Ζωντάνια, αγώνας, ανυπακοή.

Ανυπακοή στην κουλτούρα της αστικής τηλεόρασης, στο σχέδιο για υποταγμένες συνειδήσεις.

Ανυπακοή στη διασκέδαση - κονσέρβα, στην ανώδυνη εκτόνωση.

Ανυπακοή στο κλισέ που σε θέλει απολίτικο, απαθή, απομονωμένο, ατομιστή.

Ανυπακοή στην κυρίαρχη πολιτική, στο σχολείο της αμάθειας, στο πανεπιστήμιο της ανεργίας.

Ολα μαζί και κάθε ένα χώρια. Δεν έχει σημασία τι τράβηξε όλους αυτούς τους νέους.

Οι μαθητές μαζεμένοι κουβεντιάζουν για το σχολειό που ονειρεύονται, για τη μόρφωση που αξίζουν και διεκδικούν. Οι φοιτητές μιλούν για τους αγώνες που δεν τελείωσαν, για όλα εκείνα που παλεύουν. Οι νέοι εργαζόμενοι, για την πάλη τους για δουλιά με δικαιώματα, μισθό και ασφάλιση, για ζωή ολόκληρη, για τη ζωή που τους αξίζει. Οι νέοι στρατευμένοι, οι νέοι καλλιτέχνες, τα παιδιά από τις θεραπευτικές κοινότητές που κάνουν τη δημιουργικότητα και τη συλλογικότητα όπλο στον πόλεμο ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά... όλοι ήταν εκεί! Μαζί κι οι ξένες αντιπροσωπείες που κουβαλούν τον πολιτισμό του λαού τους, τους αγώνες τους, τη διεθνιστική αλληλεγγύη, την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Είναι το 32ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «ΟΔΗΓΗΤΗ». Είναι η γιορτή της νεολαίας. Είναι πρόταση. Επιλογή. Στάση ζωής.

Για να σπάσουν οι αυταπάτες περί τοπικών κριτηρίων στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Για να σηματοδοτηθεί η αντεπίθεση με τη στήριξη των δυνάμεων που αγωνίζονται και στις τοπικές εκλογές. Για να συγκρουστείς με τη ναρκω-κουλτούρα και τη λογική της περιθωριοποίησης. Για να κάνεις μια αναδρομή στους πρόσφατους αγώνες φοιτητών και σπουδαστών. Να προβληματιστείς και να σχεδιάσεις τους αγώνες που έρχονται. Να σχολιάσεις με τους συμμαθητές σου τη γνώση και τη μόρφωση εκείνη που έχεις πραγματικά ανάγκη. Να κάνεις μια βόλτα για πρώτη φορά στους χώρους. Να δεις και άλλους νέους εργαζόμενους. Να κουβεντιάσεις με παιδιά που ήδη έχουν κάνει μια επιλογή ζωής. Ανυπότακτη. Με το ΚΚΕ. Για την Ανατροπή.

Τα πηγαδάκια στήνονται με μιας. Παντού. Κάθε περίπτερο και μια φλόγα. Φλόγα νεανικής ορμής και δημιουργικότητας. Την αφουγκράζεσαι, τη νιώθεις, τη ζεις.

Γιατί μοιράζεσαι. Σκέψεις, προβληματισμούς, ανασφάλειες για το σήμερα και το αύριο. Αγανάκτηση από τα ψέματα και την εκμετάλλευση που αντιμετωπίζεις στη δουλιά, στη ζωή.

Γιατί εκφράζεσαι. Με τις δικές σου πινελιές στους χώρους ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας. Ταυτίζεσαι με τη ζωντάνια των συνομηλίκων σου που στήνουν θίασο και ανεβάζουν παραστάσεις. Από νέους για νέους. Από εργαζόμενους για εργαζόμενους.

Και είναι η ζωντάνια της νιότης που τα κάνει να ξεχωρίζουν. Μιας νιότης που ξέρει: «Η γνώση είναι δύναμη». Και θέλει να μάθει, διψάει...

Γι' αυτό και δε σταματά στο πρώτο περίπτερο. Συγκεντρώνεται και προβληματίζεται στο αφιέρωμα για το Δημοκρατικό Στρατό. Δεν υποτάσσεται. Δεν υποχωρεί από τα δίκια της.

Αυτά τα παιδιά τα θέλουν όλα, τραγούδαγε την πρώτη μέρα ο Β. Παπακωνσταντίνου σε μια πνιγμένη από κόσμο πανεπιστημιούπολη. «Avanti Popolo», τραγούδησαν χτες οι Banda Bassoti, ξεσηκώνοντας το ποτάμι της νιότης. Μιλώντας με τις κόκκινες σημαίες, χορεύοντας στο ρυθμό της πάλης.

Το Φεστιβάλ συνέχισε και χτες να φλογίζει τις νεανικές καρδιές. Συνεχίζει και σήμερα με τις πλούσιες εκδηλώσεις του. Θα συνεχίσει και αύριο. Και δίνει την αίσθηση ότι δε θα κορυφωθεί απλώς, αλλά θα ανανεώσει το ραντεβού του με τη νέα γενιά, που από τη Δευτέρα θα είναι πάλι στα θρανία, στο μεροκάματο, στον αγώνα, στους δρόμους.