Μου λένε ότι ένας διευθυντής αλυσίδας σούπερ μάρκετ στη Λάρισα, μιλώντας σε εκδήλωση κοπής της πίτας κι απευθυνόμενος στους εργαζομένους, είπε: «Το ξέρουμε ότι έχουμε το κορμί σας, αλλά θέλουμε και την ψυχή σας»! Κι αναρωτιέμαι, τώρα, εγώ: Δεν είναι βλαξ όποιος πιστεύει ότι η ανάγκη για μια «δουλίτσα» μετατρέπει τους εργάτες σε «ξεπουλημένα τομάρια», έτοιμους να ξεφτιλιστούν για να εξασφαλίσουν το «ξεροκόμματο» που τους πετούν τ' αφεντικά; Δεν είναι ηλίθιος όποιος θεωρεί ότι ο φόβος της ανεργίας και η απειλή της εξαθλίωσης οδηγούν τις εργάτριες να γίνουν «πόρνες», πουλώντας το κορμί τους στ' αφεντικό και την ψυχή τους στο διάβολο; Δεν είναι ανεγκέφαλος όποιος νομίζει ότι η εργοδοτική ισχύ του είναι ικανή ν' αλλοιώσει την εργατική συνείδηση και να σβήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Δεν είναι ανιστόρητος όποιος ελπίζει ότι η ανθρωπότητα θα γυρίσει στην εποχή της δουλείας κι ο εργαζόμενος θα ξαναγίνει «res»;

Αφηνίασαν τ' αφεντικά και δεν έχουν, πλέον, κρατημό. Τυφλωμένα από το πάθος τους για μεγαλύτερα κέρδη, ορμούν, σαν τα λυσσιασμένα σκυλιά, να ξεσχίσουν τις σάρκες των εργαζομένων. Και, σαν να 'ναι Θεοί, θέλουν να διαφεντεύουν και στην ψυχή όσων έχουν στη δούλεψή τους. Να ελέγχουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα όνειρά τους. Να καθορίζουν, ολοκληρωτικά, τη ζωή τους. Συνεπαρμένα από τη χαρά της πρόσκαιρης νίκης, που πέτυχε η τάξη τους με την ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική επικράτηση στον κόσμο κι αξιοποιώντας την υποχώρηση του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, επιτίθενται, με μένος, στην εργατική τάξη, επιχειρώντας να την αναγκάσουν να γονατίσει και να παραδοθεί, «ψυχή τε και σώματι», στις κερδοσκοπικές ορέξεις τους.

Στο πλευρό τους έχουν τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της τάξης τους, που κάνουν ό,τι μπορούν για να τους συνδράμουν. Ψηφίζουν νόμους για πάρτη τους. Θέτουν το κράτος και όλους τους μηχανισμούς του στην υπηρεσία τους. Προπαγανδίζουν τις ιδεολογικές αντιλήψεις και τις πολιτικές επιλογές τους, μέσα από τα ΜΜΕ, το σχολείο, την εκκλησία κι άλλους «θεσμούς», που ελέγχουν. Προωθούν αποπροσανατολιστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους κι άλλα λαϊκά στρώματα - όπως γίνεται, καληώρα, με τους ναυτεργάτες και τους αγρότες - για να μην κινδυνέψουν τα συμφέροντά τους. Φτιάχνουν συνδικαλισμό «στα μέτρα τους», εξαγοράζοντας τους ευάλωτους, τρομοκρατώντας τους λιπόψυχους, συμβουλεύοντας τους απείθαρχους, καταδιώκοντας τους ανυπότακτους.

Αλλά, ας το καταλάβουν τ' αφεντικά. Πασχίζουν για μια «χαμένη υπόθεση». Οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δε θα παραδοθούν, αμαχητί, στους εκμεταλλευτές τους, αλλά, οξύνοντας την ταξική πάλη, θα συγκρουστούν μαζί τους και θα τους συντρίψουν παντού, εξαφανίζοντάς τους από προσώπου Γης. Το μέλλον δεν ανήκει στους «κηφήνες», αλλά στους ανθρώπους της δουλιάς. Οι μέρες της αστικής τάξης είναι μετρημένες και η εργατική τάξη θα είναι ο τελικός νικητής της Ιστορίας. Ο κόσμος θα κοκκινίσει και η ανθρωπότητα θα ζήσει το σοσιαλισμό. Κι αυτό δεν είναι ευχή, είναι νομοτέλεια...