Ενας αποτυχημένος γάμος, μια δυνατή φιλία, ένας εφηβικός έρωτας, που ποτέ δεν έσβησε, αλλά και ο Βόλος πρωταγωνιστούν στο νέο βιβλίο του Τάσου Αυγερινού «Η δεύτερη άνοιξη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, άρτια δομημένο και καλογραμμένο. Λιτό και ευρηματικό ταυτόχρονα. Ο συγγραφέας καταφέρνει, με μεγάλη άνεση αλλά και μαεστρία, να αφηγηθεί μια καθημερινή οικογενειακή ιστορία και να την κάνει μοναδική. Κι αυτό γιατί ρίχνει άπλετο φως στην ανεξερεύνητη ανθρώπινη, σκοτεινή ενίοτε, ψυχή. Στην ουσία «ακτινογραφεί» τις ανθρώπινες σκέψεις και σχέσεις. Και τις εξηγεί χωρίς όμως να τις δικαιολογεί. Κι ενώ μοιάζει φαινομενικά απλό, δεν είναι. Αντιθέτως μάλλον είναι τρομερά δύσκολο από το να ερμηνευτεί ορθά η ανθρώπινη συμπεριφορά. Η υποταγμένη και άτολμη γυναίκα, ο άξεστος και ακαλλιέργητος σύζυγός της, η μοναχική γυναίκα που προσπαθεί να πείσει ακόμη και την καλύτερή της φίλη ότι η μοναξιά είναι δική της επιλογή, η κόρη που μελαγχολικά και διακριτικά παρατηρεί το ναυάγιο της συμβίωσης των γονιών της, ο σατανικός τύπος, το ανθρωπόμορφο φίδι που είναι έτοιμος να επωφεληθεί τη δυστυχία του άλλου και τέλος ο σωστός, ο συνεπής στις ιδέες αλλά και στον έρωτα άνδρας. Ολοι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί ανθρώπινοι τύποι ζουν ή συναντιούνται στο Βόλο, μα πίσω από τον καθένα υπάρχει πάντα ένα παρελθόν, ένα «διότι» που έχει καθορίσει το χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του και κατά συνέπεια το μέλλον του. Ο Ηράκλειτος έλεγε πώς το μέλλον του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο χαρακτήρας. Ο Τάσος Αυγερινός συμμερίζεται αυτή την άποψη, μόνο που πάει λίγο παραπέρα. Στο παρόν... Ψάχνει στο παρελθόν που θα καθορίσει το μέλλον, χωρίς όμως να του διαφεύγει το παρόν που, άλλωστε, «ανήκει» και στους δύο χρόνους. Εν ολίγοις πρόκειται για ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί.