Οταν ο Θεός μαστόρευε τους σκοτεινούς, αρχαίους χρόνους, δημιούργησε τον ήλιο, / κι ο ήλιος βγαίνει και χάνεται, μα πάλι γυρίζει. / Δημιούργησε το φεγγάρι, / και το φεγγάρι βγαίνει και χάνεται, μα πάλι γυρίζει. / Δημιούργησε τον άνθρωπο, / κι ο άνθρωπος βγαίνει και χάνεται, μα ποτέ δεν γυρίζει.

Κύριε, που σε σένα οδηγούνε τρεις σκάλες, / σε σένα, τον Υλγκέν, με τα τρία τζάκια. / Γαλάζιος γκρεμός που φανερώνεται, / γαλάζιος ουρανός που δείχνεται / γαλάζιο σύννεφο που κυματίζει / γαλάζιος ουρανός απροσπέλαστος, λευκός ουρανός απροσπέλαστος, / πανάρχαιη νερένια κοίτη, / τρισεύγενε πατέρα Υλγκέν, / που η κόψη του φεγγαρίσιου δρεπανιού αποφεύγει, / εσύ, που την οπλή μεταχειρίζεσαι του αλόγου: / όλους τους λαούς δημιούργησες, Υλγκέν, / ό,τι εδώ κάτω με θόρυβο μας τριγυρίζει, / όλα τα ζώα εσύ δίνεις, Υλγκέν! / Μη μας παραδώσεις στη συμφορά! / Ασε μας ν' αντισταθούμε στο κακό! / Μη μας δείχνεις στον Κερμές, / στα χέρια του μη μας παραδώσεις! / Εσύ που τον αστερόπλουτο ουρανό / γύρισες χιλιάδες και χιλιάδες φορές, / μην τα μυριστείς τα κρίματά μου.

Είμαι ένας μοναχικός λύκος... / Τριγυρίζω σε πολλούς τόπους... / Κουράζομαι. / Ανοίξτε δρόμο! / Προχωρώ ιεροτελετουργικά! / Η Γη είναι δική μου! / Ερχομαι! / Να τι μπορείτε να δείτε! / Το άλογο μου! / Το Πουλί του Κεραυνού! / Να τι σας πλησιάζει! / Οταν θα 'χετε γυρίσει / στο σπίτι μας, πείτε του / πως από καιρό τώρα / θα 'χω τελειώσει!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ: Λοιπόν, βραχμάνε, αφού έμεινες κοντά μου τρεις νύχτες και δεν έφαγες, εσύ ένας ξένος άξιος πολλής τιμής, βραχμάνε, σέβας σ' εσέ, σ' εμένα το συμπάθιο! Για τούτη την παράλειψη τρεις χάρες ζήτησέ μου κι ευτύς θα σου τις κάνω.

ΝΑΣΙΓΚΕΤΑΣ: Ο Γκαουτάμα πια, ω θάνατε, να πάψει να 'ναι σ' οργή μαζί μου, ειρηνεμένη να 'χει ψυχή, γιομάτην εύνοια / να 'ναι φχαριστημένος χαιρετώντας με όταν ελεύθερο θα μ' έχεις πάλι αφήσει! Αυτή 'ναι η πρώτη χάρη που γυρεύω. (...) Στον κόσμο τον ουράνιο δεν υπάρχει τίποτα που κανείς να το φοβάται. Αφού δεν είσαι εκεί, κανένας, τότε, δε φοβάται τα γερατειά εκεί πέρα. Εχοντας από πείνα κι από δίψα περάσει, ξεπεράσει όλο τον πόνο, χαίρεται πια στον κόσμο τον ουράνιο. Τη φωτιά αυτήν που οδηγεί στα ουράνια διδάχτηκες, ω θάνατε. Κι εμένα δίδαξέ μου την αυτήν, που πίστη έχω! Εκείνοι, στον ουράνιο κόσμο που 'ναι, να μη πεθαίνουν πια κλήρα τους έχουν. Δεύτερη χάρη τούτη σου γυρεύω. (...) Στον άνθρωπο, ω Θάνατε, οι επαύριο φθείρουνε τις αισθήσεις. Για σένα κράτα τ' αμάξια σου, για σε και τους χορούς σου και τα τραγούδια! Ο πλούτος δε χορταίνει τον άνθρωπο! Θα έχουμε ακόμη πλούτο και κάτω από τα μάτια σου; Δεν ζούμε πάρεξ κατά το μέτρο σου. Τη χάρη τούτη μοναχά θέλω να γυρέψω. Στη γήινη, την κακή κατάστασή του, ο σοφός που περνά και πεθαίνει, όταν τα όντα που δεν γερνούνε μήτε πεθαίνουν, ανταμώνει, ποιος που θα 'χε σε χρώματα, ηδονές και σ' απολάψεις το νου του, ομορφιά θα 'βρισκε σε μια ζωή που υπερβολικά μεγάλη θα 'ταν;