Η ισχυροποίηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για να ανακοπεί η γενικευμένη επίθεση στη σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα στο δημόσιο τομέα

Οι ανάγκες για ένα κράτος που θα σηκώσει το κύριο βάρος της εκβιομηχάνισης, της διαχείρισης και εξυπηρέτησης των κύριων τομέων της καπιταλιστικής παραγωγής, από τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα και μετά, απαιτούσαν και μια δημόσια διοίκηση χωρίς ασυνέχειες και αβεβαιότητες στη λειτουργία της, με ένα έμπειρο σταθερό και φθηνό εργατικό δυναμικό. Από την άλλη, και η εικόνα των υπαλλήλων που διαμαρτύρονταν με δάκρυα και κλαυθμούς στην πλατεία Κλαυθμώνος (εξ ου και το όνομα της πλατείας) γιατί τους απέλυε η κάθε φορά νικήτρια των εκλογών κυβέρνηση, εξέθετε το πολιτικό σύστημα του κεφαλαίου. Κοντά σ' όλα αυτά, από τις αρχές του 20ού αιώνα οι εργατικοί αγώνες απέκτησαν και δυναμική και μαζικότητα.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το θετικό - για τους εργαζόμενους - διεθνή συσχετισμό δυνάμεων μετά τη νίκη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και σε μια σειρά άλλων χωρών, συντέλεσαν να θεσπιστεί η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων και να διατηρηθεί μέχρι το 1990.

Βέβαια, η μονιμότητα σε στιγμές ήττας του λαϊκού κινήματος καταργούνταν για τους «ενοχλητικούς» κομμουνιστές και άλλους προοδευτικούς πολίτες, με τις δικτατορίες Πάγκαλου και Μεταξά, με τα ιδιώνυμα του Ελ. Βενιζέλου, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους και της εφτάχρονης χούντας των συνταγματαρχών.

Ακόμα, η μονιμότητα ποτέ δε σήμανε και την απαλλαγή των δημόσιων υπαλλήλων από την πολιτική ομηρία, με αχίλλειο πτέρνα την υπηρεσιακή εξέλιξή τους και πολιορκητικό κριό σε βάρος τους τον υπαλληλικό κώδικα που απαγόρευε την αριστερή, την προοδευτική πολιτική έκφραση και δράση τους.

«Απαγορεύεται απολύτως η οποιαδήποτε πολιτική έκφραση και δράση των δημοσίων υπαλλήλων εντός και εκτός υπηρεσίας», έλεγε ο προηγούμενος υπαλληλικός κώδικας. Ο νέος άφησε την απαγόρευση της δράσης του υπαλλήλου «εντός υπηρεσίας». Ολοι όμως οι υπαλληλικοί κώδικες, μαζί και το Σύνταγμα, κανοναρχούν πως «ο δημόσιος υπάλληλος είναι υπηρέτης και εκτελεστής της θέλησης του κράτους» των καπιταλιστών (άρθρο 103 παρ. 1 του Συντάγματος και άρθρο 24 του Υπ. Κώδικα).Μια κυρίαρχη διάταξη που εμπεριέχεται και στο νέο σχέδιο του Υπαλληλικού Κώδικα που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ για ψήφιση στη Βουλή.

Ετσι, το δικαίωμά τους στη μόνιμη εργασία οι δημόσιοι υπάλληλοι το αντάλλασσαν με τον πειθαναγκασμό τους και μετατρέπονταν εκόντες άκοντες σε δεξαμενή πελατών για τα κόμματα εξουσίας του κεφαλαίου. Το κατά πόσο αυτές οι διατάξεις ενεργοποιούνται ή όχι, εξαρτάται και από την κάθε φορά δυναμική του κινήματος. Στην ουσία όμως το δικαίωμα στη μόνιμη εργασία ήταν πάντα υπό αίρεση.

Μετά το 1990, ύστερα και από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Ευρώπης και τις συνεπαγόμενες διεθνείς αρνητικές συνθήκες για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και μετά την πρόταξη της νέας στρατηγικής του κεφαλαίου για ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης, έχουμε μια νέα αρνητικότατη κατάσταση για τους εργαζόμενους. Επιστέγασμά της αποτελεί και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου εξειδικεύεται η στρατηγική του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στην αντιλαϊκή λογική της ανταγωνιστικότητας. Στα νέα αυτά πλαίσια, η μονιμότητα αποτελεί τροχοπέδη για τις νέες ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Ετσι, μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, στο σημερινό Σύνταγμα ορίζεται ότι: «Η μονιμότητα υφίσταται όσο υφίσταται η οργανική θέση του δημοσίου υπαλλήλου» (άρθρο 103 παρ. 4). Αυτό σημαίνει ότι σε μια σειρά δημόσιων υπηρεσιών και σε πολλούς άλλους τομείς του δημοσίου που ιδιωτικοποιήθηκαν ή θα ιδιωτικοποιηθούν και θα εκχωρηθούν στους ιδιώτες, παύουν οι θέσεις εργασίας τους να υφίστανται ως οργανικές θέσεις του δημοσίου και επομένως καταργείται η μονιμότητα σ' αυτές.

Επίσης, στις παραγράφους 3 και 8 του άρθρου 103, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ, ορίζεται ότι θα προσλαμβάνονται μεν συμβασιούχοι, ουδέποτε όμως θα έχουν το δικαίωμα της μονιμοποίησης. Επί λέξει η παράγραφος 8 λέει: «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού (συμβασιούχοι) που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου». Μ' αυτήν τη συνταγματική διάταξη, σε συνδυασμό και με το κυβερνητικό σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» του ΠΑΣΟΚ (που το υλοποιεί και η σημερινή κυβέρνηση και στο οποίο υιοθετήθηκε η κατεύθυνση της Ευρωένωσης για διορισμό μόνο ενός μόνιμου δημόσιου υπαλλήλου στη θέση πέντε που θα αποχωρούν για οποιονδήποτε λόγο), η μονιμότητα συρρικνώνεται διαρκώς και αυξάνονται οι συμβασιούχοι ποικίλων ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.

Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε και τη μεγάλη απάτη της κυβέρνησης, που αφού ψήφισε την προαναφερόμενη συνταγματική απαγορευτική διάταξη, προεκλογικά, το 2004, για ψηφοθηρικούς λόγους, υποσχέθηκε τη μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων, και τώρα ως κυβέρνηση, με το 164/2004 ΠΔ του ΥΠΕΣΔΔΑ, «κοσκινίζει» τη μονιμοποίηση περίπου 17.000 μόνο!!!

Ομως, για ψηφοθηρικούς λόγους αλλά και για να εξωραΐσουν την Ευρωένωση, το ΠΑΣΟΚ και κύρια ο ΣΥΝ και οι συνδικαλιστές του «παραμύθιαζαν» τους συμβασιούχους ότι τάχατες η Ευρωένωση με την οδηγία της 99/70/ΕΚ επιβάλλει τη μονιμοποίηση όλων των εκτάκτων. Αυτή ωστόσο η οδηγία όχι μόνο δεν επιβάλλει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων αλλά και συνιστά και γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και γι' αυτό οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, την κατήγγειλαν και πρωτοστάτησαν για αγώνες για τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Τελευταία, με τη σχεδιαζόμενη νέα αναθεώρηση του Συντάγματος οι βολές ενάντια στη φαλκιδευμένη μονιμότητα έπεσαν κατά ριπάς από την κυβέρνηση, στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλους παράγοντες. Η σχεδιαζόμενη τροποποίηση της σχετικής διάταξης του Συντάγματος για τη μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων φανερώνει την πρόθεση της κυβέρνησης - και όχι μόνο - να δώσει τη χαριστική βολή στην όποια διασφάλιση μόνιμης εργασίας υπάρχει σήμερα και να γενικεύσει παραπέρα τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και στο δημόσιο.

Αυτή η εξέλιξη δεν προέκυψε βέβαια ως κεραυνός εν αιθρία. Εχει προηγηθεί και είναι σε εξέλιξη μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα. Το ΠΑΣΟΚ στο τελευταίο συνέδριό του, έθεσε εντέχνως και με προφανείς σκοπιμότητες το ερώτημα της άρσης της μονιμότητας, ενώ στην ψηφοφορία που ακολούθησε ανάμεσα στους συνέδρους το 60% τάχθηκε υπέρ της άρσης.

Αλλά και άλλα κορυφαία στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μια σειρά δημοσιογράφων και άλλων παραγόντων με δημοσιεύματα και υποβολιμαία γκάλοπ, καθημερινά, ρίχνουν στο πυρ το εξώτερον τη μονιμότητα. Μα και η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ και με την τελευταία σχετική γενικόλογη και αμφίσημη ανακοίνωσή της, ή διά της σιωπής της, αφήνει ελεύθερο το έδαφος για τέτοιες επιθέσεις.

Επιδιώκουν έτσι όχι μόνο να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους αλλά και να τους αποτρέψουν από την ανάγκη να κάνουν συνεκτικό τους κρίκο το αίτημα για πλήρη, σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία για όλους και να εντείνουν την πάλη τους για να το επιβάλουν.

Τώρα πια και από την εμπειρία τους οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως το ξήλωμα του όποιου δικαιώματος της όποιας κατηγορίας εργαζομένων όχι μόνο δε συνεπάγεται σε καμιά περίπτωση διεύρυνση δικαιωμάτων κάποιας άλλης κατηγορίας εργαζομένων αλλά τουναντίον είναι κακός οιωνός για σταδιακό σάρωμα των όποιων δικαιωμάτων έχουν απομείνει και στις άλλες κατηγορίες. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι θα πρέπει να εκδηλώνουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στην περιφρούρηση οποιουδήποτε δικαιώματος οποιουδήποτε εργαζομένου και να προτάσσουν τη γενίκευσή του για όλους.

Είναι προφανές ότι στις σημερινές συνθήκες το πραγματικό δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη με πλήρη δικαιώματα εργασία θα είναι αντικείμενο σκληρής πάλης, που η κατάκτηση και διασφάλισή του απαιτεί γενικότερες ανατροπές και ριζικότερες αλλαγές.

Συνεπώς, εκείνο που προέχει σήμερα είναι να καταδικάσουμε έμπρακτα, δυναμικά, αγωνιστικά τους αντιδημοσιοϋπαλληλικούς και αντεργατικούς σχεδιασμούς, να εγκαταλείψουμε μαζικά τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, να συμπαραταχτούμε στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, για διεκδίκηση και κατάκτηση του δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους. Να αντιπαλέψουμε και να καταργήσουμε τη μονιμότητα της αντιλαϊκής πολιτικής.