Σε «μοχλό» εφαρμογής των αντεργατικών της σχεδίων αναδεικνύει η άρχουσα τάξη την εργαζόμενη νεολαία. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ένας νεαρός εργαζόμενος εντάσσεται στην παραγωγική διαδικασία γίνονται όλο και πιο άγριες: οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η εργοδοτική τρομοκρατία, η παραβίαση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για σημαντικά τμήματα των νέων εργαζομένων, γίνεται προσπάθεια να υιοθετηθούν ως κάτι «συνηθισμένο», ακόμα και «φυσιολογικό».

Σ' αυτό το στόχο υποτάσσεται και η καλομελετημένη επιχείρηση της άρχουσας τάξης να υποτάξει τη συνείδηση των νέων εργαζόμενων. Να κατοχυρώσει το «πρότυπο» του «εργαζόμενου - λάστιχου». Με δικαιώματα και απαιτήσεις τόσο... «ελαστικά» όσο επιβάλλει η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Με ζωή και συνείδηση «ελαστική» έτσι όπως υπαγορεύουν η «ανταγωνιστικότητα» και η «επιχειρηματικότητα», οι σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως επιδιώκουν να πείσουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου αλλά και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Ετσι μπορούν καλύτερα να εξουδετερωθούν και να προληφθούν αντιδράσεις. «Στρώνεται» το έδαφος για την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη: «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αντικατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων από μεμονωμένες διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε εργάτη και εργοδότη είναι μερικά μόνο απ' τα μέτρα που το κεφάλαιο κι οι υπηρέτες του έχουν προωθήσει ή προωθούν. Προσπαθώντας να παγιδεύσουν την εργατική τάξη, και ειδικά τη νέα βάρδια, στη συναίνεση, στο ραγιαδισμό, στην ενσωμάτωση, δε στοχεύουν παρά στην ένταση της εκμετάλλευσης.