Ολο και μικρότερο είναι το ποσοστό του φτωχού πληθυσμού της χώρας που καταφέρνει να φτάσει στις ψηλότερες εκπαιδευτικές βαθμίδες, με αποκορύφωμα την ανώτατη εκπαίδευση, το ποσοστό του φτωχού πληθυσμού που αποφοιτά μόλις που φτάνει το 4%. Αυτό εντοπίζει ακόμα και το ΙΣΤΑΜΕ σε πρόσφατη έρευνά του για την οικονομική διάσταση της Παιδείας στην Ελλάδα (χωρίς βέβαια να εντοπίζει τις αιτίες των ταξικών φραγμών και της έντασής τους).

Στη μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ επισημαίνεται ότι την τελευταία 20ετία τα ελληνικά νοικοκυριά έχουν διπλασιάσει κατά μέσο όρο το ποσοστό του εισοδήματος που διαθέτουν για την εκπαίδευση και υπολογίζεται ότι μια οικογένεια με ετήσιο εισόδημα 60.000 ευρώ και με δύο παιδιά στη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια εκπαίδευση ξοδεύει τουλάχιστον το 20% του εισοδήματός της για την εκπαίδευση, δηλαδή δαπανά σε μηνιαία βάση 1.000 ευρώ.

Σημειώνεται επίσης ότι η δαπάνη ανά μαθητή - φοιτητή παραμένει στα χαμηλότερα επίπεδα των χωρών του ΟΟΣΑ, με 4.136 δολάρια έναντι 7.343 δολαρίων, που ήταν ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ το 2002.

Το ΙΣΤΑΜΕ, βέβαια, δεν ξεχνάει να σημειώσει και τη μείωση των επιχορηγήσεων προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο διάστημα 2004-2006 στο σύνολο των νομών, για να προβάλλει την απαίτηση της πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για ολοένα και μεγαλύτερη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, δηλαδή στις πλάτες των εργαζομένων.