Ενώ ειπώθηκαν πολλά για την πρόσφατη Σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ στην πραγματικότητα τα προβλήματα παρέμειναν ως είχαν. Η απόφαση της Συνόδου επαναλαμβάνει την επιφύλαξή της για την πορεία των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στην Τουρκία και για την ανάγκη διατήρησης σχέσεων καλής γειτονίας από το πολιτικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας.

Τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ακολουθούν την πολιτική φαινομενικού εξευμενισμού και ειρήνης. Στην πραγματικότητα φοβούνται την παραμικρή διαταραχή στην περιοχή. Αυτό τα οδηγεί σε αδιέξοδα κι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον ξένο παράγοντα (ΕΕ-ΗΠΑ). Πιστεύουν ότι έτσι θα εναποθέσουν το πρόβλημα στους γνωστούς ισχυρούς του ιμπεριαλισμού κάνοντας χρήση του γνωστού, «τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί τους». Οι επικλήσεις τους για την προσφυγή στο ΔΔ της Χάγης σερβίρονται με μια θολή ανερμάτιστη δικαιολόγηση περί Διεθνούς Δικαίου κι άλλων τινών ώστε τα πάντα να τελούν σε μια νομιμοφάνεια. Ακόμη κι η αναφορά τους περί οικονομικής αιμορραγίας που επιφέρει ο ανταγωνισμός με την Τουρκία είναι υποκριτική. Δεν αναφέρει ότι το 80% των ελληνικών εξοπλισμών καθορίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε περικοπή είναι αδύνατη. Πίσω απ' όλη αυτή την ανερμάτιστη φιλολογία της υποταγής βρίσκεται η ελληνική αστική τάξη κι οι επιδιώξεις της στην περιοχή. Εθισμένη στα υπερκέρδη που της αποφέρει ο εξανδραποδισμός βαλκανικών λαών κι η μαύρη εργασία προτιμά με χίλιους δυο τρόπους τον εφησυχασμό της χρυσοφόρας υποταγής. Ετσι τα δυο κόμματα εξουσίας ασκούν την πολιτική του εφησυχασμού συμβάλλοντας κατ' ουσία στη διατήρηση του ρευστού κλίματος των τουρκικών διεκδικήσεων.

Η πρόσφατη Σύνοδος των ΥΠΕΞ της ΕΕ επιβεβαίωσε στην ουσία της αυτό το επικίνδυνο κλίμα με τις γνωστές επαμφοτερίζουσες επικλήσεις της προς την τουρκική πλευρά. Η Κύπρος εξακολουθεί να θεωρείται ως το εξώγαμο της ΕΕ από την τουρκική αδιαλλαξία κι η Ελλάδα ο χώρος ικανοποίησης των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων και της ευρωατλαντικής ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας.