«Αυτό που μένει είναι το αυθεντικό, το πραγματικά λαϊκό. Τα τραγούδια μου νίκησαν το χρόνο γιατί ρίζωσαν στις ψυχές των ανθρώπων», έλεγε στο «Ριζοσπάστη» (28/2/1993) ο Τάκης Μπίνης, ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής και δημιουργός, που συνέδεσε τη ζωή του με κορυφαίες στιγμές του λαϊκού μας τραγουδιού. Σήμερα, στις 3 μ.μ., στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας της Νέας Ερυθραίας αποχαιρετάμε για στερνή φορά τον αυθεντικό καλλιτέχνη, που υπήρξε ένας από τους λίγους «γεννήτορες» των πρωτότυπων τραγουδιών του ρεμπέτικου και ακούραστος εργάτης μέχρι την τελευταία στιγμή του λαϊκού πάλκου. Τον ανυπότακτο άνθρωπο, που γνώρισε τη βαναυσότητα της δικτατορίας Μεταξά επειδή αρνήθηκε να οργανωθεί στην Εθνική Οργάνωση Νέων, αργότερα τη φυλάκιση για την αντιστασιακή του δράση, αλλά και την πίκρα της πολύχρονης ξενιτιάς...

Αρχισε την καριέρα του πολύ μικρός, με το μπουζούκι του και ως τραγουδιστής, το 1939 στη Θεσσαλονίκη. Παίζει σε γνωστά στέκια της πόλης, όπου γνωρίζεται με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και λίγο μετά με τον Βασίλη Τσιτσάνη, που υπηρετούσε τη θητεία του στο Τάγμα Τηλεγραφητών.

Στην Κατοχή συλλαμβάνεται για σαμποτάζ, κλείνεται στο στρατόπεδο Παύλου Μελά και ύστερα από ένα διάστημα φρικτών βασανιστηρίων δραπετεύει. Μετά από πολύμηνη περιπλάνηση καταλήγει το 1944 στον Πειραιά, όπου δουλεύει σε μικρομάγαζα και τεκέδες στην Τρούμπα. Από το 1946 τραγούδησε σε όλα τα γνωστά κέντρα της Αθήνας με όλους τους συνθέτες της εποχής: Παπαϊωάννου, Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα, Χατζηχρήστο, Κλουβάτο, Μπακάλη, Τατασόπουλο, Καπλάνη, Χιώτη, κ.ά. Από τα πρώτα τραγούδια που γραμμοφώνησε, έκανε μεγάλες και κλασικές επιτυχίες, όπως «Για στάσου χάρε να σου μιλήσω», «Το κουρασμένο βήμα σου» (Μπάμπη Μπακάλη), «Ομορφη Πειραιώτισσα», «Ενας αλήτης πέθανε» (Κώστα Καπλάνη), «Τα καβουράκια», «Θα κάνω ντου βρε πονηρή» (Βασίλη Τσιτσάνη), «Καρδιά Παραπονιάρα» (Απόστολου Χατζηχρήστου), «Οσο βαριά είν' τα σίδερα» (Γιώργου Μητσάκη). Η συνεργασία του με τον Μανώλη Χιώτη πρόσφερε τα «Σύρτε και φέρτε τον παπά», «Τι θέλεις μάνα δυστυχισμένη», «Τάκα τάκα τα πεταλάκια», «Κάτσε καλά», κ.ά.

Το 1958 φεύγει για την Αμερική και τον Καναδά αναζητώντας, όπως τόσοι άλλοι μουσικοί της γενιάς του, μια καλύτερη τύχη. Επιστρέφει μετά από 23 χρόνια, το 1981! Το 1983 ηχογραφεί τον δίσκο-σταθμό για το ελληνικό τραγούδι, το «Ρεμπέτικο», των Σταύρου Ξαρχάκου και Νίκου Γκάτσου (από την ομώνυμη ταινία του Κώστα Φέρρη). Στις αθάνατες επιτυχίες του θα προστεθούν τώρα τραγούδια όπως το «Δίχτυ», «Στου Θωμά», «Στη Σαλαμίνα», «Στην Αμφιάλη», «Της αμύνης τα παιδιά».

Αυτά και πολλά άλλα είναι τα τραγούδια - παρακαταθήκη του Τάκη Μπίνη, που υπηρέτησε με πάθος και αφοσίωση το λαϊκό τραγούδι. Αυτό που, όπως έλεγε, «δημιούργησαν οι άνθρωποι που έζησαν την ανισότητα της ζωής, τη διαφορά μεταξύ Δραπετσώνας και Κολωνακίου, βιοπαλαιστή και προύχοντα...».