Αταλάντευτα συνεχίζουν και δυναμώνουν τον αγώνα τους οι εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ», οι οποίες έχουν ήδη μπει στην ένατη συνεχή βδομάδα επίσχεσης εργασίας. Ηδη, από την προηγούμενη βδομάδα, στην επίσχεση συμμετέχουν και οι πωλήτριες που διακινούν τα προϊόντα στα κατά τόπους πολυκαταστήματα.

Καθοριστική είναι η δύναμη, που οι εργάτριες αντλούν απ' την πρωτόγνωρη αλληλεγγύη, την οποία έμπρακτα και πολύμορφα εκφράζουν δεκάδες συνδικάτα και φορείς, απ' την πρώτη στιγμή που άρχισαν οι κινητοποιήσεις. Χτες, τη συμπαράστασή της εξέφρασε και η Ενωση Λογιστών Θεσσαλονίκης, προσφέροντας συμβολικά 100 ευρώ, σαν ελάχιστη συμβολή στον αγώνα τους. Παράλληλα, η εμπειρία και τα πλούσια συμπεράσματα, που διαρκώς πολλαπλασιάζονται, δεν αφήνουν περιθώριο για καμιά αυταπάτη. Τα αδιέξοδα, τα οποία η πολιτική της κυβέρνησης επιφυλάσσει για κάθε εργαζόμενο, δεν κρύβονται πια από τα μάτια των αγωνιζόμενων εργατριών.

Στα «πηγαδάκια» που στήνονται καθημερινά, απ' τα χαράματα, έξω απ' την πύλη του εργοστασίου, οι εργάτριες μοιράζονται τις δυσκολίες που αυξάνονται για την οικογένεια καθεμιάς. Αυτές τις δυσκολίες που τα αστικά ΜΜΕ προβάλλουν ως «προσωπικό δράμα», κρύβοντας ότι, μέσα από κάθε ατομικό πρόβλημα, αποκαλύπτεται και επιβεβαιώνεται πως η κυρίαρχη πολιτική δεν μπορεί να φτιασιδωθεί, πρέπει να ανατραπεί. Γι' αυτό και η ένταση των ταξικών αγώνων είναι μονόδρομος.

«Ελεγα να βγω σε πρόωρη σύνταξη, στα 50 μου. Δεν έχω όμως ένσημα ούτε γι' αυτό», εξηγεί στο «Ρ» η 48χρονη Μαρία, μητέρα 4 ανήλικων παιδιών. «Ψάχνω για δουλιά και όταν τους απαντήσω πόσο χρονών είμαι τότε "δεν ενδιαφέρονται"... Και το θέμα είναι να βρω μια θέση με ένσημα, γιατί σε πολλές βιοτεχνίες ζητούν κόσμο για 2 και 3 ευρώ την ώρα, ανασφάλιστα...».

Για την πλειοψηφία των εργαζομένων λείπουν μερικά μόνο χρόνια για τη συνταξιοδότησή τους. «Εγώ τον επόμενο Αύγουστο θα βγω σε σύνταξη, οι άλλες όμως τι θα γίνουν; Αμα είσαι μικρή, δε σε παίρνουν, γιατί θες επιδόματα και άδειες για τα παιδιά. Αμα είσαι μεγάλη, πάλι δε σε παίρνουν...», προσθέτει η Πόπη.

Η Ελευθερία άρχισε να δουλεύει στη «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» απ' τα 15, συμπληρώνοντας ήδη 27 χρόνια. Αν τη ρωτήσει κανείς, πώς γίνεται ν' αντέχει ο εργάτης να μένει στην παραγωγή τουλάχιστον για 35 χρόνια για να βγει σε σύνταξη, με δεδομένο, μάλιστα, τις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες, αποκρίνεται ως εξής: «Αντέχεις, σε κάνει η πείνα κι αντέχεις... Ο εργάτης έχει ανάγκη. Κι ο εργοδότης πατάει στην ανάγκη του αυτή...».

Η Ρία, γαζώτρια κι αυτή στην εταιρία απ' τα 19 της, είναι έγκυος για δεύτερη φορά. Για τη φύλαξη της κόρης της, πλήρωνε ένα ολόκληρο μεροκάματο. «Δηλαδή, τόσον καιρό δούλευα ουσιαστικά για ένα ένσημο. Και να περιμένεις να πληρωθείς για να ξελασπώσεις απ' τις υποχρεώσεις και να μη βγαίνεις...». Ακόμα κι η προσμονή ενός μωρού, συχνά, είναι δύσκολο να μην ταυτίζεται με την αγωνία για τα υπέρογκα έξοδα, όχι μόνο για την κύηση, αλλά και τον ίδιο τον τοκετό...