάξη, παρά τις κορόνες των κυβερνήσεων και κομμάτων της για λαϊκή κατανάλωση, δείχνει πολύ περισσότερο ανίκανη να αντισταθεί. Η προηγούμενη ανικανότητά της προέκυπτε από το γενικότερο φόβο των καπιταλιστών έναντι του λαϊκού κινήματος που την έσερνε στο ευρωατλαντικό δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Τώρα αυτή η ανικανότητα πολλαπλασιάστηκε με την επένδυση κεφαλαίων ελληνικών συμφερόντων στη FYROM, στο όνομα του δόγματος της «διείσδυσης». Πάντως αποδεικνύεται ότι η διευθέτηση του ονόματος της FYROM είναι αυτή καθεαυτή μια απλή τεχνική διαδικασία με βαθύ όμως πολιτικό χαρακτήρα. Απλά, και σύμφωνα με τους κανόνες του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, πρέπει να έχει αυστηρά γεωγραφική έννοια κι όχι εθνολογική. Πρέπει επίσης να συνοδεύεται από αυστηρή συμφωνία αναγνώρισης των συνόρων και αποκλεισμό κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας και ιστορικής παραχάραξης. Είναι, ακριβώς, τα ευαίσθητα σημεία που ασκείται εχθρική υποδαύλιση στις σχέσεις των δυο χωρών από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες, με πρώτο υποκινητή τις ΗΠΑ.