Στην έκτη ποιητική συλλογή της η Μαριέτα Λο Μπιάνκο υψώνει λέξη προς λέξη «Ενα καμπαναριό ωραίο σαν κυκλάμινο». Οι κωδωνοκρουσίες του, με έντονο χρώμα μουσικής δημιουργίας. Σμίγοντας η ποιήτρια το Νου της Επιστήμης με την καρδιά της ποίησης λέει: «Μύθους ξετύλιγα προς τη ζωή / που τρέχει ευκίνητη, γυμνή, / σε ράχη σκύλας σ' έξαψη / τη φλόγα να προλάβει. Και ξαγρυπνώ / πυροβολώντας το χρόνο, / μετατρέποντας την παντοκρατορία / των τρισεκατομμυριοστών του / σε κωδωνοκρουσίες / εξοπλισμένη με την επίγνωση / ότι το πτώμα του μ' εξουσιάζει».

Απ' αυτή την εξουσία θέλει να λυτρώσει τον Ανθρωπο μέσα στη Γυναίκα, την Ποίηση, καθώς τη βλέπει να πνίγεται σε μια παραφωνία λόγου και πράξης: «Για τα πάθη σου ποίηση σταυρώνομαι».

Χρόνος για τη Μαριέτα Λομπιάνκο είναι η αιωνιότητα συμπυκνωμένη στη στιγμή που η «πληγή» της θυσίας γίνεται «ικεσίας πηγή» στην Αλήθεια της Υλης: «Υλη δυναμική με τι να σε συγκρίνω;» Μέσα απ' τους στίχους της αφήνει να φαίνεται μια σκέψη λυρική και μαζί διαλεκτική: «Καταφάσεις και αντιθέσεις ενώθηκαν μέσα μου. Σε μια ενότητα». «Ο λόγος έγινε ποίηση».

Σ' αυτή την ποίηση δεν έχει θέση ο θαυμασμός για δυνάστες των λαών, όπως, λ.χ., ο υπερόπτης Μακεδόνας που έλυσε το Γόρδιο Δεσμό με το σπαθί του, κι όχι όπως ήθελε η προφητεία. Εχει όμως θέση εδώ η κατάρα, αφού με το ίδιο σπαθί, στο πρόσωπο του Κλείτου, κατακρεουργήθηκε η φιλία. «Θεός» εκείνος τότε, πλανητάρχης ένας άλλος τώρα, πνίγοντας λαούς στο αίμα.

Εκτός κι αν σύγχρονοι Ανταλκίδες, του παραδώσουν «Ελληνίδες πόλεις». Γι' αυτό, όπως λέει η ποιήτρια «δε μένει παρά ένας άλλος Θεός ν' ακουστεί», πέρα απ' αυτούς των μύθων και των δογμάτων. Ο Θεός που δεν κατοικεί στις «μαύρες τρύπες» της Συμπαντικής Υλης, αλλά στην καρδιά «της Μάνας που αγαπήθηκε απ' τις ευχές της» για μια έντιμη ειρήνη, όπως αυτή, που δεν πουλάει το φως της, στους κοσμοκράτορες του ζόφου. (Εκδόσεις «ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ»).