Θεωρούν, λένε, πολύ σημαντικό να «διατηρήσουμε και να ξαναχτίσουμε το κράτος κοινωνικής πρόνοιας», αποσιωπώντας ότι και εκείνο καπιταλιστικό είναι. Βάζουν ως «προτεραιότητα τη διά βίου εκπαίδευση», συμπαρατασσόμενοι με τις πολιτικές εκείνες, που θέλουν το λαό μισομορφωμένο και διαρκώς επανακαταρτιζόμενο με συνεχή εργασιακή ανασφάλεια.

Στη μεταφορά επιχειρήσεων σε τρίτες χώρες, αντιπροτείνουν τη «βελτίωση του χρόνου και των συνθηκών εργασίας». Λες και αυτό θα ανακόψει την αναζήτηση του κεφαλαίου για μεγαλύτερο κέρδος, εκτός και αν ως «βελτίωση του χρόνου» εννοούν την υπερεντατικοποίηση της δουλιάς, προκειμένου ο εργάτης να δουλεύει σαν μοτεράκι και να επιτυγχάνεται η αύξηση του κέρδους του καπιταλιστή...

Μιλάνε για «επαναπροσανατολισμό του προϋπολογισμού και των οικονομικών πολιτικών της ΕΕ» και λένε για Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), «δημοκρατικά ελεγχόμενη», «στην υπηρεσία της απασχόλησης και της ανάπτυξης» και «προσανατολισμένη ιδιαίτερα στις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές της ΕΕ». Δηλαδή, επαναλαμβάνουν όλη την προπαγάνδα της ΕΕ για το Ταμείο Συνοχής, για την πολιτική «κοινωνικής και οικονομικής συνοχής». Ολη την προπαγάνδα των αστικών κομμάτων, λόγια που και ο Κ. Καραμανλής λέει συχνά πυκνά, για να δικαιολογήσει την αντιλαϊκή πολιτική του. Αλλωστε, και η ΕΚΤ για την απασχόληση και την ανάπτυξη δεν υποτίθεται ότι εργάζεται; `Η, μήπως, βγήκε ποτέ κανείς από την ΕΕ να παραδεχτεί ότι δουλεύει για το κεφάλαιο;

Ζητάνε «μια νέα πολιτική βασισμένη στο σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τα ίσα εργασιακά δικαιώματα», αφήνοντας «στην πάντα» ότι καπιταλισμός και ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Σπέρνουν αυταπάτες ότι μπορεί ο καπιταλισμός, το σύστημα εκείνο στο οποίο οι εργάτες δουλεύουν για το κέρδος του εργοδότη και πληρώνονται όσο χρειάζεται για την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους, να έχει «ανθρώπινο πρόσωπο».