Ομοφωνία και ομοιομορφία, γύρω από το στρατηγικό στόχο, τις κύριες μεθόδους επίτευξής του, τις προοπτικές και τις αναγκαιότητες της βιομηχανικής ανάπτυξης, εκδηλώθηκε από τους περισσότερους ομιλητές που χαιρέτισαν χτες στην έναρξη του τριήμερου, 3ου Συνεδρίου του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ) για την Ελληνική Βιομηχανία. Εξάλλου, και το ίδιο το θέμα του Συνεδρίου, «Προς την οικονομία της γνώσης», αποτελεί τον κύριο στόχο - «επικεφαλίδα» της στρατηγικής της Λισαβόνας! Μόνη ...«παραφωνία», η παρέμβαση του εκπροσώπου του ΚΚΕ, ο οποίος αρνήθηκε να θεωρήσει δεδομένο το στρατηγικό στόχο της Λισαβόνας και κατέθεσε προτάσεις που έχουν να κάνουν πρωτίστως με τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Ο πρόεδρος του ΤΕΕ, Γ. Αλαβάνος, επισήμανε σε σχέση με τις εξελίξεις στη βιομηχανία, ότι η συμμετοχή της στο ΑΕΠ μειώθηκε περίπου 40% τα τελευταία 25 χρόνια. Ο συντονιστής του Συνεδρίου, Γ. Παπαδόπουλος, σημείωσε ότι το 1979 η μεταποίηση συνεισέφερε το 22% του ΑΕΠ και ο ευρύτερος βιομηχανικός τομέας το 33%. Το 2005 η συνεισφορά της μεταποίησης στο ΑΕΠ ήταν 11%, με τη διαφορά ότι πολλές υπηρεσίες που στο παρελθόν εντάσσονταν στη μεταποίηση, σήμερα έχουν διαχωριστεί από αυτή, ακόμη και αν συνδέονται στενά.

Η τοποθέτηση του υπουργού Ανάπτυξης, Δ. Σιούφα, κινήθηκε στην πεπατημένη της κυβερνητικής πολιτικής, με αναφορές στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, την «ανταγωνιστικότητα», τη Λισαβόνα, την «εποχή της γνώσης», την «ψηφιακή επανάσταση». Εκανε λόγο για στενότερη και συγκεκριμένη συνεργασία με το ΤΕΕ, απαρίθμησε τα «επιτεύγματα» της κυβερνητικής πολιτικής, υπεραμύνθηκε της κοινής προσπάθειας για την υλοποίηση καινοτόμων ιδεών. Παρεμπιπτόντως, αύριο, Τετάρτη, θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση το προσχέδιο νόμου για την έρευνα και τεχνολογία.

Η απάντηση της βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Α. Διαμαντοπούλου ήταν ...επί της ουσίας. Καμία αμφισβήτηση για το στόχο της Λισαβόνας περί «οικονομίας της γνώσης», ούτε κάποια αμφιβολία για τις προθέσεις αυτού του στόχου. Προτάσεις μόνο για το πώς μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα. Επανέφερε επίσης ζητήματα όπως ...«ευελιξία με ασφάλεια» στην εργασία, «ευέλικτο κράτος», δημιουργία περιφερειακής αγοράς στην ευρύτερη περιοχή για να έχουν αγορά οι Ελληνες επιχειρηματίες, εκπαίδευση. Ασκησε κριτική για «ρηχή» επιχειρηματικότητα και φόβο για επιχειρηματικό ρίσκο. Επισήμανε ότι για την «οικονομία της γνώσης» οι επιχειρηματίες πρέπει να αναλάβουν τις μεγάλες συγκεντρώσεις και το κράτος να επιδοθεί στη δημιουργία υποδομών «νέας γενιάς», στα λιμάνια, τις μεταφορές, κλπ. Από κοντά και η βουλευτής του ΣΥΝ Α. Ξηροτύρη να μιλά για «αδράνεια εκσυγχρονισμού» στη βιομηχανία, την επιχειρηματικότητα με ...ήθος, την αύξηση των δαπανών για Παιδεία, έρευνα και τεχνολογία μέσα από το ...Δ΄ ΚΠΣ, λες και όλο το θέμα είναι διαδικαστικό. Το ποια βιομηχανία, για ποιον και από ποιον, φαίνεται ότι είναι λίγο-πολύ λυμένο και για τον ΣΥΝ, ας είναι καλά η ...στρατηγική της Λισαβόνας.

Η πολιτική ομοιομορφία «επικυρώθηκε» και από τον Γ. Παναγόπουλο, που μπορεί να αναλαμβάνει αύριο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ωστόσο φρόντισε από χτες να δηλώσει «παρών» σε διαλόγους και συναινέσεις. Εκπροσωπώντας, υποτίθεται, την εργατική τάξη, μίλησε για «ακατανόητη υστέρηση» σε ορισμένους τομείς της βιομηχανίας, παραβλέποντας σκόπιμα ότι όλα τα προηγούμενα και τα δύο τελευταία χρόνια η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ εκπορεύεται και στηρίζεται σε συγκεκριμένες επιλογές και στοχεύσεις του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Το πρόβλημα πάντως το εντόπισε στις πολιτικές «χωρίς βάθος» και με «ρηχή κοινωνική συναίνεση», για να καταλήξει ότι ο «κοινωνικός διάλογος» για τη βιομηχανική πολιτική είναι αναγκαστική οδός για τον καθορισμό των στόχων, με δεδομένη - πάντα - τη στρατηγική για την «οικονομία της γνώσης».

Ο Μάκης Παπαδόπουλος, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, χάλασε τη «σούπα», ξεκαθαρίζοντας: «Η ελληνική και η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνουν ότι κάθε κυβερνητική πολιτική που θέτει στο επίκεντρο την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων και τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητάς τους, μεταφράζεται τελικά στην απαίτηση όλο και περισσότερων θυσιών απ' τους εργαζόμενους». Πρόσθεσε ότι «απατηλή είναι και η προβολή από ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ της δήθεν προοδευτικής πρότασης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, της σύγχρονης οργάνωσης της εργασίας, της ευέλικτης εξειδίκευσης και διαφοροποίησης των προϊόντων και της έμφασης στην ποιότητα, η οποία εμφανίζεται τάχα στον αντίποδα της συντηρητικής πρότασης της εντατικοποίησης της εργασίας και της έμφασης στις φθηνότερες τιμές των εμπορευμάτων. Στην πραγματικότητα και οι δυο προτάσεις είναι συμπληρωματικές και οδηγούν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης».

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του τόνισε: «Δε συνιστά νέο μοντέλο ανάπτυξης ούτε μπορεί να αποτελέσει κοινό εθνικό στόχο για τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας η μετατροπή της χώρας σε κέντρο προσφοράς υψηλού επιπέδου υπηρεσιών με υψωμένο το λάβαρο της "κοινωνίας της γνώσης"». Συμπλήρωσε ότι «για τους εργαζόμενους η έξυπνη επιλογή είναι αυτή που προτάσσει την ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών τους σύμφωνα με τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο που παράγεται σήμερα. Αναφερόμαστε σε ανάγκες όπως η πλήρης και σταθερή εργασία, η προστασία του περιβάλλοντος, η ασφάλεια της εργασίας, η κατοχύρωση της επικοινωνίας, της πληροφορικής, της ενέργειας ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων».