Σε ρόλο «σερβιτόρου» της ξαναζεσταμένης σούπας «ενότητα της Αριστεράς», με επίθεση και υβριστικά σχόλια κατά του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη», εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ, όπως ο Ν. Βούτσης του Γραφείου Τύπου του κόμματος. Το ομολογούμε: Το χάσμα που μας χωρίζει από την ηγεσία του ΣΥΝ, ακόμη και στα απλούστερα, είναι αγεφύρωτο. Αλλωστε, δείγμα του «πολιτικού πολιτισμού» που πρεσβεύει ο ΣΥΝ, είναι και η κατάχρηση όρων, όπως «παθολογικός αυτισμός», «παράκρουση», «παραλογισμός», κλπ., όταν απευθύνονται στο ΚΚΕ. Και φυσικά για όσους έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική αντιπαράθεση, η αυστηρή κριτική σε θέσεις και προτάσεις που συστηματικά ασκεί το ΚΚΕ προς τον ΣΥΝ είναι λογικό να στηλιτεύεται τυχοδιωκτικά με τον χειρότερο τρόπο. Αλλά δε γράφουμε το άρθρο για να μιλήσουμε ξανά γι' αυτά, αλλά για ένα ζήτημα που ενδιαφέρει έναν κόσμο που δυσανασχετεί με το δικομματισμό, που από την πείρα του ή το ταξικό του ένστικτο καταλαβαίνει τι «κουμάσι» είναι ο ΣΥΝ και ενδιαφέρεται να ακούσει το λόγο του ΚΚΕ, απέναντι σε αυτά που του καταμαρτυρούν διάφοροι.

Ο Συνασπισμός, κινούμενος στον αστερισμό της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, στον αστερισμό του κυβερνητισμού και της θεσμολαγνείας του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σπέρνει σύγχυση, απογοήτευση, αυταπάτες σε έναν κόσμο που ριζοσπαστικοποιείται. Είναι ουσιαστικά εχθρικός - άσχετα τι λέει στα λόγια ορισμένες φορές - σε κάθε ενωτική, ταξική, ριζοσπαστική διεργασία μέσα στο λαό. Ολες οι «ομάδες» του κινούνται στην κατεύθυνση πώς θα «αθροίσουν» ψηφοφόρους, γύρω από ομολογημένους και ανομολόγητους στόχους, που έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή όλοι τους: Την υποταγή λαϊκών δυνάμεων γύρω από κεντροαριστερά σενάρια, στη λογική «των λοιπών αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων». Ο ΣΥΝ χρόνια τώρα - είτε με ηγεσία Δαμανάκη, είτε με ηγεσία Κωνσταντόπουλου, είτε με ηγεσία Αλαβάνου - ενοχλείται που το ΚΚΕ αποκαλύπτει στο λαό τη «λιγούρα του» για την «κεντροαριστερά», τη σοσιαλδημοκρατία, τον κυβερνητισμό, τη θεσμολαγνεία, το «διάλογο» και την «ενότητα» που σε πάει... καροτσάκι πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε σε άλλα «πόστα» του κατεστημένου, της αστικής εξουσίας! (Αδιάψευστος μάρτυρας για του λόγου το αληθές η τέτοια ...συνεπής πορεία πολλών ηγετικών στελεχών του).

Για το ΚΚΕ η ενότητα και η συμμαχία είναι συστατικά στοιχεία της πολιτικής του πρότασης, καθημερινή πρακτική του δράση. Είναι πολιτική και πράξη που έχει αποτελέσματα χειροπιαστά, μακροπρόθεσμα, που αντέχουν στο χρόνο και στη ζωή, ακριβώς γιατί βασίζονται σε ταξικά κριτήρια και όχι σε «μαϊμουδιές» αστών πολιτικών ή σε γνωστά από δεκαετίες οπορτουνιστικά τερτίπια κατ' όνομα αριστερών. Κι έχει αποδειχτεί πλειστάκις. Συμμαχία με μια πολιτική δύναμη με την οποία οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές είναι μεγάλες - αναγνωρισμένες άλλωστε και από τον ίδιο το ΣΥΝ - ούτως ή άλλως είναι «δώρον άδωρον», είναι καρικατούρα. Είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες. Η συμμαχία για να είναι αποτελεσματική προς όφελος του λαού προϋποθέτει συμφωνία σε ένα πλαίσιο διεκδικήσεων και στην κατεύθυνση που θα πάρει η δράση της. Για το ΚΚΕ αυτή η κατεύθυνση σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή. Κι εδώ δε συναντάται πουθενά με τον ΣΥΝ, που εξακολουθεί να αποπροσανατολίζει με προτάσεις περί «εξανθρώπισης του καπιταλισμού», σαν να υπάρχει καλός και κακός καπιταλισμός, σαν η φύση αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος να καθορίζεται από το ποιος αναλαμβάνει τη διαχείρισή του κι όχι αυτή - κεντροαριστερή ή νεοφιλελεύθερη όπως αρέσκονται να ονομάζουν - να προσαρμόζεται στη φύση του και τα συμφέροντά του.

Το πρόταγμα του ΣΥΝ είναι διαχειριστικό. Δεν είναι τυχαίες οι συνεργασίες του με το ΠΑΣΟΚ, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα που θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μια αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του λαού. Βεβαίως, είναι δικαίωμά του να επιλέγει συμμαχίες σύμφωνες με την πολιτική του. Δικαίωμά του ακόμα και η καιροσκοπική εκμετάλλευση των συμμάχων του, που έχει εκδηλωθεί ακόμα και στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην κρίνει όμως εξ ιδίων τα αλλότρια. Αν για τον ΣΥΝ η άρνηση του ΚΚΕ να υποτάξει την πολιτική συμμαχιών του σε καιροσκοπικές σκοπιμότητες συνιστά «ανθενωτική λογική», ας συνεχίσει να εκτίθεται, αφού πολλοί πλέον γνωρίζουν ποιος ενώνει και ποιος διχάζει, ποιος του λέει αλήθειες και ποιος υποκρίνεται. Σε τελευταία ανάλυση - κι αφού ξύνονται στην γκλίτσα του τσομπάνη - ο ίδιος ο αριστερός κόσμος το Συνασπισμό τον έχει τάξει κάπου εκεί κοντά στο περιθώριο της πολιτικής ζωής εδώ και περίπου 15 χρόνια. Και δεν εννοούμε απλά εκλογικό ή συνδικαλιστικό περιθώριο, αλλά κυρίως περιθώριο στο πεδίο των ιδεών, της πολιτικής, της αγωνιστικής πράξης. Είναι ένα μόρφωμα το οποίο συντηρείται κυρίως με «ανάσες ζωής» που του παρέχουν μόνο κάποια συγκροτήματα Τύπου και πολιτικές δυνάμεις του κατεστημένου και που τον χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, κυρίως ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση του λαού και της νεολαίας, ως ανάχωμα στη λαϊκή συμμαχία και το μέτωπο πάλης που προωθεί με συνέπεια το ΚΚΕ και άλλες αγωνιστικές δυνάμεις... Εχοντας αυτούς «προστάτες» χύνει χρόνια το δηλητήριό του, αποπροσανατολίζοντας -ευτυχώς λίγους - αλλά συνεισφέροντας με τον τρόπο του στο παιγνίδι του δικομματισμού, στο παιγνίδι της εξαπάτησης του λαού. Γι' αυτό και η πάλη μας ενάντια στη λογική που πρεσβεύει θα συνεχιστεί με αποφασιστικότητα, μελετημένα και χωρίς καμιά ταλάντευση...