Αντιλαϊκή επίθεση εφ' όλης της ύλης στη βάση των πολιτικών αποφάσεων της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ, της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και των άλλων δυνάμεων του λεγόμενου κοινωνικού εταιρισμού εξαπέλυσε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνας. Με ομιλία του, σε εκδήλωση του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου, αποσαφήνισε τις βλέψεις των τραπεζιτών για την τύχη της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ) αλλά και άλλων ...μη ανταγωνιστικών παραγωγικών μονάδων. Χωρίς περιστροφές αξίωσε από την κυβέρνηση να βάλει οριστικό λουκέτο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τύχη των εργαζομένων, σε αυτές, πάντα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας στην οικονομία. Ο εκλεκτός της ΕΕ και του δικομματισμού αξίωσε επίσης να προχωρήσουν οι «ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές» και σαν τέτοιες προσδιόρισε αυτές «που πονάνε, που έχουν πολιτικό κόστος, που έχουν σημασία και τις χρειαζόμαστε», οι οποίες, όπως προκύπτει από την ομιλία του, αφορούν στην κατεδάφιση εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών από την πλευρά της εργοδοσίας, κ.ά.

Ο κεντρικός τραπεζίτης απευθυνόμενος σε επιχειρηματίες και τραπεζίτες, ανοιχτά και απροκάλυπτα, δε δίστασε να εμπαίξει την οικονομική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων και τα απανωτά κύματα ακρίβειας: «Επειδή κάποιοι έμποροι αύξησαν την τιμή στα ραπανάκια δε σημαίνει ότι υπάρχει ακρίβεια στην αγορά. Για ποια ακρίβεια μιλάμε;», διερωτήθηκε, τάχα, παριστάνοντας τον ανήξερο για το έγκλημα, συνάμα υπερασπιζόμενος την ΕΕ, την πολιτική του δικομματισμού και το ευρώ.

Η ομιλία του Ν. Γκαργκάνα περιστράφηκε στα παρακάτω:

• Εργοστάσια: Ορθά-κοφτά ισχυρίστηκε πως «δεν ωφελεί η διατήρηση, για παράδειγμα, της Βιομηχανίας Λιπασμάτων», με το πρόσχημα του φτηνότερου κόστους στη ...Βραζιλία. Η καμπάνα έχει χτυπήσει δυνατά για τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων και για άλλα εργοστάσια, όπως την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ). Και αυτές οι αξιώσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, έρχονται να υπηρετήσουν τα κέρδη των μεγαλομετόχων τραπεζιτών, που ήδη έχουν κάνει γνωστές τις ορέξεις τους. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα και μπορούν και πρέπει να βγάλουν τα δικά τους πολύτιμα συμπεράσματα, να δυναμώσουν αποφασιστικά τον αγώνα τους. Να γυρίσουν την πλάτη στις Σειρήνες του δικομματισμού που προεκλογικά άλλα υπόσχονται και στη συνέχεια άλλα εφαρμόζουν
• Εργασία-ασφάλιση: Επανήλθε στο γνωστό αντιλαϊκό τροπάρι. Συγκεκριμένα, στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, επαινώντας την πολιτική στη Δανία που πρόσφατα κατάφερε να τα αυξήσει από τα 65 στα 67 χρόνια. Αξίωσε μεγαλύτερη κινητικότητα στην «αγορά εργασίας» κάνοντας λόγο για «δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας», που, όπως είπε, θα προσφέρει «κάποια προστασία για τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες». Οπως ακόμη και ο ίδιος παραδέχτηκε, η ...προστασία και λιγότερο κοστίζει και προτιμότερη είναι από τα σημερινά «επιδόματα». Είναι φανερό πως η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου έχει πάρα πολλές «παράπλευρες απώλειες» ή, όπως είπε ο Ν. Γκαργκάνας, η «ανειδίκευτη εργασία να πάει αλλού» (!). Τη νύφη πληρώνουν άμεσα οι εργαζόμενοι, που ρίχνονται στον Καιάδα της ανταγωνιστικότητας, όπως και οι ευρύτερες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Αξίωσε ακόμη τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών για την Κοινωνική Ασφάλιση. Σύμφωνα με τον κεντρικό τραπεζίτη, «επιβάλλεται ελάφρυνση της επιβάρυνσης της εργασίας». Το πρόσχημα που πρόβαλε είναι η ...«προώθηση της απασχόλησης»
• Δημοσιονομική πολιτική: Ισχυριζόμενος πως «η παγκοσμιοποίηση δε φαίνεται να έχει επηρεάσει σημαντικά τη χώρα μας, που είναι μια κλειστή οικονομία» (!) αξίωσε τη «μείωση της δυσκαμψίας στις αγορές εργασίας και προϊόντων». Στο «διά ταύτα» απαίτησε και νέες φοροελαφρύνσεις σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου λέγοντας πως «το φορολογικό σύστημα πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες ανταγωνισμού» μετά τη διεύρυνση της ΕΕ
• Πληθωρισμός: Ανύπαρκτες για το Ν. Γκαργκάνα είναι και οι απανωτές ανατιμήσεις που κατατρώνε τα λαϊκά εισοδήματα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το ευρώ έφερε χαμηλότερο πληθωρισμό και χαμηλότερα επιτόκια και ο πληθωρισμός το μόνο που σημαίνει είναι η «απώλεια ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης».