«Τι συμβαίνει στα Αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς; Η πρόσφατη συνάντηση στην Αθήνα θέτει το ερώτημα του πολιτικού στίγματος ενός υπό διαμόρφωσιν χώρου, αλλά και τις πραγματικές δυνατότητες για ενότητα δράσης των δυνάμεων που τον απαρτίζουν. Οι μέχρι στιγμής εξελίξεις δεν παραπέμπουν στη διαμόρφωση μιας πολιτικής συνιστώσας που προωθεί ρήξη, ανατροπή ή έστω μακρόχρονη περιχαράκωση στη διαμαρτυρία. Πρόκειται περισσότερο για δυνάμεις που ετεροπροσδιορίζονται στο περιθώριο που αφήνουν οι αναζητήσεις και οι διαμάχες της Κεντροαριστεράς παρά για μεγάλη ρήξη ανάλογη με αυτήν που οδήγησε στη διάσπαση της Σοσιαλδημοκρατίας το 1919 με την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κινήματος (...) το Γαλλικό ΚΚ σήμερα είναι αναγκασμένο να ριζοσπαστικοποιήσει τη ρητορική του με δεδομένη την ύπαρξη αντίστοιχης ριζοσπαστικοποίησης εντός του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αν η Αριστερά κερδίσει τις εκλογές του 2007 το ΓΚΚ θα μετέχει στην κυβέρνηση (...) το γεγονός της συμμετοχής του Μπερτινότι στις προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη του υποψηφίου της Κεντροαριστεράς για την πρωθυπουργία διαμηνύει εμμέσως πλην σαφώς μια πιο νομιμόφρονα στάση στήριξης στην επόμενη κυβέρνηση Πρόντι (...) το Αριστερό Κόμμα στη Γερμανία απέναντι στον Μεγάλο Συνασπισμό δεν έχει άλλη λύση παρά να προτείνει μια εναλλακτική αριστερή συμπόρευση με το κόμμα του Σρέντερ, ηγέτης του οποίου ήταν μέχρι το 1999 ο Λαφοντέν (...) κοινός παρονομαστής των τριών αυτών πολιτικών δυνάμεων είναι η ισορροπία ανάμεσα σε μια σκληρή κριτική απέναντι στη Σοσιαλδημοκρατία - Κεντροαριστερά και σε μια στρατηγική συμμετοχής στην κυβερνητική διαχείριση στο ρόλο του εγγυητή της περιφρούρησης του κοινωνικού κράτους σε δύσκολους καιρούς (...) οι προβληματισμοί του υπό διαμόρφωσιν αυτού χώρου έχουν κοινό παρονομαστή με την Κεντροαριστερά: Δεν έχουν συνολική εναλλακτική πρόταση για το μέλλον της ΕΕ και διαφοροποιούνται απλώς ποσοτικά στο βαθμό υιοθέτησης και εκπροσώπησης της κοινωνικής δυσαρέσκειας» (η ανάλυση από τον Γιώργο Καπόπουλο στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).