Ειλικρίνεια και καλλιεργημένος στίχος, από τη μια: δυο όροι της ποίησης. Μελαγχολία σε γκρίζο τοπίο, αδιέξοδο, παραίτηση που μάλλον κυριαρχούν, από την άλλη.

Είναι η όγδοη συλλογή της ποιήτριας από το 1984. Ολιγόστιχα τα περισσότερα ποιήματα, χαρακτηρίζονται στη μορφή από μια αξιοπρόσεχτη επιδεξιότητα, μια ευχέρεια καθόλου επιδεικτική: δυο ή τρεις πινελιές «περιγραφή» εξωτερικών ή εσωτερικών καταστάσεων, άλλες δυο το δάκρυ σαν προσωπική αντίφαση. Και εικόνες εύστοχες, δραστικές. Σε ελεύθερη επιλογή καλοπροαίρετη πάντως, σημειώνουμε:

«Σταματημένο το ρολόι/ με κοιτά/ με απάθεια/ ας μην επαναπαυόμασταν/ο χρόνος τα καταφέρνει/ και χωρίς/ τους λεπτοδείτκες». «Το ποδοβολητό/ της σιωπής/ ξεσκίζει τα μηνίγγια...». «Από το δέντρο/ της σιωπής/ κρέμονται μάτια/ μάτια/ που επίμονα/ μας παρακολουθούν/ καθώς σχοινοβατούμε/ ευέλικτα/ στο προσωπικό μας/ χάος». «Μέσα στην απελπισία/ έκανε μια κίνηση/ για να πετάξει/ μετά θυμήθηκε/ πως δεν είχε/ φτερά/ έγραψε λοιπόν/ στην άμμο.../"πετώ"».

Η ερώτηση αιωρείται - γιατί όλα αυτά. Ισως μια απάντηση (εκτός αν η ποιήτρια αντικειμενικοποιεί όσα λέει σε πρώτο πρόσωπο): «Ενα παιδί κι εγώ/ μοναχικό/ μες στα παιδιά/ που ξέχασαν τα παραμύθια.../ πλάθω με φως/ του φεγγαριού.../ γράμματα από μιαν άλλη αλφαβήτα/ για να γράψω/ καινούργια παραμύθια» (ο τίτλος της συλλογής).

Προβληματισμός (;): «... στους ανοιχτούς/ χώρους/ έχεις μια πιθανότητα/ διαφυγής/ στις κάμαρες καμιά». Και πρόταση διεξόδου: «... αν φοβάσαι/ το συνωμοτικό μουρμούρισμα/ των φύλλων/ και την οργή/ της αστραπής.../ τότε διάλεξε/ ένα όνειρο...». Προτιμότερο. Αλλοτε αυτά τα έλεγαν παρακμή. Σήμερα, αναπαλαιωμένα, είναι και πάλι έξοδος «προς την ελευθερία»... (Θεσσαλονίκη, «Κρόνος» 1999).