Εκμετάλλευση από τις ΗΠΑ και, φυσικά, τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και περισσότερα από 190 πραξικοπήματα διανθίζουν τη σύγχρονη ιστορία της Βολιβίας, χώρας που κατακτήθηκε από την Ισπανία το 1538 και απελευθερώθηκε πρώτη από τον αποικιακό ζυγό το 1824, από τον Σιμόν Μπολίβαρ, για να γίνει την επόμενη χρονιά το πρώτο ανεξάρτητο κράτος με τον Μπολίβαρ Πρόεδρο.

Ουκ ολίγες οι εξεγέρσεις, όπως αυτή του 1920 των ιθαγενών, αλλά και του 1923 των ανθρακωρύχων. Χώρα αγροτική κατά κύριο λόγο, παρότι μόνο το 3% του εδάφους της είναι αρόσιμο. Τα συνεχή πραξικοπήματα, η υποτέλεια, αλλά και η επιβολή των νόμων της αγοράς άφησε πίσω της μία χώρα με 50% αγροτικό πληθυσμό και, για την ακρίβεια, καλλιεργητές κόκας, φτώχεια, εξαθλίωση, έλλειψη Παιδείας και ουδεμία πρόσβαση στα τεχνολογικά επιτεύγματα. «Ζει», ουσιαστικά, από τα δάνεια, με το χρέος να διογκώνεται συνεχώς, παρότι είναι εξαιρετικά πλούσια σε ορυκτά, πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Το 1950 ιδρύεται το ΚΚ Βολιβίας.

Από το 1952, που αγρότες και ανθρακωρύχοι εξεγείρονται και ανατρέπουν το στρατιωτικό καθεστώτος, επιβάλλοντας ουσιαστικά την επιστροφή από την εξορία του Βίκτορ Πας Εστενσόρο, που προωθεί κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, περιλαμβανομένων του οικουμενικού δικαιώματος ψήφου, της εθνικοποίησης των ορυχείων, της αναδιανομής της γης και βελτίωσης της Παιδείας και του συστήματος Υγείας και Παιδείας, καθώς και του καθεστώτος για τους ιθαγενείς πληθυσμούς, περισσότερα είναι τα πραξικοπήματα από τις εκλογικές αναμετρήσεις. (Το 1964, ο αντιπρόεδρος Ρενέ Μπαριέντος ηγείται στρατιωτικού πραξικοπήματος και τρία χρόνια αργότερα, με την αρωγή και καθοδήγηση των ΗΠΑ, καταπνίγεται εξέγερση των αγροτών και εξοντώνεται το ανταρτικό κίνημα, με κορύφωση τη δολοφονία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον Οκτώβρη του 1968).

Ολα αυτά περίπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90, όπου κάτι δείχνει να αλλάζει, καθώς ξεκινούν μία σειρά «πόλεμοι», όπως ονομάστηκαν οι εξεγέρσεις του βολιβιάνικου λαού.

Ξεκινούν, ουσιαστικά, με την επανεκλογή του πρώην δικτάτορα Ούγο Μπανσέρ στην προεδρία, που δεσμεύεται, κατόπιν εντολών των ΗΠΑ, ότι θα «απελευθερώσει τη Βολιβία από τη μάστιγα των ναρκωτικών» πριν το τέλος της θητείας του, το 2002.

2000 - Ο Μπανσέρ ανακοινώνει το ολικό ξερίζωμα των φυτειών κόκας στην περιοχή Τσαπαρέ, στη ζούγκλα. Αρχίζει, ουσιαστικά, ο «πόλεμος της κόκας».

2000, Απρίλης και Σεπτέμβρης - Ο «πόλεμος του νερού».

Το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού και την εκμετάλλευση από την εταιρία «Αγουας δε Τουναρί», θυγατρική της αμερικανικής «Μπέχτελ», προκαλεί εξέγερση, ειδικά αμέσως μετά την αύξηση 200% που επέβαλε στην τιμή πώλησής του. Για βδομάδες, η πόλη της Κοτσαμπάμπα τον Απρίλη και τον Σεπτέμβρη το Ελ Αλτο και η πρωτεύουσα Λα Πας βρίσκονται επί ποδός πολέμου, εξ αφορμής των σχεδίων πλήρους ιδιωτικοποίησης, κορύφωση των ιδιωτικοποιήσεων της τελευταίας 15ετίας - αερομεταφορές, ηλεκτροδότηση, υδρογονάνθρακες, ορυχεία, τηλεπικοινωνίες κ.ά. Τελικά, τα συμβόλαια ακυρώνονται, παρότι η καταστολή άφησε πίσω της ένα 17χρονο νεκρό και εκατοντάδες τραυματίες. Ομως, η «Μπέχτελ» φεύγει άρον άρον, παρότι μηνύει την κυβέρνηση της Βολιβίας, ζητώντας αποζημιώσεις...

2001, 8 Αυγούστου - Ο αντιπρόεδρος Χόρχε Κιρόγκα ορκίζεται Πρόεδρος, αντικαθιστώντας τον Ούγο Μπανσέρ που νοσεί από καρκίνο. Θα πεθάνει το Μάη του 2002.

2001 Δεκέμβρης - Οι αγρότες απορρίπτουν την κυβερνητική πρόταση για καταβολή 900 δολαρίων ετησίως ως αποζημίωση για την αποψίλωση των φυτειών κόκας.

2002 Αύγουστος - Ο Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα εκλέγεται για δεύτερη φορά Πρόεδρος, στο δεύτερο γύρο κατά την ψηφοφορία στο Εθνικό Κογκρέσο, με αντίπαλο τον ηγέτη του Κινήματος για το Σοσιαλισμό - MAS, Εβο Μοράλες. Ο Εβο Μοράλες είναι ηγέτης της αντιπολίτευσης.

2003 Φλεβάρης 2003 - Περισσότεροι από 30 διαδηλωτές χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των πολύ μαζικών και μαχητικών κινητοποιήσεων, ενάντια στα προτεινόμενα μέτρα επιβολής επιπρόσθετου φόρου εισοδήματος, που προωθούσε η κυβέρνηση Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα, η οποία εξαναγκάζεται να αποσύρει βεβιασμένα το επίμαχο νομοσχέδιο.

2003, Σεπτέμβρης - Οκτώβρης. «Ο πόλεμος του φυσικού αερίου».

Περισσότεροι από 80 έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της εξέγερσης για την ιδιωτικοποίηση και την εξαγωγή του φυσικού αερίου στην Καλιφόρνια διά μέσου της Χιλής. Πρωτοεμφανίζεται το αίτημα της «εθνικοποίησης» όλων των φυσικών πόρων και ειδικά των εναπομεινάντων φυσικών ενεργειακών πόρων, όπως του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Ο στρατός είναι στους δρόμους, ώστε να «απελευθερώσει τη χώρα» από τους διαδηλωτές. Οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του Προέδρου. Ο αντιπρόεδρος Κάρλος Μέσα, σε κίνηση τακτικής, παραιτείται και τάσσεται υπέρ των διαδηλωτών. Τελικά, την τελευταία στιγμή, ο Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα διαφεύγει διά μέσω της Σάντα Κρους ...στο Μαϊάμι. Ο Μέσα ορκίζεται Πρόεδρος και δεσμεύεται για δημοψήφισμα, αναφορικά με τους υδρογονάνθρακες.

2004 Απρίλης - Ο Πρόεδρος Μέσα, σε μία κίνηση και πάλι τακτικής και στρώνοντας το έδαφος για το δημοψήφισμα, υπογράφει συμφωνία εξαγωγής του φυσικού αερίου διά μέσου της Αργεντινής. Διαδηλώσεις ξεκινούν, απαιτώντας την παραίτηση Μέσα.

2004 Ιούλης - Διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, το οποίο χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητά του, κάτι που συγχύζει τους ψηφοφόρους. Εντούτοις η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της άμεσης και ευρύτερης ανάμειξης του κράτους στην παραγωγή και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και εγκρίνουν την εξαγωγή υπό όρους.

2005 Γενάρης - Η προτεινόμενη αύξηση της τιμής του πετρελαίου προκαλεί νέο γύρο οργισμένων κινητοποιήσεων. Αποκλεισμοί δρόμων στη Σάντα Κρους, στη Λα Πας και το Ελ Αλτο. Η ολιγαρχία, σε μία προσπάθεια διάσπασης, προωθεί διά μέσου της ισχυρής οικονομικής τάξης της οικονομικής πρωτεύουσας την αυτονομία της διοικητικής περιφέρειας της Σάντα Κρους.

2005 Μάρτης - Ως ειδικός των ελιγμών, ο Μέσα ανακοινώνει την παραίτησή του, πρόταση που φυσικά δε γίνεται αποδεκτή από το Κογκρέσο.

2005 Μάης - Δεύτερος πόλεμος του νερού και δεύτερος πόλεμος του φυσικού αερίου. Οι κάτοικοι του Ελ Αλτο ξεσηκώνονται ενάντια στα συμβόλαια με την «Αγουας δε Ιλιμάνι», θυγατρική της γαλλικής «Σουέζ». Τα συμβόλαια ακυρώνονται.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση του Κάρλος Μέσα, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2004, προσπάθησε να περάσει νόμο για τη διάθεση των υδρογονανθράκων, που προκαλεί τη γενική κατακραυγή. Το νομοσχέδιο, που επιβάλλει επιπρόσθετο φόρο ύψους 32% επί των ήδη 18% των μεριδίων κατόχων των πετρελαιοπηγών, αντί του 50% μεριδίων κατόχων που προέβλεπε το δημοψήφισμα, ψηφίστηκε από την αντιδραστική πλειοψηφία της Γερουσίας. Επιπροσθέτως, το νομοσχέδιο επιβάλλει μεταφορά όλων των υφιστάμενων συμφωνιών σε νέες συμφωνίες υπό όρους... Είναι ακριβώς αυτά τα συμβόλαια με τις πολυεθνικές, όπως οι «Enron», «British Petroleum», «Shell», τα οποία είχαν υπογραφεί υπό την προεδρία των Χόρχε Κιρόγκα και Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα, τα οποία κρίθηκαν παράνομα από το Συνταγματικό Δικαστήριο!

2005 6 Ιούνη - Ο Κάρλος Μέσα εξαναγκάζεται σε παραίτηση, μετά από διαβουλεύσεις υπό τον αποκλεισμό των εξεγερμένων, το Κογκρέσο, τελικά, «υποκύπτει», κηρύσσει εκλογές και δέχεται την πρόταση για μεταβατικό πρόεδρο: Τον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου, Εδουάρντο Ροντρίγκες.

2005 8 Δεκέμβρη - Ετσι φτάνουμε στις τελευταίες εκλογές, όπου τα λαϊκά στρώματα αναδεικνύουν Πρόεδρο τον Εβο Μοράλες.