Στην πρώτη πρακτική εφαρμογή του νέου ενισχυμένου «προληπτικού» τρομονόμου προχώρησε στις αρχές του μήνα η κυβέρνηση της Αυστραλίας, με τις εφόδους των αντιτρομοκρατικών και αστυνομικών αρχών της χώρας σε κατοικίες του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης, με αποτέλεσμα τη σύλληψη 17 «υπόπτων για τρομοκρατική δράση».

Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου μήνα, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας μαζί με τους πρωθυπουργούς των πολιτειών ένωσαν τις δυνάμεις τους για να περάσουν μια σειρά από νέους δρακόντειους νόμους, που στην ουσία θα δημιουργήσουν ένα αστυνομικό κράτος. Παράλληλα, δε λείπει και η υποστήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης των Εργατικών. Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν μια οποιαδήποτε αντίδραση στα μέτρα αστυνόμευσης του αντιτρομοκρατικού νόμου 2005 ο Αυστραλός πρωθυπουργός επικαλέστηκε πως μια επικείμενη τρομοκρατική απειλή κατέστησε απαραίτητο να περάσουν τα σημεία του νόμου από το Κοινοβούλιο μέσα σε 24 ώρες.

Μετά την 11η του Σεπτέμβρη 2001 και τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη, η Αυστραλία έχει ψηφίσει πάνω από 20 «αντιτρομοκρατικούς» νόμους. Οπως και σε πολλές άλλες χώρες, οι λεγόμενοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι δίνουν «άλλοθι» στην εξουσία να περιορίζει και πολλές φορές να καταργεί κατακτημένα δικαιώματα. Αυτοί οι νόμοι αποτέλεσαν σημαντικό χτύπημα στα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, επιτρέποντας τη μυστική προφυλάκιση και ανάκριση από τους αξιωματούχους για πάνω από μια βδομάδα χωρίς να έχει απαγγελθεί κατηγορία, δίκες κεκλεισμένων των θυρών και πολλά άλλα.

Στόχος αυτού του νόμου είναι να καταπνίξει κάθε διαφωνία, να αναχαιτίσει κάθε αντίδραση προς την κυβέρνηση και τις επιλογές της και να καταργήσει την ελευθερία έκφρασης. Ανοίγει το δρόμο για τη λογοκρισία, τα βασανιστήρια, τις εξαφανίσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις επιθέσεις σε μουσουλμάνους, κομμουνιστές, φιλειρηνιστές, ανέργους, συνδικαλιστές, καθώς και στα δικαιώματα και στις συνθήκες εργασίας του λαού. Υπάρχει δε αλληλοσύνδεση με το πρόσφατο αντιλαϊκό νομοσχέδιο που χτυπάει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τις εργασιακές σχέσεις, καθώς και με τις σχεδιασμένες επιθέσεις ενάντια στις παροχές της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ο νέος «προληπτικός τρομονόμος» ανατρέπει τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Ετσι, παρακάμπτονται οι δικαστικές διαδικασίες, εφαρμόζεται η αυθαίρετη κράτηση, καταργείται το δικαίωμα επιλογής δικηγόρου, ανατρέπεται το τεκμήριο αθωότητας, εφαρμόζεται η ηλεκτρονική συσκευή ανίχνευσης του υπόπτου, ακυρώνεται το βάρος της απόδειξης, καταργείται το δικαίωμα της σιωπής και χρησιμοποιούνται μυστικά αποδεικτικά στοιχεία.

Σημαντική ανησυχία προκαλεί η δυνατότητα που κατέχει η αστυνομία να κρατά «ύποπτους τρομοκράτες» χωρίς κάποια κατηγορία (με βάση τις προληπτικές εντολές κράτησης) μέχρι και 48 ώρες. «Υποπτος τρομοκράτης» μπορεί να οριστεί κάποιος που η αστυνομία θεωρεί πως πιθανόν να εμπλακεί σε μια μελλοντική τρομοκρατική πράξη, ή να κατέχει πληροφορίες για μια τέτοια πράξη. Ακόμα και οι ...προθέσεις διώκονται. Ενας επιλεγμένος δικαστής, πρώην δικαστής ή ειρηνοδίκης, που λειτουργεί ως μέρος της εκτελεστικής εξουσίας, μπορεί να παρατείνει την κράτηση μέχρι και 14 μέρες.

Ο ύποπτος δε θα έχει το δικαίωμα να γνωρίζει το λόγο της κράτησής του. Θα βρίσκεται σε απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο και κάθε συζήτηση με το δικηγόρο του θα μπορεί να καταγράφεται. Σε κανέναν δεν έχει το δικαίωμα να αναφέρει πως βρίσκεται ή βρισκόταν υπό κράτηση και οποιοσδήποτε - συμπεριλαμβανομένων των μελών της οικογένειάς του, των δικηγόρων και των ΜΜΕ -αποκαλύψει το γεγονός ότι κάποιος κρατείται μπορεί να φυλακιστεί μέχρι και για 5 χρόνια. Αυτές οι διατάξεις εξασφαλίζουν τη μυστικότητα του αριθμού των ανθρώπων που βρίσκονται υπό κράτηση από τον υπόλοιπο κόσμο.

Επιπλέον, ειδικά «δικαστήρια έκδοσης» θα επιβάλλουν περιοριστικούς όρους - την κατ' οίκον κράτηση, την τοποθέτηση συσκευής ανίχνευσης, την απαγόρευση κάθε μορφής επικοινωνίας, την απαγόρευση της χρήσης τηλεφώνου, διαδικτύου, κλπ. - επίσης χωρίς αρχική προειδοποίηση ή ακροαματική διαδικασία. Οι λεγόμενοι προληπτικώς κρατούμενοι, που βρίσκονται σε κατ' οίκον περιορισμό, δε θα μπορούν να ειδοποιήσουν κανέναν για τους περιορισμούς τους. Οι περιοριστικοί όροι μπορούν να διαρκέσουν μέχρι και 12 μήνες με τη δυνατότητα ανανέωσής τους.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οριστεί ως και τιμωρία οπότε και θεωρείται αντισυνταγματικό, μια και ο ύποπτος δεν έχει ακόμα κατηγορηθεί, δικαστεί ή και καταδικαστεί για ένα έγκλημα.

Σε κάθε καπιταλιστική χώρα δε λείπει από το νομικό της οπλοστάσιο και η νομοθεσία για τα λεγόμενα αδικήματα κατά της δημόσιας τάξης, όπως βαφτίζεται οτιδήποτε δε συμφωνεί με την κυρίαρχη αντίληψη της άρχουσας τάξης.

Στην Αυστραλία, ο μέχρι τώρα νόμος του 1914 γίνεται ακόμα πιο σκληρός με την υιοθέτηση του νέου τρομονόμου. Η μέγιστη ποινή μέχρι τώρα ήταν τα 3 χρόνια φυλάκισης, το οποίο επεκτείνεται στα 7 χρόνια. Οι παραβιάσεις διευρύνονται αρκετά και το ιδιαίτερο στοιχείο είναι ότι δεν αφορούν στην πραγματοποίηση συγκεκριμένων πράξεων αλλά απλά στην «παρακίνηση» άλλων ανθρώπων να πράξουν κάτι ανάλογο.

Η «παρακίνηση δυσαρέσκειας ενάντια στο Σύνταγμα, στην κυβέρνηση», η προώθηση «αισθημάτων μοχθηρίας ή έχθρας ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες (σ.σ. φυλετικές, θρησκευτικές, εθνικές ή πολιτικές) για να απειληθεί η ειρήνη, η τάξη και η διακυβέρνηση», ή «η παρακίνηση στη βοήθεια μιας οργάνωσης ή χώρας που εμπλέκεται σε ένοπλες εχθροπραξίες ενάντια στο στρατό της Αυστραλίας, είτε έχει κηρυχτεί είτε όχι σε κατάσταση πολέμου», αποτελούν παρανομία. Οσοι καταδικαστούν μπορεί να αντιμετωπίσουν 7 χρόνια φυλάκισης, οργανώσεις δε που στηρίζουν τέτοιες απόψεις θα κηρυχτούν «παράνομες».

Ολοι αυτοί οι νόμοι θα επιτρέψουν την ποινικοποίηση κάθε επικριτικής σκέψης ενάντια στην κυβέρνηση, ή της υποστήριξης της αντίστασης στις στρατιωτικές επεμβάσεις της Αυστραλίας, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.

Αρθρα αυτού του νόμου επιτρέπουν στους αστυνομικούς να πυροβολούν θανάσιμα σε κάποιες περιπτώσεις. Συγκεκριμένα, ο αστυνομικός μπορεί να χρησιμοποιήσει βία για να αποτρέψει έναν άνθρωπο που αρνείται να παραδοθεί. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι «δε θα πρέπει να κάνει κάτι που να προκαλέσει το θάνατο ή το σοβαρό τραυματισμό στον άνθρωπο, εκτός αν ο αστυνομικός πιστεύει πως υπάρχουν βάσιμοι λόγοι πως κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για να προστατέψει ζωές ή να αποτρέψει το σοβαρό τραυματισμό τρίτων (και των αστυνομικών)». Στην πραγματικότητα, κάθε αστυνομικός μπορεί να υποπτεύεται πως ένας άνθρωπος εναντίον του οποίου υπάρχουν Προληπτικοί Οροι Κράτησης αποτελεί κίνδυνο για τους συνανθρώπους του. Οταν έχει εκδοθεί κάτι τέτοιο, ο αστυνομικός κρατά στα χέρια του τη νόμιμη εξουσιοδότηση να θέσει υπό κράτηση έναν άνθρωπο ή, αν προσπαθήσει να φύγει, έχει την άδεια να τον σκοτώσει.

Οπως στην Αυστραλία, έτσι και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδά, χώρες της ΕΕ) το κεφάλαιο παίρνει τα μέτρα του. Παράλληλα με τις αντιλαϊκές πολιτικές, που ιδιωτικοποιούν και εμπορευματοποιούν τα πάντα, το νερό, τον ηλεκτρισμό, την Υγεία, την Εκπαίδευση, την Κοινωνική Ασφάλιση και τον Πολιτισμό, το κεφάλαιο θέλει να προλάβει εξελίξεις αφού προβλέπει κοινωνικές συγκρούσεις, γι' αυτό και προετοιμάζεται με το πρόσχημα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας». Βέβαια, ο εχθρός είναι άλλος. Αυτό που φοβούνται οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις-υπηρέτες τους είναι οι λαοί που αφυπνίζονται και αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία.