Ο Γιώργος Αρμένης δεν έχει μόνο μακρόχρονη εμπειρία - υποκριτική, σκηνοθετική, συγγραφική - αλλά και εγγενή συγγένεια με τις μακραίωνες παραδόσεις της κωμωδίας. Κουβαλά στο κύτταρό του όλα τα ελληνικά και μεσογειακά είδη της. Την αριστοφανική κωμωδία, την κομέντια ντελ άρτε, την γκροτέσκα, τη σατιρική, τη φαρσική, την κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων, τη λαϊκή και νεότερη ηθογραφική κωμωδία. Αυτή η κυτταρική σχέση τον δένει με τα έργα του αθάνατου κωμωδιογράφου, ηθοποιού και σκηνοθέτη Εντουάρντο ντε Φίλιππο. Οποτε ο Αρμένης καταπιάνεται με έργο του Ναπολιτάνου «αρχιμαέστρου» της ιταλικής λαϊκής κωμωδίας του 20ού αιώνα, επαληθεύεται το «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» των απλών λαϊκών ανθρώπων των δύο χωρών και η ομοιότητα των κοινωνικών προβλημάτων, αντιλήψεων, ηθών, αξιών και σχέσεών τους, των οικογενειακών παραδόσεων, της ιδιοσυγκρασίας, των συνηθειών και συμπεριφορών τους. Το αυτό συμβαίνει με τη γελαστική, χάρη και στις φαρσικές καταστάσεις, αλλά κατά βάθος κοινωνικά σατιρική κωμωδία «Το ψέμα έχει μακριά ποδάρια» του ντε Φίλιππο, που ανέβασε το «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γ. Αρμένη, σε χυμώδη μετάφραση - προσαρμογή του Νίκου Αναστασόπουλου, σε γοργόρυθμη, με αίσθηση του κωμικού, αλλά και τον αρμόζοντα στο ρεαλισμό του συγγραφέα, σκηνοθεσία του - γνώστη του σύγχρονου ιταλικού θεάτρου - Γιάννη Διαμαντόπουλου, με χιουμοριστικά παιγνιώδη μουσική του Διονύση Τσακνή και με λιτά ρεαλιστικό σκηνικό και αρμόζοντα στους λαϊκούς χαρακτήρες του έργου κοστούμια της Ντόρας Λελούδα. Ο δαιμόνιος Ιταλός δραματουργός μέσα από το μικρόκοσμο, την «τοιχογραφία» κατοίκων, των συγγενών τους και των επισκεπτών μιας λαϊκής πολυκατοικίας, καθρέφτισε πολλούς χαρακτηριστικούς τύπους των λαϊκών στρωμάτων στην καθημερινότητά τους. Με τα προβλήματα, τις προσδοκίες, τις κουταμάρες, πονηριές και φαγωμάρες, τους έρωτες, τους γάμους και τις μοιχείες, τα προτερήματα και τα κουσούρια τους, αλλά και με την ανάγκη όλων να συντροφευτούν με ένα ταίρι, όπως ποθεί ο φτωχός, τίμιος, μεσήλικας, ανύπαντρος όπως και η μοδίστρα αδελφή του, Λίμπερο, που είναι ερωτευμένος με την ωραία, μοναχική, θεωρούμενη «ελευθερίων ηθών», Γκρατσιέλα, στο σπίτι του οποίου στήνει ο συγγραφέας το οργιαστικής πλοκής, με πολλούς και κάθε καρυδιάς ανθρώπινους χαρακτήρες, απολαυστικά κωμικό και δραστικά σατιρικό κοινωνικό «γαϊτανάκι» του. Η παράσταση κοσμείται με τη γεμάτη αλήθεια, κωμικότητα αλλά και με υποδόρια μελαγχολία ερμηνεία του Γ. Αρμένη. Δίπλα του, με τη γνωστή κωμικότητά του και με γκροτέσκες πινελιές, ο Χρήστος Μπίρος πλάθει ένα χαριτωμένο λαϊκό διαβολοχαρακτήρα. Πολύ καλή, μετρημένη και με αίσθηση του χιούμορ, είναι η ερμηνεία του Παντελή Παπαδόπουλου. Αμεσότητα, φυσικότητα, χάρη και σκηνικό νεύρο διαθέτει η ερμηνεία της Ηρώς Μουκίου. Η Αννα Γιαγκιώζη, με την ερμηνεία της σε δύο ρόλους αποδείχνει και πάλι την ευλύγιστα και λαϊκού αισθητηρίου μεταμορφωτική της ικανότητα. Γόνιμες οι υποκριτικές προσπάθειες και των ηθοποιών στους μικρότερους ρόλους: Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Φαίη Βολόρου, Μαρία Καταλειφού, Ναυσικά Πύρρου, Θανάσης Πετρόπουλος, Νίκος Κωνσταντάκης.