Παπαγεωργίου Βασίλης

Ωστόσο, οι απολογητές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εγχώριοι και ξένοι, συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι η εφαρμογή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων είναι η μόνη διέξοδος για τους άνεργους νέους, αφού είναι δύσκολο να πετύχουν μια δουλιά με πλήρη δικαιώματα και πλήρη αμοιβή. Ετσι, μέτρα όπως τα παραπάνω εμφανίζονται ως «μοναδική λύση» στο πρόβλημα της ανεργίας των νέων.

Σε μια πρόσφατη έρευνα του Schwartz Center for Economic Policy Analysis των ΗΠΑ αποδεικνύεται ότι είναι «μύθος» η αύξηση της απασχόλησης των νέων με μέτρα όπως η ανασφάλιστη εργασία και η ελευθερία των αφεντικών να απολύουν χωρίς αποζημίωση εργαζόμενους ηλικίας μέχρι 26 ετών.

Από την ανάλυση των στοιχείων των χωρών του ΟΟΣΑ οι επιστήμονες του Schwartz Center καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εργοδότες αξιοποιούν τα μέτρα αυτά, αντικαθιστούν τους μεγαλύτερους εργαζόμενους με νέους, τους οποίους απολύουν όταν πλησιάζουν στο όριο προστασίας από το νόμο (π.χ. των 26 ετών αν περνούσε ο νόμος Ντε Βιλπέν). Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία κάποιων θέσεων μερικής απασχόλησης, που χάνονται εύκολα στην πρώτη ευκαιρία οικονομικής επιβράδυνσης.

Αυτό, βεβαίως, δεν εμποδίζει τους επιχειρηματίες να αποκομίζουν τεράστια κέρδη από την «ανακύκλωση» του νεαρού εργατικού δυναμικού.

Για να δικαιολογήσουν τα μέτρα κατά των νέων εργαζομένων, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και οι διεθνείς οργανισμοί καταφεύγουν και σε λογιστικές αλχημείες. Οπως σημειώνουν οι ερευνητές του Schwartz Center, ενώ στις ΗΠΑ και τη Γαλλία το ποσοστό ανεργίας των νέων 15 - 24 ετών (αν υπολογιστεί στο σύνολο των νέων αυτής της ηλικίας) είναι περίπου ίδιο (ΗΠΑ: 8,3%, Γαλλία: 8,6%) τα ποσοστά ανεργίας που δίνουν οι επίσημες υπηρεσίες είναι πολύ διαφορετικά (ΗΠΑ: 11,8%, Γαλλία: 20,8)!

Η διαφορά βρίσκεται στο ότι στις ΗΠΑ ένας μεγάλος αριθμός των φοιτητών εργάζεται (έστω και μία ώρα τη μέρα), για να πληρώσουν τα δίδακτρά τους. Αντιθέτως, στη Γαλλία αυτός ο αριθμός είναι μικρός λόγω δωρεάν εκπαίδευσης. Οι υπηρεσίες, λοιπόν, μετρούν το ποσοστό της ανεργίας όχι στο σύνολο του πληθυσμού αυτής της ηλικίας, αλλά στο σύνολο που απαρτίζουν οι άνεργοι και οι «απασχολούμενοι». Ετσι, παρουσιάζεται αυτή η διαφορά με την οποία θέλουν να πείσουν ότι στις ΗΠΑ το μοντέλο της «ελαστικής απασχόλησης» των νέων, μειώνει την ανεργία.