Ο Αποστόλης Αποστολόπουλος έγραψε πολλά βιβλία για την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση στην Εύβοια. Παίρνοντας μέρος στους αγώνες του λαού μας, κρίθηκε ένοχος, συνελήφθη το 1946, δικάστηκε «δις εις θάνατον» το 1947 και αποφυλακίστηκε το 1960 απ' τις φυλακές της Κεφαλονιάς. Κατά συγκυρία ζωντανός, «τραγούδησε» πίσω απ' τα σίδερα «το θάνατο». Αυτά τα «τραγούδια της φυλακής» έχουν τίτλο: «Το καράβι». Ωραίο ποιητικό σύμβολο για όσους ονειρεύονται. Ο Ρεμπώ ήθελε το δικό του «καράβι μεθυσμένο». Του Α. Α., όμως, δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τη ζωή, ούτε με την ποίηση. Κάθε που αγκυροβολεί στην Κεφαλλονιά, καραβοκύρης του είναι ο χάρος. «Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, - σημειώνει στο βιβλίο του ο Α. Α. - η διαταγή για την εκτέλεσή μας, στις φυλακές της Κεφαλονιάς, έρχονταν πάντα με το καράβι, συνοδεία με ειδικούς, φαίνεται, χωροφύλακες (...) Γι' αυτό κι όταν έρχονταν καράβι, σχεδόν πάντα έρχονταν και ο χάρος για να πάρει μερικούς από μας...». Κάτω απ' αυτή την αναμονή, γράφτηκαν στίχοι γεμάτοι αγωνία, όπως αυτοί: «Δεν Ξέρω αν υπάρχει χειρότερο/ από το να περιμένεις το θάνατο...». Κι αλλού: «Εδώ οι νύχτες/ ανήκουν στους Κου - Κλουξ - Κλαν/ Εδώ το νόημα της ζωής/ περικλείεται στις τρεις απλές λέξεις:/ «Γεια σας αδέλφια». Ο Α. Α. επαναλαμβάνει πολλές φορές την επωδό στο τραγούδι του θανάτου, που το γράφει όπως το ζει: «Σήμερα ήρθε καράβι/ Καμιά αμφιβολία για το "νέο"/ Αλλά.../ Ποιοι έχουνε σειρά!..». Ο ίδιος, γράφοντας εκεί μέσα, περιμένει - όπως όλοι - το τέλος του. Και σημειώνει προλογίζοντας: «Δεν είμαι ποιητής και δεν ξέρω και την αξία των ποιημάτων μου. Ωρα την ώρα περιμένω κι εγώ. Οπως και να 'ναι, τ' αφήνω σαν κληρονομιά μου στην πατρίδα μου, στους γονείς μου και στ' αδέλφια μου, στους συναγωνιστές μου».

Σήμερα, ο Α. Α. καταθέτει τις μαρτυρίες του, αντίδωρο στη μνήμη εκείνων που έφευγαν για πάντα, όταν ερχόταν «Το καράβι» (Εκδόσεις «Σύγχρονη Γνώμη»).