Εννοείται ότι πρόκειται για προσχήματα που έχουν πλημμυρίσει την οικουμένη από την επομένη της 11ης Σεπτέμβρη. Πασιφανής στόχος και σε αυτή την περίπτωση: Η προστασία των γεωστρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ, που θεωρούν έτσι κι αλλιώς ολόκληρη τη Λατινική Αμερική ως «φυσική προέκτασή τους», αλλά και η διαιώνιση της εξασφάλισης των οικονομικών συμφερόντων τους, με αιχμές την απρόσκοπτη και με προνομιακούς όρους πρόσβαση στις εξαιρετικά πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές -πετρέλαιο κυρίως και φυσικό αέριο - και την εξαιρετικά κρίσιμη για την αμερικανική οικονομία επιβολή της Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA).

Η αλλαγή πολιτικής πλεύσης πολλών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής και κυρίως της Νότιας Αμερικής - το παράδειγμα της Βενεζουέλας ξεχωρίζει - έχουν επαναπροσδιορίσει την ατζέντα και την αντίθεση συμφερόντων. Κάτι που αντικατοπτρίζεται έντονα και στην 4η «Σύνοδο της Αμερικής», στο Μαρ ντελ Πλάτα, της Αργεντινής, η οποία ολοκληρώνεται σήμερα. (Σε επόμενα φύλλα της εφημερίδας θα αναφερθούμε αναλυτικά).

Η ατζέντα πολλών κυβερνήσεων της ηπείρου, πλέον περιλαμβάνει ως προτεραιότητες την Παιδεία, την Υγεία, την αναδιανομή της γης, εγκαταλείποντας εν μέρει την οικονομία την αγοράς - που προκάλεσε την κατάρρευση ακόμη και μεγαθηρίων, όπως η Αργεντινή - και προωθώντας την περιφερειακή ενσωμάτωση μέσω συμφωνιών όπως του Πετροαντίνα, του Πετροκαρίμπε, του Μερκοσούρ, στο χώρο των ΜΜΕ του Τελεσούρ και άλλων. Το «λατινοαμερικάνικο γαϊτανάκι», που δείχνει πλέον να παίζει το δικό του σκοπό, έχει προκαλέσει μέγα εκνευρισμό στην Ουάσιγκτον, στους μεγαλοεπενδυτές και τις πολυεθνικές και σε όσους παρασιτικά απομυζούν τα υπολείμματα των κερδών από την «αγορά».

Ειδικά ο εκνευρισμός της Ουάσιγκτον και των μεγαλοκαρχαριών χτυπάει κόκκινο, όταν εκτός της «επίσημης πολιτικής των κυβερνήσεων» βρίσκονται αντιμέτωποι με γιγάντιες ριζοσπαστικοποιημένες και αποφασισμένες μάζες, όπως έλαχε προχτές στον πρόεδρο Μπους στην Αργεντινή, όπου και οι πέτρες σηκώθηκαν αντιδρώντας στην παρουσία του «εγκληματία» - «δολοφόνου». Ή όταν οι λαϊκές εξεγέρσεις ανατρέπουν ανδρείκελα της Ουάσιγκτον. Η Βολιβία μάλιστα τόλμησε δύο φορές, ανατρέποντας τον Οκτώβρη του 2003 τον Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα και τον περασμένο Ιούνη τον Κάρλος Μέσα. Το Εκουαδόρ προχώρησε και ένα βήμα παραπέρα, ανέτρεψε τον Λούσιο Γκουτιέρες, ο οποίος πρόδωσε τις λαϊκές δυνάμεις που τον ανέδειξαν στην εξουσία.

Το ανατρεπτικό «λατινοαμερικανικό γαϊτανάκι» καθώς φαίνεται δεν είναι πλέον αποδεκτό... και η Βενεζουέλα είναι η πρώτη στη λίστα. Εξ αρχής προκαλεί μίνι εγκεφαλικά στους αξιωματούχους της Ουάσιγκτον, από τη στιγμή που η τότε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του Ούγο Τσάβες Φρίας, το 1999, απαγόρευσε τη χρήση εδάφους και αέρος της Βενεζουέλας από τις Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ - ζωτικός χώρος, ειδικά υπό το πρίσμα της εγκατάλειψης του ελέγχου της διώρυγας του Παναμά το 2000.

Εσχάτως είναι τόσος ο εκνευρισμός, που προχώρησαν και σε άμεση πρόκληση, ώστε να σταθμίσουν τις αντιδράσεις των ηγεσιών των χωρών της Νότιας Αμερικής. Εκατοντάδες Αμερικανοί στρατιωτικοί από την 1η Ιούλη και για 18 μήνες θα βρίσκονται στην Παραγουάη σε στρατιωτική βάση, μόλις 200 μίλια από τα βολιβιανά σύνορα, σε μυστικές επιχειρήσεις. Η κίνηση αυτή έκανε τους πολιτικούς αναλυτές για πρώτη φορά να ομοφωνήσουν: Η αμφιλεγόμενη αυτή παρουσία και δραστηριότητα είναι μέρος της στρατηγικής που προβλέπει την κατάπνιξη της εξεγερσιακής κατάστασης στη Βολιβία, την αποτροπή με κάθε μέσο της εκλογής ενός προέδρου μη-αρεστού στην Ουάσιγκτον - προοπτική πολύ πιθανή, καθώς ο ηγέτης του Κινήματος για το Σοσιαλισμό (MAS), Εβο Μοράλες, προβάλλει ως το φαβορί των προσεχών προεδρικών εκλογών -, την απαρχή μίας στρατιωτικής επιβολής και επέμβασης με απώτερο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και κατόπιν της Κούβας. Εξάλλου, ο δρόμος για την Αβάνα περνά από το Καράκας...

Η προοπτική της στρατιωτικής λύσης γίνεται «πονοκέφαλος» για τις ΗΠΑ και δημοσίευμα της «Ουάσιγκτον Ποστ» αναφέρει ότι το Πεντάγωνο έχει αρχίσει να καταρτίζει σχέδια για την πιθανότητα «στρατιωτικής αναμέτρησης με τη Βενεζουέλα», στο πλαίσιο μιας ευρείας αναθεώρησης των «στρατηγικών απειλών που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες». Το άρθρο επισημαίνει ότι η κατάρτιση των σχεδίων αυτών γίνεται κατ' εντολή του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, και των - πολιτικών και στρατιωτικών - συμβούλων του. Σύμφωνα με διαβαθμισμένα εσωτερικά έγγραφα, τα οποία είναι διαθέσιμα στην «Ουάσιγκτον Ποστ» και σχετίζονται με την Τετραετή Αμυντική Επισκόπηση (Quadrennial Defense Review - QDR), καθώς και την προετοιμασία των στρατιωτικών προϋπολογισμών της Ουάσιγκτον για το χρονικό διάστημα 2008-2013, εντοπίζονται πέντε συγκεκριμένες χώρες, που θεωρείται ότι θέτουν «απειλές» και απαιτούν σχεδιασμούς «πλήρους φάσματος» - μια έκφραση που, πολύ απλά, σημαίνει ότι καταρτίζονται σχέδια πολέμου. Οι πέντε αυτές χώρες ομαδοποιούνται σε τρεις κατηγορίες: η Κίνα αναφέρεται ως «μεγεθυνόμενος ανταγωνιστής» και «αυριανή απειλή», ενώ Συρία και Βενεζουέλα αποτελούν, για το Πεντάγωνο, «κράτη παρίες ή δόλια κράτη» - ταμπέλα που είχε χρησιμοποιηθεί για να περιγραφούν στο παρελθόν το Ιράκ και το Αφγανιστάν, μεταξύ άλλων στόχων.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τη Βενεζουέλα, είναι γνωστό στους πάντες ότι οι Αμερικανοί βλέπουν με όλο και μεγαλύτερη φρίκη την ανάδειξη του Ούγκο Τσάβες στην προεδρία της χώρας και τις πολιτικές που ακολουθεί έκτοτε - τη στενή συνεργασία του με την Κούβα, την εναλλακτική του ενεργειακή πολιτική, την ενεργητική αντίθεσή του στις κινήσεις της Ουάσιγκτον στη Λατινική Αμερική, που παραδειγματίζει, τις απόπειρες προσέγγισης με Ρωσία - Κίνα - Ιράν, την ενθάρρυνση επαναστατικών τάσεων σε Βολιβία και Ισημερινό, τη στήριξη των αριστερών οργανώσεων στην Κολομβία. Ταυτόχρονα, τους λεγόμενους σχεδιαστές πολιτικής, θορυβεί η μεγάλη στήριξη του Τσάβες από τα λαϊκά στρώματα.

Στρατιωτικές πηγές συνδέουν, σύμφωνα με την «Ουάσιγκτον Ποστ», την «λογική» του στρατιωτικού σχεδιασμού κατά της Βενεζουέλας με μια διάσταση της 11ης Σεπτέμβρη 2001: «Χρειάζεται ανάληψη ρίσκων για την αντιμετώπιση απροσδόκητων απειλών». Ο λεγόμενος «παγκόσμιος πόλεμος κατά του τρόμου», όπως κωδικοποιείται η ανανεωμένη επιθετικότητα των κυρίαρχων κύκλων στην Ουάσιγκτον, «δικαίως αποσπά τη βραχυπρόθεσμη επικέντρωσή μας (...) αλλά ασφαλώς δε θέλουμε να πιαστούμε απροετοίμαστοι όσον αφορά μια σειρά άλλων πιθανοτήτων», αναφέρει ένα από τα έγγραφα.

Τον Αύγουστο του 2004 - όπως σημειώνει το «VHeadline» -, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ υπέγραψε ένα έγγραφο το οποίο τιτλοφορούνταν «Ακρως Απόρρητος Προσανατολισμός Σχεδιασμού για Εκτακτες Καταστάσεις», και έδινε την εντολή στο Πεντάγωνο να προετοιμάσει λεπτομερή σχέδια για 11 «οικογένειες» κρατών -στόχων, όπως η Βόρεια Κορέα, το Ιράν, η Κίνα, η Ρωσία και η Συρία, περιλαμβανομένων επιλογών χρήσης συμβατικών και πυρηνικών οπλικών συστημάτων εναντίον τους. Ταυτόχρονα, ο Ράμσφελντ κάλεσε το στρατό να «προβλέψει» - να επινοήσει - συστήματα και στρατηγικές αντίδρασης σε «απρόβλεπτες» καταστάσεις. Η παρανοϊκή λογική του στρατιωτικού μηχανισμού των ΗΠΑ είναι - όπως αναφέρεται σε έγγραφο του Μεικτού Επιτελείου - η εξής: «Αφού οι ΗΠΑ δεν μπορούν να γνωρίζουν με βεβαιότητα ποια χώρα, συνδυασμός χωρών, και/ή μη-κρατικοί φορείς θα αποτελέσουν απειλή, το υπουργείο Αμύνης πρέπει να επικεντρώσει το σχεδιασμό του στο πώς ένας δυνητικός αντίπαλος θα απειλήσει τις ΗΠΑ, και όχι σε κάθε συγκεκριμένο αντίπαλο».

Υπ' αυτή την έννοια, σημειώνει η «Ουάσιγκτον Ποστ», η Βενεζουέλα επισημαίνεται στα έγγραφα του Πενταγώνου ως δυνητική «ανακύπτουσα» απειλή, ένα «παράδειγμα» απροσδόκητης και ασύμμετρης «πρόκλησης». Στην παρανοϊκή λογική των σχεδιαστών του Πενταγώνου η γεωγραφική εγγύτητα της Βενεζουέλας στις ΗΠΑ την καθιστά επίσης απειλή... «για την ασφάλεια της πατρίδας». Και υπάρχει και ένας ακόμη παράγοντας που μοιάζει αστείος, αλλά αποτελεί μια γραφειοκρατική πραγματικότητα διόλου αμελητέας σημασίας: Η γραφειοκρατία της Νότιας Διοίκησης του Αμερικανικού Στρατού (SOUTHCOM) κάπως πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της.

Η Τζούλια Σβάιγκ, διευθύντρια του προγράμματος για τη Λατινική Αμερική του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, έκανε πρόσφατα λόγο περί «κουβανοποίησης της Αμερικανικής πολιτικής έναντι της Βενεζουέλας» - μια εκτίμηση με σαφείς ιστορικές αναφορές (στη δράση μυστικών υπηρεσιών, τη χρηματοδότηση αντικαθεστωτικών, τις ανοιχτές και μυστικές προσπάθειες ανατροπής, τον εμπορικό αποκλεισμό και άλλα βρώμικα κόλπα που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες).