Για μια ακόμη φορά οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις διέρχονται επικίνδυνη ένταση. Αυτό που εξαρχής παρατηρείται είναι η συνέπεια της τουρκικής πλευράς στις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, κυρίως από το 1974. Αυτό και μόνο διακωμωδεί τα περί διαφορών με την Ελλάδα από τις διαφορετικές πλευρές του πολιτικο-στρατιωτικού συμπλέγματος εξουσίας της Τουρκίας.

Η ελληνική πλευρά διακρίνεται για την ίδια «συνεπή» στάση; Υπάρχουν ορισμένοι ιστορικοί λόγοι που ανάγονται στην ποιότητα και το χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Η στάση της απέναντι στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είτε με τη μορφή υποτακτικού είτε με τη μορφή μεταπράτη είτε ακόμη με τη σημερινή μορφή του περιφερειακού ιμπεριαλιστή που μάχεται για μερίδα της ιμπεριαλιστικής λείας, την κάνει ιδιαίτερα «ευάλωτη» μπροστά στα «μεγάλα αφεντικά» (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ). Ολόκληρο το δόγμα περί «διείσδυσης» στα ρημαγμένα Βαλκάνια με το «όπλο» της μοναδικής χώρας - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με διμερείς συμφωνίες με τις ΗΠΑ στις στρατιωτικές κυρίως διευκολύνσεις ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, την καθιστά επιζήμια κι επικίνδυνη για το μέλλον της Ελλάδας.

Η απομάκρυνσή της από την εξουσία αποτελεί όρο ύπαρξης ειρήνης κι επιβίωσης του ελληνικού λαού. Βασικός όρος για τη διαμόρφωση μιας πολιτικής υπεράσπισης της ακεραιότητας και των λαϊκών συμφερόντων είναι η εγρήγορση του λαού και η ανάδειξη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων απαλλαγμένων από την πολιτική του Χαντζατζάρη και την εξυπηρέτηση ευρωατλαντικών συμφερόντων. Σ' αυτή την κατεύθυνση, το ΚΚΕ έχει διακηρύξει την πολιτική της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου. Οι υγιείς κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ας το σκεφτούν αυτό. Είναι καιρός...