Είναι στην ίδια τη φύση και το ρόλο του κάθε κομμουνιστικού κόμματος, η δράση του να επικεντρώνεται στη νεολαία, στη μελλοντική κοινωνία, το σοσιαλισμό. Είναι ευνόητο ότι αυτό κυριαρχεί και στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης (Α.Τ.), επιδιώκοντας να παρατείνει όσο γίνεται την ύπαρξή της. Είναι ακόμα γνωστό ότι τα μέσα και οι δυνατότητες της κάθε πλευράς προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες, όπως διαμορφώνονται στην εξελικτική πορεία της κοινωνίας. Αυτό που ακόμα γνωρίζουμε είναι ότι η κυρίαρχη αστική ιδεολογία επηρεάζει γενικά τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής και της νεολαίας.

Τα ίδια τα αδιέξοδα, όμως, που συσσωρεύει η αστική κοινωνία δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για αμφισβήτηση και νέες αναζητήσεις από τους νέους ανθρώπους. Από την άλλη μεριά, η δύναμη της ιδεολογίας μας δεν είναι αρκετή από μόνη της να επηρεάσει αυτόματα την ιδεολογία και τον τρόπο ζωής της νέας γενιάς. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιηθούν οι αναστολές, που προκαλεί στον καθένα μας η επιρροή της αστικής ιδεολογίας και ο αστικός τρόπος ζωής, αλλά και η αναγκαιότητα της αντίστασης, τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά, με την ενεργό συμμετοχή στο λαϊκό κίνημα. Η συνεχής βελτίωση της ατομικής προσπάθειας, να αναδείχνουμε την ουσία της βασικής αντίθεσης της αστικής κοινωνίας μέσα στην οποία παλεύει η νεολαία να ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία, είναι αυτό που πρέπει να διακρίνει κάθε κομματικό μέλος. Από τα πράγματα η συνειδητοποίηση της ανάγκης για συλλογική δράση σαν απαραίτητος όρος για τη διασφάλιση των όρων επιβίωσης της εργατικής τάξης και του λαού δε γίνεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής. Τότε το άτομο μπορεί να κατανοήσει απλές καταστάσεις και περιορίζεται σε όσα βλέπει και ζει άμεσα. Και αυτό που βιώνει άμεσα είναι η παραμορφωτική εικόνα από την αστική προπαγάνδα και ο τρόπος ζωής που επιβάλλει η αστική τάξη. Είναι, δηλ., φαινομενικά εύκολο το έργο της Α.Τ., όχι απλά επειδή διαθέτει τα μέσα, αλλά η ουσία της ιδεολογίας της είναι απλή και πιο δεικτική στην κατ' αρχήν αποδοχή της στις δοσμένες συνθήκες.

Η αμεσότητα της ατομικής προσπάθειας διευκολύνει την απολυτοποίηση του ρόλου της στη συνείδηση της νεολαίας. Για την παγίωση της οποίας και την εδραίωση του ατομικισμού η Α.Τ. παρεμβαίνει με όλο και ανανεωμένες μορφές προπαγάνδας και δημιουργεί το κατάλληλο ιδεολογικο-κοινωνικό περιβάλλον. Διευκολύνεται, δηλ., η Α.Τ. να αναπαράγει την ιδεολογία της και να διαμορφώνει χειραγωγημένες κοινωνικά συνειδήσεις υποστηρικτικές των συμφερόντων της.

Η αντικειμενική πραγματικότητα δεν αντανακλάται αυτόματα στη συνείδηση και δύσκολα κατανοείται, αφού συνεχώς παραμορφώνεται από την παρέμβαση της Α.Τ. Η προσέγγισή της περνάει μέσα από την αδιάκοπη προσπάθεια για εμβάθυνση στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού των σωστά επεξεργασμένων θέσεων των οργάνων του Κόμματος. Οι συνθήκες στην εποχή μας διαμορφώνονται κάτω από την επίδραση ποσοτικών αλλαγών, που συσσωρεύονται με γρήγορους ρυθμούς. Η αναντιστοιχία του καπιταλισμού με τις παραγωγικές δυνάμεις κάνει ορατά και τα όριά του, γίνεται πιο φανερή η ανάγκη για ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, για το σοσιαλισμό. Το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της κοινωνικής διάστασης της παραγωγικής διαδικασίας και της ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, καθώς και οι μορφές αντανάκλασής του στις λαϊκές μάζες, επιδρούν και καθορίζουν την κοινωνική στάση και πολιτική συμπεριφορά του λαού, η οποία επιδρά αντίστοιχα στη νεολαία.

Σήμερα, είναι αυξημένες οι απαιτήσεις για κατανόηση των σύνθετων καταστάσεων, που διαμορφώνονται προς αυτήν την πορεία και εξ αντικειμένου είναι δύσκολη η συνειδητοποίησή της και μέσα στο Κόμμα, πολύ δε περισσότερο στη νεολαία, που βάλλεται ιδιαίτερα από τους μηχανισμούς του συστήματος.

Η κυρίαρχη Α.Τ. πασχίζει με κάθε μέσο και τρόπο να αποτρέψει την αντανάκλαση, στη συνείδηση του λαού, της πραγματικότητας που διαμορφώνει η ίδια. Πραγματικότητα, που καθορίζεται από τις αναδιαρθρώσεις και την αύξηση χωρίς όρια της ανταγωνιστικότητας. Με τις αναδιαρθρώσεις, ο κοινωνικός πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια ολοένα και λιγότερων. Οι όποιες κοινωνικές παραχωρήσεις του αστικού κράτους καταργούνται και αντικαθίστανται από επιδόματα πείνας για τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα. Η δημόσια περιουσία γίνεται βορά της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Ανταγωνιστικότητα για τις επιχειρήσεις σημαίνει μεγιστοποίηση χωρίς όρια των κερδών, δυνάμωμα των πολυεθνικών, διείσδυση της επιχειρηματικής δραστηριότητας για κέρδη από κάθε ανθρώπινη αξία (Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμός, μεταφορές κλπ.), που είναι, αυτονόητα, υποχρέωση του κράτους. Σημαίνει, ακόμα, νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας, μείωση της απασχόλησης, ανεργία. Ενώ ανταγωνιστικότητα εργατικού δυναμικού σημαίνει μείωση του κόστους της μισθωτής εργασίας. Ο μισθωτός οφείλει να γίνει ανταγωνιστικός από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Με προσωπική φροντίδα να αποκτά όλο και νέες δεξιότητες που έχει ανάγκη ο εργοδότης και με τη θέλησή του να αποδέχεται όλο και πιο μειωμένες αποδοχές. Παράλληλα, προβάλλουν σαν διέξοδο την επιχειρηματική δραστηριότητα (αφού η μισθωτή εργασία γίνεται απάνθρωπη), καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να γίνει επιχειρηματίας.

Η επικράτηση αυτής της κατάστασης προϋποθέτει η νεολαία να υιοθετήσει την ατομική λύση, πάνω στην οποία θα διαμορφώσει κοινωνική συνείδηση και να μην προσανατολιστεί στη συλλογική δράση. Στα πλαίσια της δοσμένης για την αστική τάξη κατάστασης, ο ατομικισμός αποκτά νέο περιεχόμενο και καθοριστικό ρόλο στον τρόπο ζωής και τη συμπεριφορά της νεολαίας, η ατομική λύση είναι το παν, όλα γίνονται με ατομική ευθύνη και ανταγωνιστικά. Το αδιέξοδο, όμως, της ατομικιστικής πρακτικής είναι κατά κανόνα δοσμένο. Εκδηλώνεται με πολλές μορφές και πιο έντονα στην πιο ώριμη ηλικία. Ετσι, εμφανίζονται και επικρατούν τάσεις απογοήτευσης, παθητικότητας και διαφθοράς. Ανθεί η αντικοινωνική συμπεριφορά και η νεανική παραβατικότητα. Ευτελίζεται και καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι ο τρόπος ζωής, όπου σπρώχνεται ένα τμήμα της νεολαίας που επιμένει στις ατομικές διεξόδους που της προπαγανδίζουν. Ετσι, αν δε συμμετέχει, ανέχεται αυτό το νοσηρό κοινωνικό περιβάλλον, που όλο και επιδεινώνεται από τα ίδια τα μέτρα που είναι αναγκασμένη να παίρνει η αστική τάξη για την επιβίωσή της.

Η ατομική προσπάθεια έχει αξία, ανάλογα με το πώς αντανακλά στο κοινωνικό σύνολο. Οι κοινωνικές συνθήκες υπαγορεύουν τις ατομικές επιλογές. Η επιλογή, π.χ., του επαγγέλματος ή της σχολής, για την ώρα, για όσους θα συνεχίσουν σπουδές, είναι ατομική υπόθεση. Η απόφαση παίρνεται ξεχωριστά από κάθε άτομο, ανάλογα με τις δυνατότητες, τις ανάγκες και τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Αυτό δίνει την εντύπωση ότι το ζήτημα της επιτυχίας ή της αποτυχίας αρχίζει και τελειώνει στις ατομικές προσπάθειες και επιλογές. Νιώθει, δηλ., ο νέος υπεύθυνος για το μέλλον του, που δεν το καθορίζει αυτός, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες, για τις οποίες δεν έχει καμιά συμμετοχή και ευθύνη. Οποιαδήποτε επιλογή στον επαγγελματικό τομέα, η ανάπτυξη και η λειτουργία αυτής της επιλογής, η αποτελεσματικότητά της, η επιτυχία ή η αποτυχία, η ομαλή, τελικά, ένταξη του νέου στην κοινωνία καθορίζεται αποκλειστικά και μόνον από τις κοινωνικές προϋποθέσεις, όπως διαμορφώνονται στην εποχή μας.

Αυτό που θα πρέπει να αντιληφθεί ο λαός και η νεολαία είναι: Οτι η επιτάχυνση της συγκέντρωσης του πλούτου που παράγει ο λαός στα χέρια της Α.Τ., μεγαλώνει τα αδιέξοδα και δημιουργεί έντονα αρνητικό κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο η ατομική λύση δεν έχει προοπτική. Οτι η ανάπτυξη της συλλογικής δράσης επιβάλλεται από την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα. Οτι είναι υποχρέωσή μας να μελετήσουμε την κοινωνική κατάσταση και να αγωνιστούμε να διαμορφωθούν προϋποθέσεις στην κοινωνία, όχι μόνο να μη βάζει εμπόδια, αλλά να διευκολύνει τις προσπάθειες του καθένα στη δουλιά του.

Ακόμα, θα πρέπει να μάθει η νέα γενιά ότι η κοινωνική πλευρά της προσωπικότητας - και είναι αυτή που καταξιώνει το άτομο στην κοινωνία - αναπτύσσεται στη συλλογική δράση, εκεί δημιουργούνται προϋποθέσεις επαφής του ατόμου με την αντικειμενική πραγματικότητα. Η βαθμιαία αντανάκλαση της οποίας βοηθάει στη διαμόρφωση προσωπικότητας που να αντιστοιχεί στις πραγματικές κοινωνικές συνθήκες, ανεβάζει το προσωπικό κύρος και την ατομική αξιοπρέπεια.

Δημητρόπουλος Δήμος

Βλαχιώτη Λακωνίας