Ο Τυρναβίτης αγρότης στέκει στην άκρη του χωραφιού. Ακίνητος. Βουβός. Κοιτάει πέρα στον ορίζοντα. Το βλέμμα απλανές, άδειο. Το πρόσωπο ωχρό, κέρινο σαν του πεθαμένου. Αυτή τη στιγμή, αν του κόψεις τις φλέβες, αίμα δε θα βγει. Μπροστά του, απλώνεται η καταστροφή. Τεράστια, ολοκληρωτική. Τα δέντρα γυμνά, τρύπια, κουφάρια. Χωρίς καρπό, δίχως φύλλα. Το χαλάζι έπεσε χοντρό και τα κλάρισε όλα. Οχι μόνο τα δικά του. Κι άλλα πολλά, σε μια μεγάλη έκταση, τραυματισμένα βαριά από τα ανελέητα χτυπήματα των κρυστάλλινων φονιάδων που πέσαν, σαν κοφτερά μαχαίρια, απ' τον ουρανό. Ανάλογη η ζημιά και στις άλλες καλλιέργειες. Σταφύλια, καρπούζια, πεπόνια, καλαμπόκια, βαμβάκια ισοπεδωμένα. Υστερα γέρνει, γονατίζει στο χώμα. Φέρνει τα χέρια στο κεφάλι και σκεπάζει τα μάτια. Μένει έτσι, ώρα πολλή.

Τι νιώθει, τώρα, αυτός ο άνθρωπος; Λύπη απέραντη. Για τον αγρότη, το χωράφι είναι μάνα - τροφός. Και το δικό του στέρφεψε. Τα φυτά, αγαπημένα παιδιά. Και τα δικά του τα 'χασε. Κι απόγνωση αφόρητη. Ο παραγωγός περιμένει μια φορά το χρόνο να πληρωθεί και δεν έχει από αλλού να πάρει. Αυτός, δε θα σοδέψει. Ο κόπος της χρονιάς, χαμένος. Τα έξοδα, στράφι. Η οικογένεια θα στερηθεί. Τα χρέη θ' αυξηθούν. Η ζωή θα δυσκολέψει. Κι οργή μεγάλη. Ο ξωμάχος δουλεύει σαν τον σκλάβο. Απ' τα χαράματα μέχρι το σούρουπο. Παλεύει με τη γη, ποτίζει με ιδρώτα το χώμα. Παράγει πλούτο, τρέφει πολλούς. Προσφέρει. Κι απολαβή καμιά. Μια ζωή στην ανέχεια και στη φτώχεια.

Κι η Φύση, αν και την υπηρετεί, εναντίον του στρέφεται. Το κράτος προκλητικά αδιάφορο, τον εγκαταλείπει στη μοίρα του. Συνεχώς του παίρνει πολλά και ποτέ δεν του δίνει τίποτα. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του συστήματος τον εμπαίζουν. Οι «τοπικές αρχές» - νομαρχαίοι, δημαρχαίοι - τον κοροϊδεύουν. Η Ευρωπαϊκή Ενωση τον έχει για ξέκαμα, τον ξεκληρίζει και τον πετάει, σαν άχρηστο, στην ανεργία και την εξαθλίωση. Οι έμποροι τον εκμεταλλεύονται, οι μεσάζοντες τον κλέβουν. Κι όταν τολμήσει να βγει στους δρόμους, παλεύοντας για το ψωμί και για το δίκιο, η εξουσία τον εχθρεύεται και οι μηχανισμοί της τον κατατρέχουν. Οι υπουργοί τον βρίζουν, η αστυνομία τον δέρνει, τα δικαστήρια τον τιμωρούν.

Ο Τυρναβίτης αγρότης σηκώθηκε από το χώμα. Κοίταξε τον ουρανό και μια βρισιά βγήκε από τα σφιγμένα χείλη του. Πήρε το δρόμο για το σπίτι. Φτάνοντας εκεί και βλέποντας τα δυο παιδιά του, ημέρεψε. «Δεν πρέπει να με πάρουν τα βάσανα από κάτω, έχω υποχρέωση στα παιδιά. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να ζήσουν αυτά καλύτερα από μένα», σκέφτηκε. Και γυρνώντας στη γυναίκα του, είπε: «Δε θα μας γονατίσουν ούτε οι Θεοί, ούτε οι δαίμονες. Θα δουλέψουμε πιο πολύ και θα συνέλθουμε. Και θα 'ρθει η ώρα να τους τιμωρήσουμε όλους τους κερατάδες. Ξέρω το φοβούνται αυτοί. Τα τρακτέρ μας στους δρόμους και την ψήφο μας στην κάλπη. Και το χινόπωρο θα τα χρησιμοποιήσουμε και τα δυο εναντίον τους»...