«Κάτι σαν ευτυχία» του Μπόχνταν Σλάμα

Μια μικρή ομάδα ανθρώπων, δείγμα του μεγαλύτερου, ίσως, μέρους του σημερινού τσέχικου λαού, προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Και ενώ είναι βαθιά χωμένη μέσα στην απελπισία, και έχεις την αίσθηση πως από στιγμή σε στιγμή θα βουλιάξει ολοκληρωτικά και για πάντα, κατορθώνει όχι μόνον να διασωθεί, αλλά να βάλει και τα θεμέλια για το μέλλον της.

Ο 39χρονος Μπόχνταν Σλάμα καθοδήγησε άριστα εξαιρετικούς ηθοποιούς, πολύ καλό φωτογράφο, δημιουργικό σκηνογράφο και έφτιαξε μια ατμοσφαιρική ταινία. Ταινία που αγγίζει τα όρια του Κάφκα. Μόνο που εδώ τα άτομα είναι ευκολότερα αναγνωρίσιμα. Είναι απλά καθημερινά άτομα, όμοια με εμάς! Ομοια με τα εκατομμύρια των εργαζομένων, που πασχίζουν για ένα κομμάτι ευτυχία. Είναι άτομα που βασανίζονται για «απλά» πράγματα. Ατομα που βασανίζονται από «απλά» πράγματα. Ενα χαμόγελο, ένα χάδι, έναν έρωτα, ένα παιδί!

Οι πραγματικοί χρόνοι που κράτησε ο σκηνοθέτης στην κινηματογραφική αφήγηση, στην κινηματογραφική δράση και στις κινηματογραφικές δραστηριότητες των ηρώων του, καλλιεργούν στο θεατή την εντύπωση πως και ο ίδιος παίρνει μέρος στα διαδραματιζόμενα! Οι ήρωες της ταινίας δε «βιάζονται» ούτε «καθυστερούν» να αφηγηθούν την ιστορία τους. Τη βιώνουν με ρεαλιστικούς χρόνους και την ίδια στιγμή που τη βιώνουν την αφηγούνται κιόλας! Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για αναπαράσταση. Πρόκειται για παράσταση. Για γεγονός!

Αυτός ο απόλυτος ρεαλισμός της ταινίας μεγαλώνει τον πόνο! Κάθε κλάμα, κάθε στεναγμός, κάθε φόβος μεγεθύνονται. Την ίδια στιγμή, όμως, μεγεθύνεται και η ελπίδα. Εκεί που βλέπεις τους ήρωες να λιώνουν, την ίδια στιγμή τους βλέπεις να αλλάζουν. Και αυτή η αλλαγή γίνεται με νομοτελειακούς όρους. Η πείρα που αντλούν οι ήρωες από μια κατάσταση τους οδηγεί στην απάντηση. Η γνώση που αποκτούν από μια σύγκρουση, τους οδηγεί σε συνετότερες αποφάσεις. Το τέλος της ταινίας δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό! Οι ήρωες κερδίζουν τη ζωή!

Η ταινία απαιτεί τη συμμετοχή του θεατή. Οχι για να αποκρυπτογραφήσει σκοτεινές της πλευρές, δεν υπάρχουν τέτοιες, αλλά για να γευτεί όλους τους χυμούς της. Χυμούς που προέρχονται από τις θαυμάσιες ερμηνείες, από τα άκρως λειτουργικά ντεκόρ, από τους χώρους, από τη φωτογραφία, από τη μουσική και τους ήχους. Δε μιλάμε, βέβαια, για μεγάλο αριστούργημα. Μιλάμε, όμως, για μια πολύ καλή και ανθρώπινη ταινία.

Παίζουν: Πάβελ Λίσκα, Τατιάνα Βιλχέμλοβα, Αννα Γκεϊσλέροβα, Μάρκε Ντάνιελ.