Στο βιβλίο του με τίτλο «Μισάντρα», ο Γιάννης Καισαρίδης ζωντανεύει, μέσα από τα διηγήματά του και την ομώνυμη νουβέλα, ηχοχρώματα και ιστορίες ανθρώπων της πόλης του. Η Βέροια στο επίκεντρο. Θα πρέπει να αναφερθούμε κάπως αναλυτικά για το τι είναι η μισάντρα, για να μπορέσει ο αναγνώστης να «πάρει τη θέση του» στις διηγήσεις του συγγραφέα.

Η μισάντρα (ή μεσάντρα), λοιπόν, αποτελεί τουρκικό στοιχείο εσωτερικής διαμόρφωσης. Είναι γνωστό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών, κυρίως, της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Πρόκειται για μια μεγάλη ντουλάπα που στερεώνεται στον τοίχο, με πλούσια και περίτεχνη ξυλόγλυπτη διακόσμηση και στολισμένες με κύματα μικρές θυρίδες. Μερικές φορές περιβάλλεται από σοβατισμένα διακοσμητικά τόξα. Στο χώρο που μεσολαβεί ανάμεσα στη μισάντρα και την οροφή του δωματίου υπήρχε ο γυναικωνίτης, όπου ανέβαιναν οι γυναίκες του σπιτιού, από σκαλίτσα μέσα στη μισάντρα, και παρακολουθούσαν αθέατες την κίνηση του δωματίου, όταν είχε επισκέπτες, από μικρά καφασωτά παραθυράκια.

Οι ιστορίες του Γ. Καισαρίδη βάζουν τον αναγνώστη μέσα στο θεατρικό σκηνικό της διηγηματογραφίας του, στα μισάντρα, με βασικό χαρακτηριστικό το γλωσσικό πλούτο. Καταφέρνει να γεφυρώσει τη λυρικότητα, με τη λαϊκή ομιλία των ντόπιων, τη λόγια έκφραση με τους βλάχικους ιδιωματισμούς. Μιλάει για τη μοναξιά, τη φτώχεια, τον πόνο, τον πόλεμο, την εξορία, το θάνατο. Ωστόσο, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ανοίγει ορίζοντες. Οι ήρωές του δέχονται ψυχική - και όχι μόνο - κακοποίηση. Κινούνται στη δεκαετία του '80, έπειτα μεταπηδούν μεταξύ 1940-1943, πάνε πιο πίσω στο 1910, επιστρέφουν στο '80 με φινάλε το 1999. Από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ».